«Δεν μας ήταν εύκολο, σε κανέναν δεν ήταν εύκολο. Το σκεφτήκαμε πολύ. Αλλά δεν έχουμε άλλα όπλα. Αυτά είναι τα δικά μας όπλα: τα τραγούδια και η ανάγκη μας να γιατρευτούμε», ξεκινάει εκείνη, ενώ αμέσως μετά εκείνος τη συμπληρώνει: «Η σκέψη μας, η ενέργειά μας είναι στους ανθρώπους που χάθηκαν και στους ανθρώπους που τους έχασαν. Η μουσική και τα τραγούδια είναι εδώ κι ας είναι μια αγκαλιά παρηγοριάς για να απαλύνει όλον αυτόν τον πόνο και το σκοτάδι που μας έχει πλακώσει».

Κι ύστερα μια σιωπή πριν το θερμό χειροκρότημα υποδοχής. Η πρεμιέρα της μουσικής παράστασης «Πουλάκια είναι και λαλούν», τη Δευτέρα που μας πέρασε, βρήκε την Τάνια Τσανακλίδου, τον Φώτη Σιώτα και τους μουσικούς τους να βαστούν με γενναιότητα μια λάμπα θυέλλης πάνω απ’ τη γενικότερη μαυρίλα των ημερών, σ’ ένα κλίμα αντίστασης μες στο φιλόξενο χώρο του VOX Stage, αλλά και σε μια απόπειρα να διασώσουμε διά της τέχνης ό,τι διασώζεται από μια τραγωδία.

Αφού ανέβηκαν μαζί τη «Γελαστή ανηφόρα», του Γιάννη Αγγελάκα, κατά την είσοδό τους στη σκηνή, συνέχισαν με τον «Μονδέρνο βίο», του Δημήτρη Πουλικάκου. Η συνεργασία αυτή ήταν κάτι για το οποίο είχαμε πάρει μυρωδιά όταν τους απολαύσαμε στη συναυλία-αφιέρωμα στον Γιάννη Σπανό. Κι ύστερα μέσα σ’ ένα μπλε φως, πέφτει σύρμα. Κι οι μισθοφόροι που μας κυβερνούν, μας δικάζουν. Και η Τσανακλίδου μας κοιτάει στα μάτια, αντιπαραθέτοντας σε παρόντες και απόντες τους καφκικούς στίχους “Εt preterea censeo Carthago delenda est”. Μετά ένα «Γράμμα στον κύριο Νίκο Γκάτσο», το “Venceremos” του Νίκου Άσιμου κι ένα βαλσάκι του Σοστακόβιτς.

Μας το ομολογεί η ίδια: «Απόψε η αγάπη μας θα γίνει ένα τραγούδι». Στο πρόσωπό της ανθίζει η τσαχπινιά, η επαναστατικότητα, η ευαισθησία, η εμπειρία, η αντι-προκάτ αυθεντικότητα. Ένα κορίτσι που δεν δέχτηκε να σπάσουν τα δόντια του απ’ το χρόνιο βρουξισμό, αλλά μιλάει από πάντα με πάθος για τη ζωή κι όσα περνάνε από δίπλα μας,  γίνεται η φωνή των ημερών της, κουβαλώντας κάτι απ’ τους παλιούς, ρομαντικούς μύθους κι αποδεικνύοντας πως τα όνειρα πράγματι βγαίνουν αληθινά. Τα λουλούδια στα μανίκια που κυματίζουν απ’ τα χέρια της είναι το πέρασμα απ’ το οποίο διοδεύουμε προς τον κόσμο της.

Με τη σειρά του ο ξεχωριστός Φώτης Σιώτας μας βοηθά να ανακαλύψουμε νέα πράγματα για τον ίδιο που μας ενθουσιάζουν. Δεν κουβαλά αδίκως τον τίτλο του πολυπράγμονα, αφού μπορεί να συνθέτει, να τραγουδά και ταυτόχρονα να παίζει βιολί. Στα πολλά και διάφορα τραγούδια που είχαμε την τύχη να τον ακούσουμε, όπως τα «Ξεχασμένα δάκρυα», το «Φλασάκι», το «Ο τρελός», ο Σιώτας κηρύσσει το δικό του ιδιότυπο μουσικό ευαγγέλιο. Μου έλειψε – θα το παραδεχτώ - το «Σαν παιδί», το οποίο ελπίζω να ενταχθεί στις επόμενες παραστάσεις.

Δεν είναι απλά μια ρετροσπεκτίβα στο πολύτιμο κι άξιο έργο τους. Δεν είναι μόνο η «Ζελατίνα», οι «Μοίρες», «Η σουλτάνα η Φωφώ» και το «Γυφτάκι». Είναι η «Γιορτή» και το «Οικονομία κάνε» του Κηλαηδόνη. Η «Μαϊμού» του Σαββόπουλου και «Το όνειρο» του Παπάζογλου. Όμορφη προσθήκη στο πρόγραμμα ήταν και τα «Βλαχομπαρόκ» και «Πάντα ξένοι» απ’ το σχήμα Σωτήρες του Σιώτα. Ένα συνεκτικό μουσικό αφήγημα που δεν μας έβγαλε διόλου απ’ τον προσανατολισμό μας και μας άφησε το «Αερικό» και το «Μαμά γερνάω» για encore. Ανάσα και κόμπιασμα κομποζάρουν τέλεια. Γιατί «είμαστε μαζοχιστές», όπως το είπε κι η ίδια, που προσπάθησε ματαίως να μας προστατεύσει. Ναι, ναι, κάτι μπήκε στο μάτι μας.

Από πίσω τους εικόνες και σκηνές. Οι δρόμοι του Βερολίνου, το χοντρό μπιζέλι, ο Σάκης Μπουλάς και μια άσκηση ενόργανης γυμναστικής απ’ τα ‘80s. Η μπάντα θριάμβευσε στον ήχο της, τα θερμά φώτα του Περικλή Μαθιέλλη μας αγκάλιασαν, το προσωπικό πρόσφερε την καλύτερη φροντίδα.

Υπάρχει μόνο μία Τάνια. Και η Τάνια δεν είναι μια εικόνα κατασκευασμένη, όπως είναι πολλοί από τους σημερινούς καλλιτέχνες, αλλά ένας ήχος, ένας υπερφυσικός ήχος από μία καθ’ όλα φυσική γυναίκα που μας κάνει όλους να νιώθουμε ζωντανοί. Κι αυτό κατάφεραν μαζί με τον Φώτη Σιώτα: να συμπυκνώσουν όλον τον ερωτισμό και την υπαρξιακή μας εξάντληση ως κοινωνία, γιατρεύοντας τις πληγές μας, σε μια pitch perfect βραδιά, που μάλλον δεν μας ήταν αρκετή. Είπαν και ελάλησαν, λοιπόν, και αμαρτίαν ουκ έχουσιν. Και, για να συμπυκνώσουμε ακόμα πιο πολύ το συμπέρασμα: Θα τους φάμε. Θα σας φάμε.

Φωτογραφίες: Θάνος Λαϊνάς

ΙΝFO

TANIA TΣΑΝΑΚΛΙΔΟΥ - ΦΩΤΗΣ ΣΙΩΤΑΣ

ΠΟΥΛΑΚΙΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΛΑΛΟΥΝ

Από Δευτέρα 6 Μαρτίου και κάθε Δευτέρα του Μάρτη στο VOX

Ιερά Οδός 16, Αθήνα

Ώρα: 21.00

Μείνετε συντονισμένοι στα social media του 20/20 για προσκλήσεις και αποκλειστικό υλικό

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Επιμέλεια προγράμματος

Τάνια Τσανακλίδου

Φώτης Σιώτας

Ενορχηστρώσεις

Κώστας Νικολόπουλος

Μουσικοί

Σπύρος Μάνεσης: πιάνο, πλήκτρα

Νίκος Παπαϊωάννου: μπάσο, τσέλο, samples

Θάνος Καζαντζής: τύμπανα

Γιώργος Δούσος: πνευστά

Βασίλης Παναγιωτόπουλος: τρομπόνι, πλήκτρα, ακορντεόν

Φώτης Σιώτας: βιολί

Κώστας Νικολόπουλος: κιθάρες, μπάσο

Ηχοληψία: Παναγιώτης Πετρονικολός, Μανόλης Ζαννίδης

Φωτισμοί: Περικλής Μαθιέλλης

Artwork: Πέτρος Παράσχης

Φωτογραφία αφίσας: Γιώργος Καλφαμανώλης

Ενδυματολόγος: Μαγδαληνή Αυγερινού

Make up: Μαρίνα Λυμπεροπούλου

Οργάνωση Παραγωγής: Ειρήνη Κότσιφα

ΠΑΡΑΓΩΓΗ: CELESTIAL ARTS & ENTERTAIΝMENT PRODUCTIONS - MK GROUP of COMPANIES / ΗΛΙΑΣ ΜΑΡΟΣΟΥΛΗΣ, ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΟΤΑΡΙΔΗΣ

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ: ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΑΡΟΣΟΥΛΗΣ

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ & ΠΡΟΒΟΛΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΑ MEDIA:

ZUMA COMMUNICATIONS - ΧΑΡΑ ΖΟΥΜΑ - ΝΙΝΑ ΑΛΤΑΝΗ

MK GROUP of COMPANIES: ΕΛΕΝΗ ΤΩΡΟΥ - ΜΑΝΟΣ ΜΑΓΙΑΤΗΣ - ΕΛΕΝΗ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΥ