«Η Νύχτα της Ιγκουάνα»: Τρομακτικά ήρεμα ύδατα (κριτική)

Το έργο του Τενεσί Ουίλιαμς με τίτλο «Η Νύχτα της Ιγκουάνα» από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και τη σκηνοθέτη Ελένη Γκασούκα, σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη, παρακολούθησα την περασμένη Κυριακή. Στον τίτλο, αναφέρεται το μοναδικό πλάσμα του έργου (ιγκουάνα) που πρακτικά βρίσκει την ελευθερία του, υπονοούνται όμως και όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες που, πριν το τέλος, έχουν «βρει τον δρόμο τους».

«Η Νύχτα της Ιγκουάνα»: Τρομακτικά ήρεμα ύδατα (κριτική)
ΠΡΟΒΟΛΗ

Τα ογκώδη αλλά καθόλου «βαριά» σκηνικά του Κωνσταντίνου Ζαμάνη, τα οποία φώτισε υποβλητικά η Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη, χωρίζουν τη σκηνή σε τρία σημεία: στον εσωτερικό χώρο που βρίσκεται πίσω από τις κουρτίνες-διαχωριστικά των δωματίων του πανδοχείου, τον εξωτερικό χώρο της βεράντας και το δεύτερο επίπεδο αυτού (όροφο). Ο ίδιος υπογράφει και τα λιτά, σε ορισμένες περιπτώσεις ατημέλητα κοστούμια, που σκιαγραφούν το κοινωνικό στάτους των χαρακτήρων, όπως στην περίπτωση της Μαξίν Φολκ (Κλειώ Δανάη Οθωναίου), της χήρας ιδιοκτήτριας του πανδοχείου, που αρνείται να δώσει χώρο στην απόγνωση που αισθάνεται και προσπαθεί τεχνηέντως να την επικαλύψει.

Υποκριτικά ξεχώρισαν ο Γιώργος Κολοβός ως ο πρωταγωνιστής του έργου, Αιδεσιμότατος Λάρι Σάνον, ο οποίος δείχνει να είναι από εκείνους τους καλούς ηθοποιούς που όταν τους ζητηθεί να υπηρετήσουν έναν ρόλο θα το κάνουν καλά, η προαναφερθείσα Κλειώ-Δανάη Οθωναίου ως χήρα Φολκ και η Ιώβη Φραγκάτου με τον εφηβικό αέρα της δεκαεφτάχρονης Σάρλοτ Γκούντολ. Ιδιαιτέρως καλές ήταν στους ρόλους τους και η Γιολάντα Μπαλαούρα ως εκπαιδευτικός Τζούντι Φέλοους αλλά και η Άννη Τσολακίδου ως ζωγράφος Χάνα Τζελκς, που προσπαθεί να επιβιώσει δημιουργώντας ουτοπίες για τον εαυτό της. Δυστυχώς, ο Κώστας Σαντάς επιβεβαίωσε για άλλη μία φορά τις προσδοκίες μας σχετικά με το παίξιμο που έχουμε δει ουκ ολίγες φορές στη σκηνή, χωρίς να μας εκπλήξει ευχάριστα. Στην παράσταση συμμετείχαν επίσης οι: Χρήστος Νταρακτσής, Μανώλης Φουντούλης, Λευτέρης Δημηρόπουλος, Νίκος Τσολερίδης.

Μία παράσταση για την ανθρώπινη αγωνία και τον αγώνα αποδοχής αλλά και διαφυγής από τα πάθη, την προσπάθεια επανεύρεσης του εαυτού και του σκοπού που τον απελευθερώνει καθώς και για τη μοναξιά, πιστή στον συγγραφέα και το κείμενο, από την οποία λείπει η σκηνοθετική ματιά της Ελένης Γκασούκα.

Μετά το τέλος της παράστασης, γέμισα ερωτήματα σχετικά με τα κριτήρια με τα οποία οι θεατές παρακολουθούμε μια θεατρική παράσταση ενός Κρατικού Θεάτρου, ακούγοντας το ενθουσιώδες χειροκρότημα του κοινού.

*O τίτλος του άρθρου αποτελεί παράφραση ατάκας του συγγραφέα, «Τρομακτική ανάγκη από ήρεμα ύδατα», Η Νύχτα της Ιγκουάνα, μτφ. Δημήτρη Δημητριάδη.

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ