Εδώ και δέκα χρόνια περίπου, κάπου σε κάποιο ραδιόφωνο, παίζει ένα τραγούδι της Μαρίζας Ρίζου. Διασκεύασε Φοίβο Δεληβοριά και κάπως τον ξεπέρασε με την big band jazz και swing εκδοχή της. Μας κάλεσε να πάμε μια βόλτα και να συμμετάσχουμε στη μεγάλη γιορτή της με “feel-good” τραγούδια, που την καθιέρωσαν κάπως λανθασμένα στη συνείδηση του κοινού ως τη θηλυκή εκδοχή του Κωστή Μαραβέγια ή την «κυρία Χαρουμενίδου». Έγραψε μουσική για το θέατρο, πρωταγωνίστησε σε μιούζικαλ στο Εθνικό, έβγαλε την ψυχή της στο «Πόσο βλάκας» και τώρα μας παρουσιάζει «Το χωριό» της, που κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες από τη Walnut Entertainment. Η αλήθεια είναι πως η μουσική της Μαρίζας Ρίζου ταλαντεύεται συχνά μεταξύ αυτοκαταστροφής και αυτο-συμπόνιας, αλλά την ισορροπία ανάμεσα στα παραπάνω την έχει πετύχει καταπληκτικά στους δύο τελευταίους της δίσκους.

Ανεξάρτητα απ’ το καλλιτεχνικό της στίγμα, η Μαρίζα Ρίζου φανερώνει για άλλη μια φορά πόσο μισεί τις ταμπέλες, γι’ αυτό τις απαρνιέται πλήρως και όλοι γιορτάζουμε. Μας προκάλεσε να ακούσουμε το δίσκο ολόκληρο, μακριά από αποσπάσεις, διαλείμματα και ειδοποιήσεις, από την αρχή ως το τέλος, καθώς αποτελεί μια ενιαία, ανά στιγμές ασυνάρτητη, ιστορία. Είναι ένας δίσκος «ημερολογιακός», με τα 7 τραγούδια να έχουν μπει με τη σειρά που γράφτηκαν, ενώ μάλιστα ηχογραφήθηκε ζωντανά έχοντας κρατήσει τα φωνητικά των πρώτων εκτελέσεων, που σημαίνει πως το αποτέλεσμα, ακόμα κι αν για κάποιους δεν μοιάζει πολυδουλεμένο, είναι ωμό και κρύβει μέσα του ατόφια ενέργεια και όχι κάτι προκάτ.

Σύμφωνα με την ίδια, «ο τίτλος του άλμπουμ είναι το προσωπικό μου συμπέρασμα μετά τη διαδρομή των τελευταίων μηνών: Το Χωριό. Το χωριό μας είναι πραγματικά σημαντικό. Αντιλαμβάνομαι τον καθέναν μας σαν την Ακρόπολη του εαυτού του που έχει γύρω τα Αναφιώτικα. Νιώθω ευγνώμων που έχω το χωριό μου και που περνάμε ο ένας δίπλα στον άλλον τα δικά του τούνελ, πορευόμενοι με επιμονή και πίστη στην ομορφιά που είναι ασύλληπτη, συγκινητική και πανταχού παρούσα». Επιστροφή εκεί που φωνάζει «σπίτι», «ασφάλεια». Είτε αυτό λέγεται Αθήνα, είτε Λιμίνη Άρτας, είτε μια ζεστή αγκαλιά ανθρώπων, το χωριό της Μαρίζας Ρίζου είναι ένας τόπος μαγικός.

Ως ερμηνεύτρια, η Ρίζου είναι διασκεδαστική, γενναία, εύθραυστη κι αποτελεί μια από τις πιο συναρπαστικές προσωπικότητες στην ελληνική μουσική, αφού συνδυάζει συνθετικές ικανότητες, τάσεις εξερεύνησης προς άλλα είδη, εύληπτη στιχουργική και κοφτερό χιούμορ. Κι αυτό της δίνει τη δυνατότητα να προσφέρει σε ό,τι κι αν κάνει ένα αναπάντεχα νεανικό νόημα. Ωστόσο, ενώ το νέο της άλμπουμ περιέχει κυρίως σημερινούς, ποπ ήχους, εντοπίζονται και οι πιο λαϊκές ευαισθησίες, που ακούγονται συχνά στα φωνητικά, στα γυρίσματά της και στα όργανα που χρησιμοποιούνται, όπως συμβαίνει, για παράδειγμα, στο τραγούδι «Ούτε μια λέξη».

«Τι είναι η ζωή; Μια βόλτα μικρή», αποφαίνεται στο πρώτο τραγούδι, παντρεύοντας ήχο απ’ τη δεκαετία του 2000 και φανταστικό λόγο, ενώ στη γέφυρα κάνει μια ακόμα πιο απότομη στροφή αισιοδοξίας που σου γλυκαίνει την ψυχή. Ακολουθεί το γνωστό εδώ και μήνες «Είναι που δεν μπορώ», μια εσωτερική ερμηνεία που κρύβει μέσα του κι αρκετό σαρκασμό. Το «Ούτε μια λέξη» θα μπορούσε να είναι και ένα τραγούδι που έγραψε ο Κραουνάκης για την Πρωτοψάλτη, με μια ερμηνεία ακόμα καλύτερη από το «Έπεσε έρωτας» που είχε εντάξει εκπληκτικά στα ζωντανά προγράμματά της. Το «Όλα ή τίποτα» με κοφτερό ήχο, αλλά και δυναμικά φωνητικά, θυμίζει λίγο απ’ την τρέλα της Ματούλας Ζαμάνη.

Σειρά έχουν τα «Τόσα φιλιά», που της έγραψαν ο Κώστας Λειβαδάς και η Αγλαΐα Σφήκα, μια ειλικρινή παρακίνηση ώστε να βγει από μέσα σου κάτι, είτε αυτό είναι δύναμη, είτε ευαισθησία. Το ομότιτλο τραγούδι εξυμνεί την αξία των ανθρώπων της ζωής μας και η Ρίζου χρησιμοποιεί το «χωριό» ως εργαλείο εικονογράφησης για να εκδηλώσει την αγάπη της προς όσους «αντέχουν κι αγαπάνε». Τέλος, μπορεί ο στίχος του να καθιστά το σύντομο «Μια νύχτα σαν κι αυτή» πολύ ερωτικό για να θεωρηθεί νανούρισμα, ωστόσο είναι εμφανές πως έχει γραφτεί για να σε ηρεμεί και σε γαληνεύει. Προτού κλείσει το δίσκο, μας κλείνει το μάτι με πολύ συγκινητικό τρόπο.

Η Μαρίζα Ρίζου είχε από πάντα μια αυθεντική προσέγγιση σε ό,τι έκανε, αλλά με αυτό το άλμπουμ σίγουρα το εδραιώνει, εξερευνώντας το ηχητικό της τοπίο με έναν δίσκο γεμάτο ζωντανά όργανα και ευάλωτες, ψυχοθεραπευτικές ιστορίες από τη ζωή της. Τα τραγούδια δεν φαίνεται πως θα κυριαρχήσουν στις ραδιοφωνικές playlist στο σύνολό τους, μα δε φαίνεται να είναι αυτό κάτι που θα την ενοχλήσει. Με το νέο της album τροχίζει λίγο περισσότερο την αγάπη της για δημιουργία, ανοίγοντας ένα καινούργιο κεφάλαιο που έχει να κάνει με την αποδοχή και την ειλικρίνεια όχι μόνο απέναντι σε όσους την ακολουθούν, αλλά κυρίως απέναντι στην ίδια, αφού πλέον είναι σε θέση να χτυπήσει τον εαυτό της στοργικά στην πλάτη και να του πει «Τι φοβάσαι, βρε χαζή; Όλα είναι φως».

Ο δίσκος κυκλοφορεί ψηφιακά στις πλατφόρμες και υπηρεσίες streaming από την Walnut Entertainment. Όλα τα τραγούδια είναι σε μουσική και στίχους της Μαρίζας Ρίζου, εκτός από το τραγούδι «Τόσα Φιλιά» που είναι σε μουσική του Κώστα Λειβαδά και στίχους της Αγλαΐας Σφήκα.

Συντελεστές

Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Μαρίζα Ρίζου

Ενορχήστρωση - Παραγωγή: Δημήτρης Σιάμπος, Μαρίζα Ρίζου

Ηχογράφηση - Μίξη: Σωτήρης Ζηλιασκόπουλος

Οι ηχογραφήσεις έγιναν στα Antart Studios

Mastering: Γιάννης Χριστοδουλάτος @ SweetSpot Productions

Φωτογράφος: Ιωάννα Χατζηανδρέου

Στυλίστρια: Βίβιαν Ρουβέλα

Μακιγιάζ/ Μαλλιά: Αλεξάνδρα Ρέντζου

Η φωτογράφηση έγινε στο Studio 13

Video Art director/Motion designer: Νεφέλη Σπηλιωτάκου