Reunion σημαίνει επανένωση. Μια χαρούμενη κατάσταση, μια συνάντηση μεταξύ ανθρώπων που χάθηκαν σε κάποια φάση της ζωής τους. Στα τέλη του 1997, οι Στέρεο Νόβα ακολούθησαν διαφορετικές διαδρομές. Στα χρόνια συνύπαρξής τους, χάραξαν το δικό τους μονοπάτι στην ηλεκτρονική μουσική σκηνή της χώρας, το οποίο δεν έσβησε ποτέ από τον χάρτη. Πολλώ δε μάλλον, τα χιλιόμετρα που έγραψαν στις ψυχές των ανθρώπων.

Η επανασύνδεση του αγαπημένου σχήματος για μια εμφάνιση στην τελετή έναρξης της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης Ελευσίνα 2023, έφερε ενθουσιασμό και προσμονή.

Ο κόσμος μάρκαρε την ημερομηνία και τα εισιτήρια για το live της 4ης Φεβρουαρίου εξαφανίστηκαν αστραπιαία. «Είναι πολύ ωραίο συναίσθημα για τους μουσικούς και πάντα χαιρόμαστε με την αγάπη του κόσμου, η αλήθεια είναι πως μπορεί να χωριστήκαμε το ’97 επίσημα και δισκογραφικά με τους Στέρεο Νόβα, αλλά μέσα στα χρόνια καταλάβαμε πως το γκρουπ δεν διαλύθηκε ποτέ. Απλά ενωνόμαστε όταν έχουμε κάτι να πούμε, όπως με το τελευταίο άλμπουμ μας “Ουρανός” το 2018 και κάποιες φορές κάνουμε κάποιες συναυλίες ή dj sets ανάλογα πώς νιώθουμε… Γενικά υπάρχουμε και σαν σόλο καλλιτέχνες αλλά και σαν γκρουπ» μου εξηγεί ο Κωνσταντίνος Βήτα.

Οι Στέρεο Νόβα έχτισαν ένα μουσικό καταφύγιο για μια ανήσυχη γενιά που ψαχνόταν πολύ και έβρισκε τον εαυτό της σε αυτή την «πόλη μέσα στην πόλη» την οποία δημιούργησαν οι Κωνσταντίνος Βήτα και Μιχάλης Δέλτα. Άνθρωποι που χόρευαν στους ηλεκτρονικούς ήχους των σκέψεών τους, σε αυτό το άβατο των υπαρξιακών τους ερωτημάτων.

«Ασταμάτητα κανάλια τρώνε το μυαλό μας, έχουμε χάσει τόσα που δεν ξέρουμε τι είναι δικό μας». Στίχοι που γράφτηκαν μια άλλη εποχή αλλά επαληθεύονται καθημερινά. Ο Κωνσταντίνος Βήτα θυμάται εκείνες τις μέρες.

«Ήταν μια διαφορετική και πολύ δύσκολη εποχή τότε, όπως και σήμερα. Ήμουν νέος, είχα τελειώσει τον στρατό δεν είχα πού να βάλω το κεφάλι μου, ήταν σαν να ήμουν άστεγος, ακόμα και στα όνειρά μου έβλεπα πως το σπίτι μου δεν είχε στέγη, σαν να έμπαζε από παντού. Ανέβαινα στις ταράτσες για να αναπνέω, κοίταζα τον Υμηττό και την Πάρνηθα, δεν ήξερα ποιος είμαι, τι θα μπορούσα να κάνω, υπήρχαν μέρες που δεν είχα να φάω ή έτρωγα μόνο πατάτες βραστές σε μια μικρή κατσαρόλα που είχα σ’ ένα ισόγειο που νοίκιαζα. Δεν είχα ούτε θέρμανση, τίποτα. Μέσα σε όλα αυτά γεννήθηκαν οι Στέρεο Νόβα. Νομίζω τώρα πια είναι ένας στίχος που αναφέρεται στο κοινωνικό χάος και το υπαρξιακό κενό. Τότε δεν ήξερα γιατί το έγραφα, ούτε τετράδιο δεν είχα, τα έγραφα σε χαρτιά που έβρισκα. Νομίζω έγραφα την καθημερινότητά μου, θραύσματα από καταστάσεις, ήταν αποσπασματικές σημειώσεις, σε πολλά από αυτά δεν έβγαζες νόημα…» αναφέρει ο Κωνσταντίνος Βήτα, στους στίχους του οποίου άλλοτε βρίσκεις απαντήσεις και άλλοτε γεννούν ερωτήματα.

Στα κομμάτια του ζωγράφιζε ένα νέο κόσμο που δεν τελείωνε ποτέ. «Θαρρώ πως μέσα στους στίχους μου υπάρχουν στοιχεία που συγκρούονται διαρκώς μεταξύ τους. Ας πούμε η αγάπη, η πίστη, η άρνηση, η θέληση και πολλά άλλα στοιχεία συνομιλούν με το αντίθετό τους. Τα τραγούδια μου είναι σαν ένα κομμάτι καμβά που πάνω του σιγά σιγά νομίζεις πως θα φτιαχτεί ένα τοπίο, στην πορεία παίρνει την μορφή ενός σώματος, μετά διαλύεται, γίνεται αφηρημένο και αν βρω μια άκρη με όλα αυτά μπορεί να καταλήξει σε κάτι που θέλω να πω. Όμως πολλά τραγούδια μου είναι σαν μισοτελειωμένα, νιώθω πως έχουν ερωτηματικά, πολλά κενά, είναι σαν προσπαθείς για μια καλύτερη επικοινωνία και άλλες φορές σαν συνομιλίες με φίλους που έχασα ή ανθρώπους που δεν πρόλαβα να τους προσεγγίσω…».

Οι Στέρεο Νόβα ζωγράφισαν στις ψυχές των ανθρώπων με ένα χρώμα πολύ επιδραστικό. «Η αληθινή τέχνη, αυτή που εμπνέει κάποιον άνθρωπο και χτυπά κατευθείαν στην ψυχή του, είναι μια τέχνη που έρχεται από κάποιον που προσφέρει κάτι από τον εαυτό του και κυρίως ένα καθαρό φως από την καρδιά του. Αυτό το ένιωσα όταν ήμουν παιδί και διάβασα τους “Άθλιους” που έφερε ο πατέρας μας στο σπίτι, αλλά και όταν άκουσα πρώτη φορά έφηβος το πρελούδιο σε σι ελάσσονα του César Franck. Ναι, η αληθινή τέχνη είναι επιδραστική στον άνθρωπο, τον διαμορφώνει και τον καθορίζει, του δείχνει ένα δρόμο, δημιουργεί ενσυναίσθηση, αντίληψη, γίνεται σκαλοπάτι για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας» σημειώνει ο ΚΒ.

Η σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο μοιάζει συχνά με ένα τοπίο θολό. Στο μυαλό του Κωνσταντίνου Βήτα, τα πράγματα είναι πιο καθαρά. «Ο χρόνος έχει να κάνει νομίζω με τον τρόπο που αντιλαμβάνεται κάποιος τη ζωή του. Η καθημερινότητά μας, η ζωή μας, είναι γεμάτη από δύσκολες καταστάσεις, η δουλειά, τα οικονομικά, τα κοινωνικά, δεχόμαστε πιέσεις που πολλές φορές μας απομακρύνουν από αυτά που θέλουμε να κάνουμε. Η ζωή είναι δύσκολη και γεμάτη μαθήματα για όλους. Άλλες φορές ο χρόνος είναι ένα απλό ρολόι που μας δείχνει την ώρα, άλλες φορές ο χρόνος δεν περνάει και ταυτόχρονα περνάει πολύ γρήγορα. Στέκομαι ανάμεσα σε όλα αυτά και προσπαθώ να κάνω τη δουλειά μου με τον καλύτερο τρόπο και παράλληλα να μπορώ να προσφέρω ό,τι καθαρό έχω μέσα μου στους ανθρώπους γύρω μου. Στη ζωή χρειάζεται να αναπτύξουμε την αγάπη, την ενότητα, την πίστη, την ενσυναίσθηση και ο χρόνος θα βρεθεί για όλα. Έτσι κι αλλιώς περαστικοί είμαστε από εδώ, οι πράξεις μας θα μείνουν…».

Στα νοερά ταξίδια υπό τους ήχους του Κωνσταντίνου Βήτα, άλλοτε επισκέπτομαι τον εαυτό μου σε στιγμές του παρελθόντος και άλλοτε τον τοποθετώ στο μέλλον. 

«Το καταλαβαίνω αυτό, έχω βάλει κι εγώ τον εαυτό μου μέσα στα τραγούδια που μου αρέσουν, τα τραγούδια είναι για τον κόσμο έτσι κι αλλιώς. Νέος έβαζα τον εαυτό μου στο “Stomp” των Brothers Johnson κι έπαιρνα παρηγοριά και δύναμη, ήταν από τα τραγούδια που αγάπησα και αγαπώ. Γι’ αυτό μου άρεσε και η ντίσκο, γιατί μου έβγαζε τον καλύτερο εαυτό μου, μ’ έκανε να αισθάνομαι αυθόρμητος, γελαστός, γιατί ήμουν κατά βάθος λίγο λυπημένος» απαντά.

«Υπάρχει κάτι υπερβατικό στη μουσική του Κ. Βήτα που όταν την ακούς σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερος άνθρωπος» γράφει ένας άγνωστος στο YouTube. Πράγματι, όταν βάζεις τη μουσική του στα ακουστικά, τότε μπορεί να «διασχίσεις ένα πρωινό τον κόσμο και θα’ ναι πιο όμορφα και από ένα όνειρο». To live της 4ης Φεβρουαρίου θα είναι ένα reunion για τον Κωνσταντίνο Βήτα και τον Μιχάλη Δέλτα αλλά και μια επανένωση όλων εκείνων που ανακάλυψαν μέσα από την αστική ποίηση των Στέρεο Νόβα ένα κοινό σημείο ζωής. Ακόμα και χωρίς χάρτη, θα βρουν τον δρόμο για την Ελευσίνα, με οδηγό τη μουσική.