Σάββατο Φεβρουαρίου στο VOX Stage για τη νέα μουσική παράσταση που ετοίμασαν η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος. Εντοπίζω τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο να στέκεται μόνος του στον πάνω εξώστη. Γιατί δεν του μιλάει κανείς; Εγώ γιατί δεν του μιλάω; Οι ποιητές περπατούν ανάμεσα στους ανθρώπους, θυμάμαι. Παρατηρούν, περιεργάζονται, αναζητούν τον επόμενο στίχο ανάμεσα στα πόδια μας, στη σκόνη που έχουν πάνω τα παπούτσια μας.

Η ανάγκη μας να ανήκουμε σε μια ομάδα ή «φυλή» είναι φυσική και ενστικτώδης. Ο καθένας χρειάζεται μια φυλή στη ζωή του για να βρει πραγματική ευτυχία, νόημα και σκοπό. Το τράιμπ του. Με τον όρο «φυλή» εννοούμε μια δεμένη ομάδα ανθρώπων, που αποδέχονται και υποστηρίζουν ο ένας τον άλλον, που βάζουν πλάτη σε στιγμές ανάγκης.

Γύρω στις έντεκα παρά κάνει την εμφάνισή της η φυλή. Η Νατάσσα Μποφίλιου στο κέντρο της σκηνής. Πλαισιώνεται από τρεις φιγούρες, που στέκονται στοιχισμένες από πίσω της. Το κεφάλι τους καλύπτουν μακριές κουκούλες. Ολόκληρη συνωμοσία. Κι εμείς μύστες, αυτόπτες μάρτυρες και εισπράκτορες του τάλαντου. Κι εκείνη να μας προσφωνεί «αδέρφια». Να νιώθουμε τη συγγένεια.

Πρώτα η «Άπνοια», μετά «Η εποχή του θερισμού». «Όλα τα τραγούδια που θα πούμε απόψε είναι γραμμένα για εμάς. Για εμάς, που είμαστε συγγενείς, κι ας ιδωθήκαμε σήμερα πρώτη φορά», εξηγεί στη συνέχεια η Μποφίλιου. Τραγούδια-ύμνοι μιας ρομαντικής γενιάς «αποφοίτων Λυκείου», που ανανεωμένα ηχούν ξανά για να βρουν νέους ακροατές. Ακροατές που, ακόμα κι αν δεν γεννήθηκαν τη χρονιά κυκλοφορίας τους, μοιράζονται παρόμοιες ανησυχίες. 

Αυτή η ανανεωμένη έκφραση καλλιτεχνίας συμπυκνώνεται σε ένα χορταστικό τρίωρο (συμπεριλαμβανομένου κι ενός αναγκαίου διαλείμματος για να διώξουμε τη ζάλη), το οποίο αποζημιώνει ακόμα και τους πιο περιστασιακούς επισκέπτες των live της καλλιτεχνικής τριάδας. Για δες που είκοσι χρόνια μετά τα καταφέρνουν χωρίς να κάνουν τη μουσική όχημα μιας ηθικής φιλοδοξίας και χωρίς να υπάρχουν μέσω κάποιων άλλων. Και κοίτα που, ενώ το τονίζουν ότι δεν κάνουν προσηλυτισμό, όλο και πιο πολλοί μυούνται στη σέχτα τους. Απόδειξη η αλληλεπίδραση και οι σπονδές που κάνουν απ’ τα τραπέζια.

Ο εκτός ανταγωνισμού Θέμης Καραμουρατίδης δεν μπορούσε, φυσικά, να αφήσει τα τραγούδια του απείραχτα. Από τους πολύ λίγους που συνεχίζουν να δουλεύουν τόσο πολύ τον ήχο τους, να τον σκαλίζουν, ώστε να βγάλει κι άλλη σάρκα. Με μια αγάπη για το electropop, νεουργείται, ανακαινίζεται, χαρίζοντάς μας επικής έντασης στιγμές, όπως αυτές στα «Εκκρεμότητα», «Βαβέλ» και «Σ’ έχω βρει και σε χάνω».

Η ώρα των τρίτων. Η «Συναυλία» για εμάς, τα παιδιά στα μπαλκόνια. Η χθόνια «Περσεφόνη». Να γεννηθώ δεν πρόφτασα, ζωή μου δε σε χόρτασα. Το “Survivor” των Destiny’s Child και το “Million Reasons” της Lady Gaga. Και σκέψου ότι ήδη δυσκολευόμασταν. Οι «Λοβοτομημένοι» του ΛΕΞ. Σε μια εποχή που οτιδήποτε κυρίαρχο τείνει να αποφυσικοποιείται, η αντίσταση στο μαύρο σύννεφο που όλο μας κυνηγάει μοιάζει να είναι η πιο φυσική αντίδραση. Μετά το «Πρωινό τσιγάρο», του Νότη Μαυρουδή. Τρέμω. Και σαν Ανατολή. Και σαν Ανατολή.

Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος κατάφερε να δομήσει ένα πλήρες πρόγραμμα με γλυκές ανάσες, που εκπέμπει την ταυτότητα και το παρόν και των τριών, καθώς κι εμβόλιμες προσθήκες που ενισχύουν αυτό που θέλουν να μοιραστούν. Μοιάζει με ένα ολοκληρωμένο έργο, το οποίο διατρέχουν πολλά μοτίβα, όπως οι ανθρώπινες σχέσεις και ο έρωτας, η πολιτική των ταυτοτήτων, οι παθογένειες της πατριαρχίας, ο σύγχρονος φεμινισμός και, το οποίο, τέλος, ακτινογραφεί κάπως την κοινωνική ιστορία της χώρας μας. Μιας χώρας της οποίας είμαστε παιδιά κι εκείνη μας διώχνει νύχτα.

Κι ύστερα εκείνη να επηρεάζει με την αφοσίωσή της στην τέχνη της. Πότε απαλή και λεπτεπίλεπτη και πότε στιβαρή και αρειμάνια. Να απευθύνεται στο κοινό όπως συνηθίζει πάντοτε. Με ειλικρίνεια, ευγένεια, χιούμορ, στοχασμό, με το δυναμικό belting της. Να φοβάται ακόμα πως χάνει το μέτρημα. «Η τέχνη σε κάνει να σκέφτεσαι. Κι όταν αρχίζεις να σκέφτεσαι, αρχίζεις να διεκδικείς», μας λέει κάποια στιγμή.

Αυτό μου αρέσει. Που τα πιτσιρίκια οργιάζουν μπροστά σε όλο αυτό και οι παλιοί καμαρώνουν στα πίσω τραπέζια. Που το σηκώνει όλο πάνω της. Η γεννημένη για να δέχεται το ζεστό φως του προβολέα. Με τους γεννημένους να θρέψουν γενιές με τα τραγούδια τους. Με λόγια και μελωδίες που μάλλον δεν μπαγιατεύουν έτσι εύκολα. Αφήνοντας τα ψίχουλα για άλλους. Και, προπαντός, εκφράζοντας το λαϊκό αίτημα για αλήθεια, με μια διάθεση ρήξης με το κατεστημένο.

Πνεύματα της υποκρισίας, η ζωή μας δεν κινδυνεύει από τη Νατάσσα Μποφίλιου και την ομάδα της, αλλά μόνο από αυτούς που την εχθρεύονται δόλια πίσω από κλειστές πόρτες. Να είστε σίγουροι πως αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να την επινοήσουμε. «Αν υπήρχε αυτή η φυλή, θα έψαχνες μαζί της τη θέση σου στον κόσμο;», αναρωτιέται η Μποφίλιου. Ακριβή μας, να είσαι γερή και να μας υποδεικνύεις δρόμους. Δεν ήξερα ότι ένας άνθρωπος μπορεί να σε συγκινήσει τόσο βαθιά. Σε ευχαριστώ. Με την ευχή μια μέρα να βρούμε το δικό μας άλλοθι.

Υ.Γ. Ένα απολαυστικό ακρόαμα που δεν καταχειροκροτήθηκε αδίκως, αφού έχει δοθεί προσοχή στη λεπτομέρεια και αναμφίβολα συνιστά μια πρόταση διασκέδασης. Με έμφαση στους πιο ηλεκτρικούς και synth ήχους και στις πολυφωνίες, η καλοκουρδισμένη μπάντα δεν αφήνει ούτε νότα να ξεφύγει απ’ το στόχο της. Τα videos του Χρήστου Γκίνη συνδράμουν στη δραματοποίηση των τραγουδιών. Οι ενδυματολογικές επιλογές της Σάσας Χαραρά υπογραμμίζουν το αίσθημα ενότητας, το τράιμπ φίλινγκ. Τα παιδιά στα φωνητικά (Λητώ Αμπατζή, Έλενα Λεώνη, Steve Bekas) δίνουν άλλο ερμηνευτικό νόημα. Η διαφωνία, τέλος, έγκειται στην αχρείαστη (ενίοτε άβολη) κινησιολογία, που εντοπίζεται κυρίως στις στιγμές όπου η Μποφίλιου πλαισιώνεται από τα backing vocals. Για ένα τόσο ελεύθερο πλάσμα, όπως η ίδια, που σκορπά δυναμισμό με ένα βλέμμα, τα σκηνοθετημένα και χορογραφημένα νούμερα περισσότερο την παγιδεύουν σε μια εικόνα που ξενίζει, δημιουργώντας ένα μίνι πανικό στη σκηνή, παρά την απελευθερώνουν.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:

ΝΑΤΑΣΣΑ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ

ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ: ΕΝΟΡΧΗΣΤΡΩΣΕΙΣ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ

ΜOYΣΙΚΟΙ:

ΘΕΜΗΣ ΚΑΡΑΜΟΥΡΑΤΙΔΗΣ πιάνο

ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΙΑΝΝΙΚΙΟΣ τύμπανα

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΠΟΥΛΝΤΗΣ ηλεκτρικό μπάσο, synth bass

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΔΙΑΝΟΣ ηλεκτρική και ακουστική κιθάρα

ΑΡΗΣ ΖΕΡΒΑΣ τσέλο

ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΠΟΥΝΗΣ τρομπέτα

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΑΜΡΙΣΤΣΑΚ τρομπόνι

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΤΑΝΟΣ σαξόφωνο, κλαρινέτο, πλήκτρα

ΦΩΝΗΤΙΚΑ:

ΛΗΤΩ ΑΜΠΑΤΖΗ

ΕΛΕΝΑ ΛΕΩΝΗ

STEVE BEKAS

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ

ΗΧΟΛΗΨΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΞΕΒΑΝΗΣ, ΑΝΤΩΝΗΣ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΣ

ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΦΩΤΩΝ: ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΑΘΙΕΛΛΗΣ

VIDEO: ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΚΙΝΗΣ

CUSTOM DESIGN: NIDODILEDA

ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΟΣ: ΣΑΣΑ ΧΑΡΑΡΑ

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΙΝΗΣΗΣ: ΗΛΙΑΝΑ ΓΑΪΤΑΝΗ

ΦΩΝΗΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΝΑΤΑΣΣΑΣ ΜΠΟΦΙΛΙΟΥ: ΑΜΑΛΙΑ ΒΙΝΟΣ

ΦΩΝΗΤΙΚΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ BACKING VOCALS: ΛΗΤΩ ΑΜΠΑΤΖΗ

ΜΑΚΙΓΙΑΖ: ΙΣΑΒΕΛΛΑ ΑΠΙΚΙΑΝ

HAIR STYLING: ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗΣ

MARKETING: ΜΟΝΙΚΑ ΚΑΣΑΝΗ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΑΥΓΟΥΛΗΣ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΑ MEDIA:
ZUMA COMMUNICATIONS – ΧΑΡΑ ΖΟΥΜΑ
PROSPERO – ΕΛΕΝΗ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΥ - ΙΩΑΝΝΑ ΜΠΡΑΤΣΟΛΙΑ
MK GROUP of COMPANIES : ΕΛΕΝΗ ΤΩΡΟΥ – ΜΑΝΟΣ ΜΑΓΙΑΤΗΣ - ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ