Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Μπορεί να έχουν κατακάψει τον κόσμο με βόμβες ναπάλμ και απεμπλουτισμένου ουρανίου, να υποθάλπουν θεωρίες λευκής ανωτερότητας και να επιτρέπουν στους εκπροσώπους του νόμου να κακοποιούν τις φυλετικές μειονότητες, να αφήνουν το ένα τρίτο του πληθυσμού να ζει με συσσίτια, να εναλλάσσουν στον Λευκό Οίκο τον φρενοβλαβή με τον ανοϊκό, αλλά έχουν ελεύθερη δημοσιογραφία. Η λέξη δημοσιογράφος στην Αμερική γράφεται με Δ κεφαλαίο.

Δεν τα ξέρω γιατί δεν έχω πάει εκεί, αλλά απ’ όσο βλέπω στις ταινίες οι Αμερικάνες και Αμερικανοί ρεπόρτερ είναι κάτι σαν μεταμοντέρνοι, post apocalyptic Δον Κιχώτες που παλεύουν με όπλο την πένα τους ενάντια στην αδικία. Και, στις ταινίες, νικάνε. Από το θρυλικό πια Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου μέχρι το Spotlight που έφυγε με το Όσκαρ, η αίθουσα σύνταξης με τους ρεπόρτερ σκυμμένους πάνω από το κεφάλι του αρχισυντάκτη, έχοντας στα χέρια τους μια καυτή ιστορία που θα αλλάξει τον ρου της αμερικανικής ιστορίας, είναι φαίνεται η κορωνίδα, ή έστω αυτό που έχει μείνει από το αμερικάνικο όνειρο, την αμερικάνικη δημοκρατία, τη Χώρα της Ελευθερίας. Και δεν πρόκειται να το αφήσουν να χαθεί.

Ευκαιρίες ο Τύπος να αλλάξει την ιστορία δεν παρουσιάζονται και κάθε μέρα. Και για τον λόγο αυτόν δεν μένουν ανεκμετάλλευτες. Το σκάνδαλο του Γουότεργκεϊτ ξεσπάει το 1972 και οι έρευνες ολοκληρώνονται δυο χρόνια μετά, η ταινία Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου βγαίνει στις αίθουσες το 1976. Το πρώτο άρθρο που κατηγορούσε τον Χάρβεϊ Γουάινστιν για σεξουαλική κακοποίηση δημοσιεύτηκε στους New York Times το 2017, η υπόθεση πήρε τεράστιες διαστάσεις και γεννήθηκε το κίνημα #Metoo και μέσα σε τέσσερα χρόνια, να και η ταινία. Μια γυναικεία ταινία, με γυναίκα σκηνοθέτη, γυναίκα σεναριογράφο, βασισμένο στα βιβλία των δύο γυναικών δημοσιογράφων που αποκάλυψαν το σκάνδαλο Μίραμαξ, με πρωταγωνίστριες δυο γλυκύτατες ανερχόμενες γυναίκες ηθοποιούς, την Κάρεϊ Μάλιγκαν και την Ζόι Καζάν.

Χάρβεϊ Γουάινστιν. Το μεγάλο κεφάλαιο το ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου στη δεκαετία του ’90. Χωρίς αυτόν ο Ταραντίνο, ο Σόντερμπεργκ και πολλοί άλλοι μπορεί και να μην τα είχαν καταφέρει να γυρίσουν τις πρώτες ταινίες τους. Άλλαξε τον ρου του αμερικανικού κινηματογράφου, έμαθε το κοινό να βλέπει ποιοτικές, χαμηλού κόστους παραγωγές, και να απαγκιστρωθεί από τα blockbusters που είχαν επιβληθεί ως ο απόλυτος κυρίαρχος του παιχνιδιού. Στο εμβληματικό έργο του Πίτερ Μπίρσκιν Down and Dirty Pictures του 2003 περιγράφεται ως ένας ικανότατος παραγωγός που μπορεί να πετυχαίνει πάντα αυτό που θέλει αλλά και ως ένας αγενέστατος και άκαρδος άνθρωπος, που δεν τον ενδιαφέρει πάνω σε τι θα πατήσει για να το καταφέρει, αν θα σπιλώσει υπολήψεις, θα βρίσει, θα πληγώσει, θα ταπεινώσει. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα αποκαλύφθηκε πως δεν αρκέστηκε μόνο σε αυτά.

To Κάποια Μίλησε είναι σημαντικό γιατί αντικατοπτρίζει τις ΗΠΑ. Σαράντα χρόνια μετά το Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου. Σαν να καθρεφτίζεται η μία ταινία στην άλλη. Τότε, το ’70 , δυο άντρες ρεπόρτερ, o Μπομπ Γούντγουορντ και ο Καρλ Μπέρνσταϊν, παλεύουν να ρίξουν φως σε ένα σκάνδαλο υποκλοπών και να ρίξουν τον ρεπουμπλικανό πρόεδρο. Οι κίνδυνοι είναι μεγάλοι, η ζωή τους απειλείται. Το παιχνίδι είναι χοντρό. Είναι πολιτική.

Τώρα, το 2020, δύο γυναίκες ρεπόρτερ, η Μέγκαν Τόουι και Τζόντιθ Κάντορ, παλεύουν να ρίξουν φως σε ένα σκάνδαλο βιασμών και να ρίξουν τον μεγιστάνα του Χόλιγουντ. Ο κίνδυνος είναι να μη μιλήσει κανένα από τα θύματα και να βρεθούν υπόλογες για δυσφήμιση. Το παιχνίδι είναι χοντρό. Είναι θέμα έμφυλης βίας. Και είναι κι αυτό πολιτική.

Το 1970 πρωταγωνιστές ήταν δυο άντρες μόνοι, που έπαιρναν τα ρίσκα τους. Το 2020 πρωταγωνίστριες είναι δυο γυναίκες. Που έχουν σύντροφο. Και παιδιά. Και προσπαθούν να τα συνδυάσουν, την οικογένεια και τη δουλειά τους, μια δουλειά απαιτητική. Και τα καταφέρνουν. Και στα δυο. Γιατί έχουν αλλάξει οι ρόλοι, γιατί έχουν δίπλα τους συντρόφους που τις καταλαβαίνουν και τις στηρίζουν. Γιατί πιστεύουν σε αυτό που κάνουν, πιστεύουν πως οι γυναίκες που κακοποιήθηκαν πρέπει να μιλήσουν για να μην κακοποιηθούν κι άλλες στο μέλλον.

Δεν ξέρω αν έχει κάνει βήματα μπροστά η κοινωνία όσον αφορά τη γυναικεία χειραφέτηση, αλλά η βιομηχανία του θεάματος έχει κάνει αλματώδη. Όλο και περισσότερες ταινίες γυρίζονται από γυναίκες, όλο και πιο πολύ η γυναικεία ματιά εδραιώνεται στη μεγάλη οθόνη. Το λες και κέρδος, έστω και μικρό.

ΚΑΠΟΙΑ ΜΙΛΗΣΕ (She Said) - trailer