Δυστυχώς σήμερα πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ, τον θάνατο της αγαπημένης μας Kay Konnors. Η πληροφορία έπεσε κεραυνός εν αιθρία. Δεν γνωρίζουμε περισσότερα για την αιτία θανάτου, παρότι πριν από δύο χρόνια η Kay είχε δημοσιεύσει στα social πως αντιμετώπιζε κάποια προβλήματα υγείας. Τίποτα όμως δεν προμήνυε αυτή τη ραγδαία εξέλιξη.

Ως Αντώνης και Δημήτρης Παπαβομβολάκης, αλλά και ως The Replete Brothers, ως συνθέτες και καλλιτέχνες που συμπορευτήκαμε μαζί της για πολλά χρόνια, η απώλεια είναι τρομερή.

Τη Γερμανοαμερικανίδα Kay τη γνωρίσαμε στην Ελλάδα πριν από 22 με 23 χρόνια, το 1999 ή το 2000. Ήταν «ερωτική μετανάστρια» στην Αθήνα, όπως μας είχε πει με εκείνο το πλατύ, φωτεινό της χαμόγελο. Γεννημένη και μεγαλωμένη στη Γερμανία, είχε γερμανική αλλά και αμερικανική υπηκοότητα, καθώς γεννήθηκε στο… αεροπλάνο! Η χώρα προσγείωσης ήταν οι ΗΠΑ, οπότε σύμφωνα με τον νόμο απέκτησε και αμερικανική υπηκοότητα. Στα σημερινά δημοσιεύματα όπου ανακοινώνεται ο θάνατός της θα τη διαβάσετε ως «Connors», εκ παραδρομής του αμερικανικού επωνύμου, αλλά η αλήθεια είναι πως γράφεται με K.

Οι κοινές μουσικές μας γνώσεις και επιρροές, μας έδεσαν ως μουσικούς, αλλά και ως ανθρώπους. Πάντοτε το διακύβευμα των Replete Brothers ήταν η ανακάλυψη αγγλόφωνων τραγουδιστών και τραγουδιστριών με μεγάλο ταλέντο και αξιακό σύστημα και η Kay ήταν σίγουρα μία από αυτές τις καλλιτέχνιδες, που συνδύαζε ένα μεγάλο ταλέντο και μια σπουδαία προσωπικότητα, με μεγάλη ευαισθησία στον τομέα του δικαιωματισμού, σε εποχή που δεν υπήρχε κοινωνικά καν ο όρος.

To 2001, συνθέσαμε ένα τραγούδι για τη φωνή της Kay, με πολλά βιογραφικά -για την Kay- στοιχεία, μια New Country μπαλάντα, που ονομάσαμε “One More Time”. Στο τελικό άκουσμά του στο στούντιο, συζητήθηκε η ιδέα να το στείλουμε στον διαγωνισμό της Eurovision. Με ενθουσιασμό λοιπόν στείλαμε το τραγούδι στην ΕΡΤ και η επίσης ενθουσιώδης ανταπόκριση και έγκριση του Γιώργου Κατσαρού (τότε Προέδρου της μουσικής επιτροπής) μας έβαλε για τα καλά στα προημιτελικά του διαγωνισμού. Μάλιστα το τραγούδι είχε μία πρωτότυπη ιδέα μας, που δεν είχε ξαναγίνει ποτέ σε ελληνική αποστολή: Ήταν δίγλωσσο. Η εναλλαγή των ελληνικών με τους αγγλικούς στίχους ακουγόταν «νεράκι», καθώς ο δυναμισμός της μπαλάντας “Μια Φορά/One More Time” συνταίριαζε ιδανικά αυτές τις δύο γλώσσες.

Δυστυχώς, σε μία από τις γενικές συναντήσεις μας στην ΕΡΤ, ο Γιώργος Κατσαρός είπε στους υπόλοιπους συναγωνιζόμενους πως «το τραγούδι των Replete για την Kay Connors είναι δίγλωσσο. Γιατί δεν ξαναγράφετε όλοι τα τραγούδια σας δίγλωσσα;», καρατομώντας την πρωτοτυπία της ιδέας μας. Έτσι προέκυψε δίγλωσσο λοιπόν το “(I Would) Die For You", που ερμήνευε η πρωτοεμφανιζόμενη τότε Έλενα Παπαρίζου, με το συγκρότημα των Antique.

Οι δυσάρεστες εκπλήξεις δεν σταμάτησαν εκεί και παρόλο που μικρή αξία πια έχουν (από τότε είχαν μικρή αξία), μπορούμε νομίζω να σταθούμε στις εξής: Το τραγούδι μας “Μια Φορά/One More Time” ήρθε πρώτο στη μουσική επιτροπή της ΕΡΤ (όπου για πρώτη φορά στην επιτροπή, υπήρχαν άνθρωποι με... μουσικές γνώσεις) και πήρε τις περισσότερες ψήφους και από το κοινό. Ξαφνικά όμως, ανακοινώθηκε το όνομα των Antique ως νικητών. Σχετικό απόσπασμα για τη θλιβερή εκείνη νύχτα, έχει κυκλοφορήσει στο βιβλίο της η «γιουροβιζιονολόγος» Δάφνη Μπόκοτα, που εξιστορεί με ακρίβεια τα κακώς κείμενα εκείνης της τραγελαφικής βραδιάς. Και για να κλείσει με λίγο χιούμορ αυτή η παράγραφος, θα θυμηθώ την ατάκα που είπα στον Γιώργο Κατσαρό, αλλά και την απάντηση που πήρα διά στόματός του: «Κύριε Κατσαρέ», του είπα, «αν προσθέσει κανείς τα ποσοστά της ψήφου του κόσμου, βγάζει 118%!» και η απάντησή του ήταν «Δεν κάνετε για την Ελλάδα, φύγετε για το εξωτερικό».

Η δεύτερη θέση δεν πτόησε το ηθικό μας, ούτε επηρέασε την κοινή μουσική μας διαδρομή. «Έκλεψε», όμως, κυρίως από την Kay την ευκαιρία μίας συμμετοχής σε έναν ευρωπαϊκό διαγωνισμό, όπου θα είχε την ευκαιρία, με τη φωνάρα της, ακόμα και να τον κερδίσει.

Το 2001 συνθέτουμε τα μουσικά σήματα του ραδιοφωνικού σταθμού Love Radio, σε μια καμπάνια που ονοματίστηκε “My Perfect Love”. Σε αυτά, τραγουδάμε ντουέτο με την Kay τα μουσικά σήματα. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει ότι δεν ήταν φτιαγμένα στην Αμερική. Ο Ανδρέας Κουρής, με τον οποίο είχαμε πολυετή συνεργασία σε όλα τα μουσικά σήματα του Love Radio, ήξερε πολύ καλά. Δείγμα αυτής της συνεργασίας, μπορείτε να ακούσετε εδώ:

Το 2002, κυκλοφορούμε το δεύτερο album των Replete Brothers “Crossroads”, όπου στα φωνητικά του διακρίνεται η Kay Κonnors. Στο promo του album, ξεκινάμε κοινές εμφανίσεις, οι οποίες κρατούν 2 συναρπαστικά χρόνια. Με νοσταλγία (και χαμόγελο) θυμάμαι την κοινή μας εμφάνιση στο Φεστιβάλ Harley Davidson, στην Ηγουμενίτσα (είπαμε, Country). Πάνω από 20.000 μηχανές Harley από όλη την Ευρώπη κατέκλυσαν την πόλη. Θα κλείναμε το Φεστιβάλ. Στο τελευταίο μας τραγούδι, έπεφτε τέτοιο ξύλο από κάτω (ποιος ξέρει γιατί-αλλά και το “Honky Tonk Night Time Man” του Merle Haggard που παίζαμε, δεν βοηθούσε στη… γαλήνευση του κοινού), που άρπαξα την Kay (και την απίστευτη καπελαδούρα της) και τη φυγάδεψα στο αυτοκίνητο που μας είχε πάει εκεί! Όλη η μπάντα, γελούσαμε όλη τη νύχτα.

Το 2007, η Kay γνωρίζει έναν Γερμανό χρηματοδότη που προσφέρθηκε να χρηματοδοτήσει έναν ολοκληρωμένο δίσκο για εκείνη. Μας ζητά να τον αναλάβουμε. Το επόμενο διάστημα περνάει με τον δίσκο της Kay σε πλήρη εξέλιξη, σε στίχους, μουσική, παραγωγή, ενορχήστρωση δική μας, στο Studio Odeon αρχικά - στο Στούντιο Κυριαζή στη συνέχεια, με τη συμμετοχή των πιο ταλαντούχων μουσικών στην Ελλάδα. “The Weight Οf The World”, “Burn Me”, “Promised Land”, “Run Away”, “Unlove Me”, μερικοί από τους τίτλους των τραγουδιών σε ένα album που ονομάστηκε “Love Catcher”. Εκεί, η Kay Konnors καταθέτει τις σημαντικότερες και συγκλονιστικότερες ερμηνείες της ζωής της.

Το album αυτό δεν ήταν γραφτό να κυκλοφορήσει. Για προσωπικούς λόγους, ο χρηματοδότης αποφάσισε να αποσύρει την προσφορά του. Τα τραγούδια δεσμεύτηκαν σε έναν πολυετή νομικίστικο κυκεώνα, από αυτούς που δημιουργούν άσχετοι με την Τέχνη «επενδυτές». Τελικώς δικαστήκαμε και καταδικαστήκαμε ερήμην μας, σε ένα δικαστήριο στη Φρανκφούρτη μια κρύα Τετάρτη. Τα χρήματα επεστράφησαν (παρότι οι εργασίες είχαν ολοκληρωθεί και πληρωθεί από εμάς), και ο εκρηκτικός δίσκος “Love Catcher” δεν κυκλοφόρησε ποτέ.

Αυτό έγινε το μαράζι της Kay. Ίσως ο θάνατός της να βρίσκει μετανιωμένο αυτό τον κύριο. Ποιος ξέρει πόσα της στέρησε από τη συνέχειά της.

Τα επόμενα χρόνια βρίσκουν την Kay κάπου ανάμεσα σε Γερμανία και Ελλάδα.

Η αλληλογραφία μας αραίωσε, τα ίχνη μας χάθηκαν.

Kay, ήταν τιμή μας που σε γνωρίσαμε, που εκτιμήσαμε το μεγάλο σου ταλέντο, που σε αγαπήσαμε βαθιά. Θα ζεις πάντοτε μέσα μας, στην καρδιά και τις αναμνήσεις μας αλλά και στις ηχογραφήσεις μας.

Rest in peace, girl.