Μία και καλή. Ούτε δεύτερη, ούτε τρίτη. Η εμφάνιση της Ιουλίας Καραπατάκη στη σκηνή του Σταυρού του Νότου, την Τετάρτη, 15 Μαρτίου όπου μας παρουσίασε ένα απάνθισμα από τα αγαπημένα της τραγούδια, αλλά και από τα πιο προσωπικά της. Ο ξεχωριστός τρόπος με τον οποίο τραγουδάει σε τραβάει από το αυτί. Έχει να σου πει πάρα πολλά ωραία πράγματα, με έναν τρόπο που αφήνει το στίγμα του, με μελωδίες και στίχους που θα σε αγγίξουν. Το συμπέρασμα που βγάλαμε προς το τέλος της βραδιάς είναι πως πρόκειται για μία καλλιτέχνη που δεν ανήκει πουθενά, αφού απλώς αγαπά τη μουσική.

Μπήκαμε στη σκηνή του Σταυρού και τρέξαμε ως το μπαρ, λίγα λεπτά πριν την έναρξη του προγράμματος. Κόσμος εδώ κι εκεί, ζωντάνια, ομιλίες και γέλια, σχόλια πάνω από τα κινητά, όλων των αριθμών οι ηλικίες, «πού να αφήσω την τσάντα μου;». Η αιώνια χαμογελαστή Ιουλία και οι μουσικοί της βγαίνουν στη σκηνή, παίρνουν τις θέσεις τους και, αφού δεχτούν το δυνατό χειροκρότημά μας, ανοίγουν τη βραδιά με «Το τρένο φεύγει στις 8», το οποίο, στο κλίμα των ημερών, δεν χρειάζεται κάποια επιπλέον εξήγηση.

Σειρά έχουν δύο τραγούδια σε πρώτη εκτέλεση της εξοχότατης Λιζέτας Καλημέρη, το «Παραβάτες» και «Οι τρεις ανθοί», τα οποία η Καραπατάκη απέδωσε με απόλυτο συναίσθημα. Με την υπογραφή του Θανάση Παπακωνσταντίνου, φυσικά, στο έργο του οποίου βασίστηκε μεγάλο μέρος του προγράμματος, μιας και ακούσαμε διαμάντια, όπως τα «Στυλίτης», «Αλεξάνδρα», «Περσεφόνη», «Έρημα κορμιά», «Μιλώ για σένα». Ακολούθησε κι ένα αφιέρωμα στον Νίκο Παπάζογλου (Στη ρωγμή του χρόνου, Απόψε σιωπηλοί, Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ, Φύσηξε ο Βαρδάρης).

Κάπου εκεί θα ακούσουμε και τον Άγη Παπαπαναγιώτου, που παίζει κιθάρες και μπουζούκι στο «Καλύτερα μαζί σου και τρελός». Με έναν τρόπο μαγικό ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στο 2023, αφού ένας υπερηχητικός αέρας σε ταξιδεύει από δεκαετία σε δεκαετία. Το πολυαναμενόμενο «Τακούνια για καρφιά», από τον ομότιτλο, εξαιρετικό δίσκο με τον Ορέστη Ντάντο, μας ένωσε όλους σε μια φωνή στο άκουσμα των στίχων «κάποια Κυριακή, φουστάνι και αέρας/θα ποδοπατηθεί στο διάβα της το τέρας». Κι άλλα τραγούδια πιο δικά της, όπως το «Ξενοδοχείο» ή το «Το όνομά σου γυαλί».

Μετά από ένα εικοσάλεπτο διάλειμμα, το δεύτερο πρόγραμμα μάς υποσχέθηκε τραγούδια του πόνου και του έρωτα, του πάθους και της ευαισθησίας. «Εσένα δεν σου άξιζε αγάπη», «Καίγομαι και σιγολιώνω», «Ο πασατέμπος», «Μακριά μου να φύγεις», «Έρωτά μου αγιάτρευτε», «Να ΄χα δυο ζωές» και το «Έπιασε βροχή» του Σωκράτη Μάλαμα. Πάντα άμεση και προσγειωμένη, με το κολάν και τα σφιχτοδεμένα αρβυλάκια της, η Ιουλία Καραπατάκη φαίνεται να μπορεί να συναγωνιστεί με όλων των ειδών τα τραγούδια, αποζημιώνοντας πάντα με την προσαρμοστικότητά της.

Μπορεί το ευρύ κοινό, ανάμεσά τους κι εγώ, να γνώρισε την Καραπατάκη μέσα από τις συναυλίες του Σωκράτη Μάλαμα, η ίδια όμως έχει γυρίσει όλα τα μικρά μαγαζιά της Αθήνας και της επαρχίας τραγουδώντας όλα αυτά που μιλάνε στην καρδιά της. Κι αυτό που κάνει τα live της ξεχωριστά είναι η αυθεντικότητα και η απλότητά της (φαίνεται κι από το εντελώς ανεπιτήδευτο στιλ της), αλλά και η αίσθηση της οικειότητας και της παρέας που είναι τόσο εμφανής.

Είτε την ακούσεις στο «Το μπαρ το ναυάγιο», είτε σε πιο λαϊκές ερμηνείες, όπως στα «Αν κάνω άτακτη ζωή» και «Σώσε με» της Ρίτας Σακελλαρίου, βεβαιώνεσαι για την ακούραστη απόδοσή της πίσω από το μικρόφωνο, ενώ οι μελωδίες που ξεπηδούν από την ταστιέρα και η γενικότερη υποστήριξη της ταλαντούχας μπάντας που την συνοδεύει, δεν αφήνουν παραπονεμένο κανέναν. Τέλος, κάτι άλλο για το οποίο βεβαιώνομαι είναι για το ότι ο κόσμος δεν τρέχει στις εμφανίσεις της για να αποθεώσει απαραίτητα την ίδια ως πρόσωπο, αλλά για να αποτινάξει οτιδήποτε συμπιεσμένο μέσα από τα τραγούδια που τόσο μοναδικά ερμηνεύει, αφήνοντας μόνο τη φωνή της να λάμψει. Μπράβο σε όλους!

Η Ιουλία Καραπατάκη ανεβαίνει ξανά στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, αυτή τη φορά στο πλευρό του Σωκράτη Μάλαμα, για δύο ακόμη Δευτέρες (3/4, 5/4).

Φωτογραφίες: Γιάννης Μαργετουσάκης