Λίγες ημέρες πριν την αλλαγή του χρόνου, αποφάσισα να παρακολουθήσω άλλη μία παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, την Πράγα, έργο του Χαβιέρ δε Διός, σε σκηνοθεσία του ταλαντούχου και πολυσχιδή Θέμη Θεοχάρογλου.

Η σκηνοθεσία του Θέμη Θεοχάρογλου δεν μένει μόνο στον σκηνικό χώρο του φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών αλλά περνάει και στον χώρο της πλατείας, καθώς οι τοποθετημένες καρέκλες για τους θεατές είναι όλες διαφορετικές υποδεικνύοντας τη μοναδικότητα του καθενός, ενώ ταυτόχρονα το κοινό ενθαρρύνεται να αφήσει τα πανωφόρια του σε επιδαπέδιες κρεμάστρες, συμπληρώνοντας με αυτόν τον τρόπο το σκηνικό της Νεφέλης Μυρτίδη και της Σοφίας-Μαρίας Καϊτατζή, ενώ την ίδια στιγμή, ο σκηνοθέτης χαρίζει την ιδιαίτερη φωνή του στην παραγωγό της ραδιοφωνικής εκπομπής που ακούγεται από το σαλόνι του ζευγαριού. Μέσω αυτής της εκπομπής, μάλιστα, χρησιμοποιείται μεταθεατρικά και ίσως περιττά, μια διαφήμιση του ΚΘΒΕ και των τρεχουσών παραστάσεών του.

Μια παράσταση που χρησιμοποιεί συμπεριληπτικό λόγο («είμαστε όλα μόνα») και εκφράσεις όπως η «έξω από την ντουλάπα» (out of the closet) που συνδέονται με την δημόσια παραδοχή των σεξουαλικών -συνήθως- προτιμήσεων οι οποίες προσανατολίζονται σε ομόφυλα άτομα. Για πρώτη φορά, η Πράγα ανεβάζει στη σκηνή του ΚΘΒΕ ρόλους των οποίων το κοινωνικό φύλο διαφοροποιείται από το βιολογικό τους. Η σκηνοθεσία φωτίζει σε διαφορετικές στιγμές της παράστασης διαφορετικές στιγμές συντροφικών και ερωτικών σχέσεων, τόσο της κεντρικής ομοφυλοφιλικής του Μπένι με τον Χάρη, όσο και ετεροφυλοφιλικές, με σταθερό σημείο τη Σουζάνα. Ταυτόχρονα βλέπουμε και τη φιλική σχέση ανάμεσα στους τρεις πρωταγωνιστές.

Οι χαρακτήρες υιοθετούν στερεοτυπικές συμπεριφορές των δύο φύλων, με αποτέλεσμα η σκηνική απεικόνιση του γυναικείου στοιχείου, που γίνεται από τη Σουζάνα (Λουκία Βασιλείου) και τον Μπένι (Γιάννης Τομάζος) να διαθέτει τις υφές μιας νευρωτικής από τις απαιτήσεις της καθημερινότητας γυναίκας και της υποχωρητικής συζύγου που προς τιμήν ενός «ένδοξου παρελθόντος» της σχέσης (εποχή ταξιδιού στην Πράγα), συνεχίζει να στηρίζει τον δεσμό ενώ το ανδρικό στοιχείο που ενσαρκώνει μόνο ο Χάρης (Χρήστος Μαστρογιαννίδης) αποτελείται από χειριστικές συμπεριφορές, ενίοτε υπεροπτικές έως και προσβλητικές ενώ η τρυφερότητα αχνοφαίνεται.

Η υποκριτική ακροβατεί στα όρια της υπερβολής, τη δικαιώνει, όμως, το φινάλε, όπου οι χαρακτήρες έχουν πλέον σχετιστεί με τους εσωτερικούς εαυτούς τους και παραμερίζοντας τους εγωισμούς, αντιδρούν στις νέες αποκαλύψεις με τις οποίες «βομβαρδίστηκαν» καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου και στο κόψιμο των δεσμών με τα περασμένα, ενώ τα «επόμενα βήματά» τους μοιάζουν να περιβάλλονται από ουσιώδη ειλικρίνεια.

Η παράσταση που φώτισε η Ζωή Μολυβδά-Φαμέλη και έντυσε μουσικά ο Σπύρος Παρασκευάκος, ασχολείται με θέματα της σύγχρονης ζωής όπως ο γάμος και η τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, οι κοινωνικές συμβάσεις και οι συμβιβασμοί μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις, η δυσκολία αποκοπής από τα απομεινάρια του παρελθόντος μας (ποτήρια-ενθύμια ταξιδιού) και όλα αυτά με τη χρήση ενός λόγου που τραυματίζει και ωθεί στα άκρα τους συνομιλητές. Η Πράγα έρχεται σε αντίθεση με άλλες, «κοινωνικά ορθές» παραστάσεις του ΚΘΒΕ και φαίνεται να είναι το πρώτο πείραμα, η βολιδοσκόπηση της διαθεσιμότητας του κοινού και αποτελεί μία ελπίδα για την ανατολή μιας νέας εποχής για τις θεατρικές παραγωγές της Θεσσαλονίκης.