Η συζήτηση με τον Μανώλη Φάμελλο δεν θα μπορούσε παρά να είναι αμιγώς μουσική, με μία ευρύτατη ωστόσο έννοια. Και βέβαια να αφορά πρωτίστως το σήμερα, αφού ο καταξιωμένος τραγουδοποιός παραμένει πάντα δημιουργικός σε πολλά επίπεδα, με έναν τρόπο που, όπως μου λέει ο ίδιος, «καταλήγω μέσα στη μέρα μου να κάνω τελικά ό,τι θυμάμαι».

Το νέο του άλμπουμ «Η ζωή ήταν σήμερα», τα τραγούδια του οποίου μας αποκαλύπτει σταδιακά εδώ και ένα χρόνο, πλέον κυκλοφορεί σε δίσκο βινυλίου, ο οποίος θα είναι διαθέσιμος στη ζωντανή παρουσίαση της Παρασκευής 25 Νοεμβρίου στην ταράτσα του Gazarte, εκεί όπου θα υποδεχθεί την καλή του φίλη Δήμητρα Γαλάνη, έπειτα από πολλά χρόνια που έχουν να πατήσουν μαζί στην ίδια σκηνή. 

Ξεκινήσαμε να κουβεντιάζουμε για τα νέα τραγούδια του, με ξενάγησε στις δημιουργικές διαδρομές όπου «γεννά» το υλικό του, μου μιλήσε για την ατελείωτη περιέργεια της Δήμητρας Γαλάνη για τη μουσική. Κλείσαμε την κουβέντα μας με τον «Kosmoναύτη», τη ραδιοφωνική εκπομπή που παρουσιάζει στο ραδιόφωνο του Kosmos, νιώθοντας πάντα ένας ερασιτέχνης παραγωγός που περιμένει, κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά στο μικρόφωνο, ότι «θα ανοίξει η πόρτα, θα μπει ο κανονικός παραγωγός και θα μου πει "ωραία, αρκετά έπαιξες, πάμε να κάνουμε τώρα την εκπομπή ή τη συνέντευξη!"». 

Πέρα από σημαντικός τραγουδοποιός, όμως, ο Μανώλης Φάμελλος είναι ένας βαθύς γνώστης της σημερινής μουσικής και ένας ευθύς χαρακτήρας, που κάθε συζήτηση μαζί του ανοίγει νέα «παράθυρα» επικοινωνίας.

Το νέο σου άλμπουμ έχει έναν πολύ καθαρό ήχο που μου άρεσε πολύ. Μπαίνοντας να διαβάσω για τους μουσικούς, είδα ότι τα περισσότερα όργανα τα έχεις παίξει εσύ. Ήταν επιλογή σου αυτό ή ανάγκη, λόγω πανδημίας;

Δεν θα σου έλεγα πως «έκανα την ανάγκη φιλοτιμία», αλλά κάπως έτσι προέκυψε. Όμως μέσα σ’ αυτό είδα κάποιες δυνατότητες, που υπήρχε και ο χρόνος να επενδυθεί σε αυτές. Ξεκίνησα να κάνω κάποια προσχέδια των τραγουδιών στο σπίτι με ό,τι υπήρχε διαθέσιμο και λόγω της δυσκολίας να συναντηθώ με μουσικούς όλο εκείνο το διάστημα, το ολοκλήρωσα εγώ. Έπαιξα τα πάντα εκτός από κάποια τύμπανα που προστέθηκαν εκ των υστέρων, τα έπαιξε ο Θανάσης Τσακιράκης. Ενορχηστρωτικά και ηχητικά, όταν φτάσαμε πλέον σε αυτό το σημείο, ήταν ολοκληρωμένο. Έπειτα, μαζί με τον Βασίλη Κορρέ «επαναδιατυπώσαμε» και καθαρογράψαμε ό,τι είχε παιχτεί, αλλά ουσιαστικά ο πυρήνας είναι ό,τι προέκυψε μέσα σε τέσσερις τοίχους και με τη δική μου τεχνογνωσία, η οποία είναι -επιεικώς- αρχαρίου.

Εγώ απόλαυσα την καθαρότητα αυτή, νομίζω ότι «κλωνοποίησες» πολύ πετυχημένα τον εαυτό σου στον ρόλο του κάθε μουσικού, δεν έπεσες στην παγίδα να το υπερφορτώσεις.

Ουσιαστικά, είναι ηλεκτρικές κιθάρες και τοπία που παράγονται από αυτές. Επειδή προέρχομαι από έναν άλλο χώρο -αν έχω μια ευχέρεια είναι στα ακουστικά όργανα- ίσως αυτό έδωσε μια ιδιαιτερότητα όπως αυτή που περιγράφεις. Είναι και οι πειραματισμοί που μας προσφέρουν τα πεταλάκια και όλα αυτά. Έγινα για λίγο και πάλι ένα παιδί που έπαιζε έχοντας άγνοια κινδύνου. Πάντως, πολλά τα ξαναείδαμε εκ των υστέρων και τα καθαρογράψαμε.

Μου κάνει εντύπωση που λες ότι τα τραγούδια γράφτηκαν μέσα σε τέσσερις τοίχους. Θεματολογικά, παραπέμπουν σε ανοιχτό χώρο και αέρα. Πώς συνέβη αυτό; 

Αυτή η παρατήρηση μου έχει επιστρέψει ξανά, αυτό που σημειώνεις. Και τώρα είμαι σε μια διαδικασία που το επεξεργάζομαι. Εγώ, ξέρεις, γράφω περπατώντας. Μπορώ να καθίσω να γράψω, ως επί το πλείστον με ένα tablet τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτή είναι η φάση όπου τα αναδιαμορφώνω και τα οργανώνω. Οι ιδέες και τα «λαμπάκια» στο μυαλό μου ανάβουν όταν βρίσκομαι εν κινήσει. Ιδιαίτερα κατά την πανδημία, σε μακρινούς μοναχικούς περιπάτους, τους οποίους βέβαια δεν τους ξεκίνησα τότε. Πάντα είναι ένα μέρος της καθημερινότητάς μου. Πάντα ξεκινάω να σκαλίζω κάτι, πολύ σύντομα φτάνω σε αδιέξοδο και παίρνω τους δρόμους. Ίσως το ανοιχτό πεδίο που βλέπεις, να έρχεται από αυτή την εμπειρία με το κενό των εξωτερικών χώρων, του έξω κόσμου, αν θέλεις. Αλλιώς δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω.

Και στις οπτικοποιήσεις των τραγουδιών του άλμπουμ υπάρχει αυτός ο ανοιχτός χώρος.

Ναι, υπάρχει. Και είναι και κάποιες καταγραφές που έχουν γίνει παράλληλα με αυτούς τους στίχους. Κάποιες εικόνες, μάλιστα, είναι αυτούσιες. Σε ένα τραγούδι που μιλάει για τη γειτονιά και αναφέρεται εξ ολοκλήρου σε ερεθίσματα και εικόνες που έχω περισυλλέξει από τους γύρω δρόμους, είναι ακριβώς αυτές οι εικόνες που γέννησαν αυτές τις λέξεις. Είναι το τραγούδι «Ευτυχώς». Η βόλτα στη γειτονιά, τα πυροτεχνήματα από το μπαλκόνι, η θάλασσα και οι καθημερινές διαδρομές είναι αυτό ακριβώς που βλέπεις.

Μου έκανε εντύπωση το τραγούδι αυτό. Και ειδικά ο στίχος σου που λέει «Ευτυχώς δεν κάνω πια όνειρα». Αυτό που περιγράφεις, είναι η απαλλαγή από την ανάγκη να προσπαθούμε πολύ για τα πράγματα; Δεν το «διάβασα» σαν παραίτηση πάντως.

Περιέχει όντως έναν σαρκασμό αυτή η διατύπωση. Από την άλλη, θέλω να σημειώσω όμως ότι ποτέ δεν ταυτίζομαι απολύτως με τον αφηγητή. Διατηρώ μία απόσταση. Ο συγκεκριμένος ήρωας, ο οποίος είναι σε έναν μεγάλο βαθμό εγώ, είμαι και δεν είμαι εγώ. Όπως και το ηχητικό περιβάλλον του συγκεκριμένου τραγουδιού – στο οποίο, σημειωτέον, έχω κρατήσει πολλά στοιχεία από τη σπιτική ηχογράφηση. Έχει κάποια στοιχεία πρωτόλεια που εγώ τα βρίσκω οργανικά μέρη του όλου. Οπότε, δεν ταυτίζομαι απολύτως με αυτόν τον «τύπο». Έχω υπάρξει όμως αυτός ο άνθρωπος που μοιάζει να χειραφετείται, όπως σωστά το σημειώνεις. Απελευθερώνεται από τη ματαιοδοξία του, από κάποιες πιεστικές, βασανιστικές επιθυμίες, και κάνει ανέμελος τον περίπατό του.

Για σένα τα όνειρα ποια μορφή έχουν σήμερα; Είναι περισσότερο σαν επιθυμίες λιγότερο πιεστικές;

Μικρός έκανα πολλά μεγαλεπήβολα σχέδια, τα οποία -φαντάζομαι όπως κι εσύ- τα έβαζα σε εφαρμογή. Όταν συνειδητοποιείς την πραγματικότητα, ότι υπάρχουν πράγματα που δεν περνάνε από το χέρι σου, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με κάποιους περιορισμούς που είναι ανελαστικοί. Νομίζω ότι έχω καταφέρει σε έναν βαθμό να απαλλαγώ από αυτό το βάρος και συνεχίζω αυτό που κάνω πιο απροβλημάτιστα, νιώθοντας πως αυτό που κάνω ολοκληρώνεται στο εδώ και τώρα, στην άμεση καταγραφή που σου περιέγραψα πριν. Και το οποίο δεν έχει επιδιώξεις, είναι μια εμπειρία αποκαλυπτική για μένα. Όταν ξεκινώ να το κάνω και το έχω ολοκληρώσει, νιώθω ότι είμαι διαφορετικός, δεν είμαι πια αυτός που ξεκίνησε. Έχει κάτι συμβεί στο ενδιάμεσο και η ματιά μου δεν είναι πια η ίδια. Έχει γεννηθεί κάτι και προκύπτει το συναίσθημα της ολοκλήρωσης ακόμα κι αν το δημιούργημα δεν επικοινωνηθεί ποτέ. Ακόμα κι αν το επισκεφτώ μετά από λίγο καιρό και πω «τελικά δεν είχες και τίποτα να πεις εδώ», το οποίο συμβαίνει πολύ συχνά.

Γυρίζεις πίσω στα τραγούδια σου να τα «επισκεφτείς» ξανά, όπως λες; Σε πράγματα που έχεις γράψει στο παρελθόν;

Τα πιο δύσκολα στοιχήματα εμείς τα θέτουμε στον εαυτό μας και αυτό είναι ένα από τα πιο δύσκολα. Παλιότερα άκουγα ένα τραγούδι μου στο ραδιόφωνο και με έβρισκε τελείως απροετοίμαστο, ήμουν πραγματικά ανέμελος, και κατέρρεα. Ένιωθα ότι δεν ήταν καθόλου αυτό που φανταζόμουν και κυρίως μετανιώνω για την ερμηνεία, ιδιαίτερα για την πρώτη δεκαετία. Μετά κάπως συμφιλιώθηκα με αυτό και πάντα ψέγω τον εαυτό μου ότι «κοίταξε, είχες το υλικό και τελικά έχασες στα σημεία», στην ενορχήστρωση, στη μίξη. Δεν μπορώ να πω ότι το έχω αποτάξει αυτό, αλλά έπειτα από τόσα χρόνια έχω αρχίσει, νομίζω, να επιτρέπω στον σημερινό εαυτό μου να βλέπει τον προ-προ-προπερασμένο του εαυτό με μια δόση επιείκειας. Ελπίζω έτσι να με βλέπουν και οι άλλοι άνθρωποι, έτσι προσπαθώ και εγώ να βλέπω αυτούς, αναγνωρίζοντας σε αυτούς πρώτα απ’ όλα και τις δικές μου αδυναμίες.

Στιχουργικά, πάντως, δεν σε φαντάζομαι να αμφισβητείς και πολύ αυτά που γράφεις ή να τα επεξεργάζεσαι με τις ώρες. Κάνω λάθος;

Δεν θα μπορούσες να κάνεις περισσότερο λάθος! (γέλια) Αυτό είναι κάτι που συμβαίνει όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια, είναι παθολογική πλέον η σχέση μου. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι φτάνω αρκετά εύκολα στο 90% περίπου του τραγουδιού, αλλά το τελευταίο 10%, τα τελευταία βήματα της διαδρομής, λίγο πριν κόψεις το νήμα στον τερματισμό, είναι τα πλέον επίπονα. Ψάχνοντας την τελευταία λέξη μπορώ να καταναλώσω πολλαπλάσιες ώρες απ’ ό,τι έχω δώσει στο υπόλοιπο τραγούδι. Είμαι λίγο «ψείρας», αν μου επιτρέπεις αυτή την έκφραση, και όσο περνούν τα χρόνια αυτό γίνεται πια παθολογικό. Είναι νόσος, πραγματικά.

Όταν διαβάζεις παλιότερους στίχους σου, νιώθεις πως θα άλλαζες πολλά πράγματα σήμερα;

Όταν θέλω να γλιτώσω από αυτή τη μανία καταδίωξης της ατέλειας, πολλές φορές ανατρέχω στο παλιότερο υλικό. Τα πρώτα χρόνια ερχόταν όλο αυτό με μία ορμή, υπήρχε κι ένα σχήμα που ήταν «μάχιμο» και αμέσως περνούσαμε σε ένα επόμενο στάδιο επεξεργασίας. Υπήρχε μια ομάδα ανθρώπων που όλοι με ενθάρρυναν, μου έλεγαν πάντα ότι «είναι αυτό που θέλουμε, πάμε παρακάτω». Τώρα, είμαι εγώ και απέναντί μου πάλι εγώ. Είμαι υπερβολικά μόνος μέσα σε αυτό. Ανατρέχω, λοιπόν, σε παλιότερο υλικό μου και λέω «να, εδώ αυτό γιατί το επέτρεψες να συμβεί;». Κι όμως, λειτουργεί. Είναι ένα σύστημα, μια μηχανή που τρέχει. Προσπαθώ να πείσω μάταια τον εαυτό μου να το επαναλάβει αυτό, αλλά δεν τα καταφέρνω. Όντως, ήμουν πιο ανοιχτός, πιο διαλλακτικός, και νομίζω δεν έκανα άσχημα. Αλλά, όπως σου είπα, πρέπει να υποβληθώ πλέον σε θεραπεία για να το ξεπεράσω! (γέλια) Και μάλλον θα πρέπει να γίνει και μία ομαδική ψυχοθεραπεία, γιατί το βλέπω και σε πολλούς συναδέλφους αυτό. Πολλές φορές, το καλύτερο είναι ο εχθρός του καλού.

Αυτό που σίγουρα σου αναγνωρίζουν όλοι, είναι ότι η φιλοσοφία σου παραμένει η ίδια. Είσαι ένας τραγουδοποιός που, χρόνια τώρα, καταθέτει με θάρρος την ιδιαιτερότητά του.

Δεν θα έλεγα ακριβώς θάρρος εδώ, περισσότερο άγνοια κινδύνου. Αλλά επειδή στην πλειονότητα των περιπτώσεων τα βέλη στρέφονται προς εμένα, νομίζω πως δεν έχω να φοβηθώ και πολλά πέρα από τον εαυτό μου, που είναι ένας «εχθρός» που τουλάχιστον γνωρίζω τις τακτικές του εκ των έσω.

Ένας στίχος σου, πάλι από το «Ευτυχώς», λέει «ευτυχώς που ο θόρυβος δεν με ξυπνά». Αυτό θα πει να μένει κανείς ανεπηρέαστος από τις «Σειρήνες»;

Υπάρχει αυτό που λες. Οι διάφοροι περισπασμοί της πραγματικότητας υπάρχουν πάντα. Δεν μπορούν, όμως, να αναχαιτίσουν την πορεία σου.

Ο «ύπνος», πίσω από τον συγκεκριμένο στίχο, στην ουσία είναι «ξύπνιος»;

Είναι η πολυπόθητη απόσταση που χρειαζόμαστε από τα πράγματα για να τα δούμε καθαρά. Όπως ο πρεσβύωπας, που βλέπει μακριά εξ αποστάσεως και μπορεί να διακρίνει και τις πιο λεπτές αποχρώσεις. Με την έννοια αυτή, αλλά και με την έννοια του προσωπικού κύκλου, που λέγαμε πριν. Χρειάζεται να δω μέσα στο σκοτάδι, μέσα στη βαθιά νύχτα, επειδή εκεί βλέπω καθαρά. Και χρειάζεται να κρατήσω και την απόστασή μου από τον θόρυβο της ημέρας αλλά και από τις «Σειρήνες» της ημέρας.

Πώς αντιμετωπίζεις σήμερα την κυκλοφορία ενός νέου άλμπουμ; Τι περιμένεις από αυτό;

Δεν περιμένω τίποτα, οπότε αφήνω περιθώριο στον εαυτό μου να εκπλαγεί ευχάριστα, ό,τι κι αν συμβεί. Από τη δική μου πλευρά, έχω ήδη ζήσει την ολοκλήρωση. Από εκεί κι έπειτα, αν επιστρέψει αυτό που κάνω μέσα από την προσωπική επεξεργασία του καθενός, είναι σημαντικό. Μέσα από την αλληλεπίδραση, επανατοποθετούμαι κι εγώ. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Υπάρχει κάτι σαν κεντρική ιδέα πίσω από το άλμπουμ; Κάποια «συζήτηση» που αισθάνεσαι ότι ανοίγεις σε αυτό;

Δεν είναι κάποιο «μανιφέστο», είναι η δική μου ματιά. Μια συνέχεια του προηγούμενου δίσκου. Το συγκεκριμένο άλμπουμ ένιωθα πως είναι κάπως πιο «σκληρό» στιχουργικά και κάπως πιο «γλυκό» μουσικά. Από την άλλη, δεν είμαι κοινωνικός σχολιαστής. Έρχομαι αντιμέτωπος με ένα ερέθισμα, μία εικόνα, και τοποθετούμαι απέναντι σε αυτό, εστιάζω σε κάτι. Μπορεί να βλέπω μία πλατεία που να σφύζει από ζωή και μπορεί να εστιάσω στο πώς απομακρύνεται ανέμελο ένα παιδί ή πώς πετάει ένα πουλί. Είναι η δική μου ματιά στα πράγματα, ο δικός μου περίγυρος και οι δικοί μου άνθρωποι που μπορεί να τους παρακολουθώ εκ του μακρόθεν, να μην τους έχω συναντήσει καν, και να μου γέννησαν ένα τραγούδι. Υπάρχει ίσως μια αφήγηση που έχει αρχίσει αρκετούς δίσκους πριν, με παραλλαγές, περιπλοκές και επιπλοκές πάνω στο ίδιο θέμα. Υπάρχει, ας πούμε, ένα σημείο στο τραγούδι «Ώσπου να βρεις την αγάπη», που το έχω επισκεφτεί πολλές φορές. Και πάντα βρίσκω, από το σημείο που στέκομαι κάθε φορά, κάτι περισσότερο να πω. Υπάρχουν τα «αγαπημένα στέκια», σημεία απ’ όπου περνώ τακτικά.

Ζωντανά στο Gazarte στις 25 Νοεμβρίου

Oι ζωντανές εμφανίσεις είναι ένα πολύ αγαπημένο σου στέκι; Υπάρχει και η παρουσίαση του νέου δίσκου σου αυτή την Παρασκευή στην ταράτσα του Gazarte.

Βέβαια, και μάλιστα θα έχουμε και την α’ έκδοση του άλμπουμ σε βινύλιο, σε περιορισμένα αντίτυπα που θα είναι όλα υπογεγραμμένα. Αυτή η βραδιά στο Gazarte είναι κάτι για το οποίο όντως ανυπομονώ, είναι και η συγκεκριμένη ομάδα μουσικών, που θεωρώ ότι το «μείγμα» πέτυχε πάρα πολύ. Από την άλλη, είναι η ευθεία έκθεση στο άγνωστο. Όταν δεν παίζεις και πολύ τακτικά ή δεν είσαι σε περιοδεία, όπου όλα είναι προδιαγραμμένα και φροντισμένα, πάντα είσαι εκτεθειμένος στο «ατύχημα», στο αναπάντεχο, αλλά πολλές φορές αυτή η ανατροπή σε οδηγεί στην κορύφωση, στην έκσταση. Είναι όλα αυτά μαζί.

Καλεσμένη σου θα είναι η Δήμητρα Γαλάνη;

Ναι, η Δήμητρα μου έκανε αυτή τη μεγάλη τιμή μετά από 20 χρόνια να βρεθούμε ξανά μαζί στη σκηνή. Ουσιαστικά, δεν χάσαμε καθόλου αυτή την επαφή, ανταλλάσσαμε πάντα σκέψεις, και νομίζω ότι υπάρχει ένα νήμα που μας συνδέει. Ακόμα κι αν κάνουμε αρκετά διαφορετικά πράγματα, μοιραζόμαστε πάντα την ίδια περιέργεια για τη μουσική.

Έχεις πολύ δίκιο να το λες αυτό. Η Δήμητρα Γαλάνη είναι ένα σπάνιο παράδειγμα της γενιάς της σε αυτό το κομμάτι.

Ναι, και είναι από τις περιπτώσεις, μαζί με τη Χαρούλα που ακολούθησε, που έσπασαν τα πλαίσια του ρόλου που τους επιφύλασσε το σύστημα. Και που τοποθετήθηκαν πάνω στη σκηνή ως ολοκληρωμένες προσωπικότητες - ως μουσικοί, ως καλλιτέχνες που έχουν να φροντίσουν από το α μέχρι το ω, αλλά και ως άνθρωποι κοινωνικά δραστήριοι στον χώρο τους. Από τα συνδικαλιστικά μέχρι το πώς παρεμβαίνουν στα ζητήματα κάθε εποχής και επικαιρότητας. Αυτή η ανατροπή είναι πολύ σημαντική, το να ακολουθείς μία παράκαμψη και να καταφέρνεις να φτάσεις μακριά, και το έκαναν σε εποχές που το σύστημα της δισκογραφίας ήταν πολύ ισχυρό και καθόλου φιλικό, σπάνια αγκάλιαζε τέτοιες προσπάθειες.

Τι θα τραγουδήσετε μαζί;

Θα πούμε τα τραγούδια που έχουμε μοιραστεί στη δισκογραφία. Μία συμμετοχή θα κάνει η Δήμητρα, θα δοκιμάσω κι εγώ να παίξω ένα-δυο δικά της τραγούδια, σίγουρα κάτι που έχει γράψει εκείνη και που δεν είναι προφανές.

O «Kosmoναύτης» των ερτζιανών

Δεν θα ‘θελα να κλείσουμε τη συζήτηση αυτή χωρίς να σχολιάσουμε τις ραδιοφωνικές σου εκπομπές, ακούω ότι εκεί στον Kosmos έχεις κάνει κάτι πολύ ωραίο. Αυτή η αγάπη για το ραδιόφωνο υπάρχει από παλιά;

Όπως συνηθίζω να λέω χαριτολογώντας, «επέστρεψα στο ραδιόφωνο μετά από ένα σύντομο διάλειμμα 30 ετών!» (γέλια) Ξεκίνησα να κάνω ραδιόφωνο πριν κάνω δισκογραφία, από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 και μάλιστα έκανα καθημερινά αυτό που, με έναν τρόπο, κάνω και σήμερα. Παρακολουθούσα τις νέες κυκλοφορίες, άκουγα ό,τι κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή, και προσπάθησα να το μεταφέρω αυτό και στο σήμερα, προτείνοντας μουσική σε ένα ευρύτατο πεδίο πλέον. Εντάξει, με το ιταλικό τραγούδι έχω πατρογονική σχέση, στην πορεία συνδέθηκα και με το γαλλικό τραγούδι, έπειτα άρχισα να ψάχνω το τάνγκο, τα αργεντίνικα, τα μεξικάνικα. Ήμουν τακτικός στο Βερολίνο, άκουσα αρκετούς καλλιτέχνες εκεί. Γίνεται πλέον σε ένα πιο παγκοσμιοποιημένο επίπεδο, είναι ακόμα πιο πλούσιο και διασκεδαστικό.

Ένας σταθμός σαν τον Kosmos είναι και το κατάλληλο σπίτι για κάτι τέτοιο.

Ακριβώς, αν και παραμένω πάντα ερασιτέχνης παραγωγός. Κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά στο μικρόφωνο, έχω την αίσθηση ότι θα ανοίξει η πόρτα, θα μπει ο κανονικός παραγωγός και θα μου πει «ωραία, αρκετά έπαιξες, πάμε να κάνουμε τώρα την εκπομπή ή τη συνέντευξη»! (γέλια)

Εγώ άκουσα πρόσφατα την εκπομπή σου με καλεσμένη τη Νατάσσα Μποφίλιου και ήταν καταπληκτική.

Ήρθε η Νατάσσα και έκανε τις δικές της μουσικές επιλογές. Δεν είναι κάτι που το κάνω τακτικά αυτό, συμβαίνει μία φορά το δίμηνο, αλλά πηγαίνει πολύ όμορφα.

Σε ποια είδη της μουσικής παρακολουθείς ανελλιπώς ό,τι καινούργιο κυκλοφορεί;

Εσύ ειδικά γνωρίζεις ότι είμαι αμερικανόφιλος, οπότε αυτό είναι κάτι που παρακολουθώ πολύ, αλλά και ό,τι συμβαίνει στη Μεγάλη Βρετανία. Από εκεί και πέρα, μ’ αρέσει η νέα soul που κυκλοφορεί, όπως και πράγματα από το hip hop. Αλλά και το ιταλικό τραγούδι, το γαλλικό τραγούδι επίσης. Παρακολουθώ τους τραγουδοποιούς, είναι η αλήθεια. Περιπτώσεις που είναι και DIY, αλλά και ανθρώπους που παίζουν χρόνια και δεν έχουν μεγάλη εμβέλεια, αλλά εγώ στην εκπομπή τους παίζω τακτικά. Αναρωτιέμαι δηλαδή, αν λαμβάνουν αρχείο από τις χρήσεις του έργου τους, θα αισθάνονται πολύ περίεργα που τους παίζει το κρατικό ραδιόφωνο στην Ελλάδα! Ένας τύπος από την Κολομβία, ή ένας άλλος Ελβετός ή ένας Πορτογάλος.  

Στα δικά μας μουσικά πράγματα, πού βρίσκεις ότι υπάρχει μεγαλύτερη κινητικότητα; Σε όλο τον κόσμο εδώ και δύο δεκαετίες έχει κυριαρχήσει η r&b και το hip hop. Τη δική μας αντίστοιχη σκηνή πώς τη βλέπεις;

Υπάρχουν κάποια παιδιά που μπορώ να τα πλησιάσω πάρα πολύ, έχω ακούσει το σύνολο του έργου τους, ακόμα κι αν δεν ταυτίζομαι. Σίγουρα με ενδιαφέρουν και με συνεπαίρνουν κάποια πράγματα. Δεν παύει βέβαια μέσα μου να υπάρχει ένα «κράτημα», τα αισθάνομαι κάπως μονοσήμαντα και λέω, πού είναι όλες αυτές οι δυνατότητες που κρύβει η μουσική μέσα της; Ακούω ένα τραγούδι hip hop και λέω, αυτό θα μπορούσε να εξελιχθεί εκεί, εκεί, εκεί. Αν μιλήσουμε για την Ιταλία, ξεκινώντας από τον Jovanotti, που έκανε κάτι σαν rap πριν από 30 χρόνια, κατέληξε να είναι σήμερα ένας ολοκληρωμένος τραγουδοποιός και με ηγεμονική παρουσία στα πράγματα. Τα παιδιά που κάνουν σήμερα στην Ιταλία την πιο ενδιαφέρουσα μουσική, έχουν πολλά στοιχεία από εκεί και κάνουν πολύ σπουδαία τραγούδια.

Από τη δική μας σκηνή, προσωπικά, με συγκινεί πολύ ο Bloody Hawk. Έχει τρομερή ενέργεια σε αυτό που κάνει.

Κι εμένα μου αρέσει πολύ, άκουσα και το τελευταίο του. Αν έπρεπε, ωστόσο, να ξεχωρίσω πραγματικά κάποιον, για μένα είναι ο Ταφ Λάθος. Δεν θεωρώ ότι είναι «συγγενική» μου περίπτωση, όμως πολλές φορές με τους συγγενείς δεν έχεις και τόσα πολλά να πεις. Έχει μια ματιά που μπορεί να με εκπλήσσει διαρκώς.

INFO

Ο Μανώλης Φάμελλος στο Gazarte Roof Stage

Φιλική συμμετοχή η Δήμητρα Γαλάνη

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου

Δύο δεκαετίες μετά την πρώτη τους σύμπραξη, επανασυνδέονται για να μοιραστούν μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια τους!

Στη φεγγαρόφωτη σκηνή του Gazarte Roof Stage, επιστρέφει ο «άνθρωπος-νησί» Μανώλης Φάμελλος την Παρασκευή 25 Νοεμβρίου, μετά από πολύμηνη απουσία στην ανεμοδαρμένη του νοητή βραχονησίδα.

Το ομώνυμο τραγούδι του, (άλλο ένα από τα 12 εικονογραφημένα επεισόδια χωρίς πλοκή, που αποτελούν το album «Η ζωή ήταν σήμερα»), κυκλοφορεί ανέμελο στην ναρκοθετημένη θάλασσα του διαδικτύου. Τα τραγούδια αυτού του δίσκου, που κυκλοφορούν αυτές τις μέρες σε βινύλιο, θα έχουν την τιμητική τους στην θεματική βραδιά αλλά και άλλα πολλά της τεθλασμένης του διαδρομής.

Παραστάτης στο πλευρό του σε μια από τις πιο σπάνιες εμφανίσεις της δεκαετίας στέκεται η πάντα ετοιμοπόλεμη ορχήστρα του των αρίστων, προάγγελος της αλάνθαστης ορχήστρας ρομπότ που σύντομα θα συνοδεύει όλους τους κορυφαίους επαγγελματίες του είδους, αποτελούμενη από τους
Θάνο Μιχαηλίδη στα τύμπανα, Κώστα Γιαννίρη στο μπάσο, Αλέκο Βουλγαράκη στην κιθάρα, Στέφανο Δανιηλίδη στα πλήκτρα και στο ακορντεόν και Βαγγέλη Κατσαρέλη στην τρομπέτα.

Στην βαριά αρρενωπή ατμόσφαιρα κρίνεται απαραίτητη  η αιθέρια (κι όμως σταθερή) παρουσία της Lou is στο τραγούδι που προσδίδει ένα φωτεινό τόνο στην συνήθως κατηφή παρέα.

Ο Μανώλης Φάμελλος και η Δήμητρα Γαλάνη κατοικούνε πάντα στην ίδια μουσική γειτονιά και ανταλλάσσουν ιδιωτικές επισκέψεις, απόψεις και μουσικά άλμπουμ. 

Στις 25 Νοεμβρίου, στο Gazarte Roof Stage, τρέχοντος εκτάκτως και άπαξ, δύο δεκαετίες μετά την πρώτη τους σύμπραξη, οι δυο τους θα επισυνδεθούν ξανά επί σκηνής και θα μοιραστούν μερικά από τα ομορφότερα τραγούδια τους!

Ώρα έναρξης: 21.30

Οι πόρτες ανοίγουν: 20.30

Εισιτήρια εδώ.

Επικοινωνία: Τζίνα Φουντουλάκη