1997, Θεσσαλονίκη. Δύο φίλοι, ο Νίκος Μπιτζένης, γνωστός και ως Nikonn και ο Γιάννης Λευκαδίτης, ενώνουν μέσα από ένα κοινό κωδικό την μεταξύ τους χημεία και βλέπουν το κοινό τους όραμα να παίρνει σάρκα και οστά. Δημιουργούν μια ηλεκτρονική μπάντα με αναφορές σε ποπ, ροκ αλλά και σε πιο εναλλακτικά ακούσματα. Και το όνομα αυτής, Mikro.

Ένας ήχος «πολυμορφικός» όπως τον χαρακτηρίζουν οι ίδιοι, ένας ήχος υπερβατικός και ξεσηκωτικός, όπως τον χαρακτηρίζουμε εμείς. Ιστορίες που θυμίζουν μικρού μήκους ταινίες συνοδευόμενες από electronica, big beat, dance, breakbeat, drum n’ bass, easy listening, pop, disco και rock.

Κάθε live και ένα πάρτι

«Σχεδόν σε κάθε live είχαμε στιγμές που ακόμα σκεφτόμαστε και συζητάμε. Σχεδόν όλα τα live των Mikro ήταν επεισοδιακά και ποτέ ανιαρά και σίγουρα όχι βαρετά, με πολλή διασκέδαση, τρέξιμο, καλό φαγητό, καλές παρέες, ευτράπελα, μικρο-ατυχήματα, καβγάδες, χορό και πολλά πολλά χιλιόμετρα!

Ένα από τα πολλά που έρχεται στο μυαλό είναι ένα live στο οποίο την ώρα που παίζαμε το “Μέσα στα μάτια” και χοροπηδούσαμε όλοι μαζί πάνω σε ένα υπερυψωμένο stage, το ξύλινο stage έσπασε και άνοιξε μία τρύπα και ο Στέλιος έπεσε και χάθηκε μέσα στη τρύπα, χωρίς ευτυχώς να χτυπήσει. Ήταν τόσο τρομακτικό και αστείο ταυτόχρονα. Και το πιο αστείο είναι ότι ο κόσμος νόμιζε ότι ήταν μέρος του performance. Φυσικά σταματήσαμε να παίζουμε και πήγαμε κάτω από το stage να μαζέψουμε τον Στέλιο. Όλα καλά. Αξέχαστο» αναφέρει ο Νίκος.

Ο κόσμος σταμάτησε να χορεύει, η μουσική έγινε ένα απλό background που δεν έχει και πολλή σημασία, αρκεί να έχει κόσμο και ποτά

Στις αρχές των ’00s η εποχή έμοιαζε πιο αυθεντική. Μέρες χωρίς τεχνολογία, στιγμές που καταγράφονταν στο μυαλό και όχι στο κινητό, άλλη επικοινωνία, άλλο mindset. Ο Νίκος γυρνάει το χρόνο πίσω σε εκείνη την «πόλη που χορεύανε όλοι». «Η πόλη εκείνη θα μπορούσε να είναι κάθε πόλη της Ελλάδας ή του εξωτερικού στη δεκαετία του ’90. Μία δεκαετία που η ηλεκτρονική μουσική ξεδιπλώθηκε και έδωσε πολλά διαμάντια και πολλά πάρτι σε σπίτια, σε bars, σε clubs, σε αποθήκες και σε χωράφια. Πόλεις να σφύζουν από ζωντάνια και ξεγνοιασιά, διάθεση για χορό και μουσική. Με τα χρόνια χάθηκε όλο αυτό το mindset. Ο κόσμος σταμάτησε να χορεύει, η μουσική έγινε ένα απλό background που δεν έχει και πολλή σημασία, αρκεί να έχει κόσμο και ποτά... Ελπίζουμε σε μία επιστροφή σε αυτό το mindset» σημειώνει.

Μια μπάντα που γλίτωσε τον Νίκο από πολλά αδιέξοδα, όπως περιγράφει.

«Για κάθε μουσικό η μουσική, είτε είναι μέσω μιας μπάντας είτε ενός solo project, είναι η απόλυτη μορφή έκφρασης, η καλύτερη απόδραση και το ομορφότερο καταφύγιο. Για μένα προσωπικά σίγουρα με γλίτωσε από πολλά αδιέξοδα. Πολύ δύσκολος δρόμος, ειδικά επαγγελματικά σε μία χώρα σαν την Ελλάδα, αλλά άξιζε. Και σίγουρα έδωσε πίσω πολλά. Και δεν εννοώ χρήματα, αλλά πράγματα ανεκτίμητης αξίας, και πάνω απ’ όλα ψυχική δύναμη. Δεν μπορώ να πω ιδιαίτερα ότι μας άνοιξε δρόμους επειδή δυστυχώς στην Ελλάδα η ηλεκτρονική μουσική ζει σε πολύ περιορισμένο φάσμα, αλλά σίγουρα γνωρίσαμε πολύ κόσμο. Και εμένα προσωπικά μου έδωσε την εμπειρία για τα επόμενα βήματά μου στο εξωτερικό» αναφέρει, δίνοντας παράλληλα το δικό του ορισμό για την Τέχνη και τη μουσική.

«Τέχνη είναι κάθε μορφή έκφρασης, είτε είναι μια ζωγραφιά, ή δύο λέξεις σε ένα χαρτί, ή μια φωτογραφία, ή ένα πιάτο φαγητό. Η μουσική για εμάς είναι η ύστατη μορφή τέχνης γιατί είναι κάτι πολύ abstract, αφηρημένο, κάτι που δεν το βλέπεις, κάτι που μπορεί να υπάρχει στο μυαλό σου χωρίς καν να ακούς κάτι. Μπορεί να υπάρχει χωρίς να υπάρχει. Μπορείς ξαφνικά να σφυρίξεις μια μελωδία, να πεις ή να σκεφτείς ένα στίχο και να αισθανθείς όμορφα. Και είναι μία μορφή τέχνης που μπορεί να λειτουργεί και μεμονωμένα και συλλογικά. Μπορείς να σκεφτείς ένα κόσμο χωρίς μουσική;».

Δύο έννοιες που χρειαζόμαστε πιο πολύ από ποτέ τελευταία.

«Είναι πολύ δύσκολο να διασκεδάσεις πραγματικά χωρίς να νιώθεις ξένοιαστος. Και στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολο με όλα αυτά που συμβαίνουν να νιώσεις ξένοιαστος. Αλλά δεν πρέπει να παραδώσουμε τα όπλα. Να κλειστούμε και να πούμε “αυτό ήταν, τέλος”; Όχι. Η καλή διάθεση και το θετικό πνεύμα είναι το όπλο να διαχειριστείς και να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που συμβαίνουν. Δύσκολο. Αλλά όχι αδύνατο. Ειδάλλως, τελειώσαμε. Θετικό πνεύμα, έστω για λίγο κάθε μέρα, να δώσεις στον εαυτό σου ένα κέρασμα, να χορέψεις, να ευχαριστηθείς ένα γεύμα, μία ταινία, μία βόλτα. Μόνο έτσι θα έχεις δύναμη για την επόμενη μέρα. Τα προβλήματα θα είναι εκεί και θα σε περιμένουν. Δεν φεύγουν ποτέ. Εσύ τι θα κάνεις;» αναφέρει.

Το 2003, οι Mikro κυκλοφόρησαν το τρίτο τους album με τίτλο «Μίκρο tronik* πλάσμα». Ένας δίσκος που θύμιζε ταξίδι στον «πλανήτη happy». Ένας κόσμος φτιαγμένος «από καλή διάθεση, θετικό πνεύμα και όρεξη για πάρτι, χορό και ζωή» όπως μου εξηγούν.

Πολλές εμφανίσεις, live με τους Ladytron, τους Client και τον Andy Fletcher των Depeche Mode, support στους Hooverphonic και αργότερα στον Morrissey. Αν μπορούσαν να φτιάξουν ένα φεστιβάλ με τις μουσικές τους επιρροές, το line up θα ήταν το εξής: «Moby, Orbital, Chemical Brothers, Mikro και headliner οι UNDERWORLD. Headliner σίγουρα όχι εμείς για να μπορούμε να είμαστε μέσα στον κόσμο και να χορεύουμε όταν παίζουν οι Underworld».

Η εικόνα που είναι χαραγμένη στο μυαλό μου είναι χαμογελαστά πρόσωπα με κλειστά μάτια και ιδρωμένα κορμιά να πηδούν πάνω-κάτω

«Αυτή η πόλη», «Tronik Πλάσμα», «Εικόνες», «Γέφυρα», «Η Σειρά Σου» και «Περιστρεφόμενα Κεφάλια». Κομμάτια που γέννησαν στιγμές που δεν περιγράφονται με λόγια, τα οποία ψάχνει να βρει ο Νίκος. «Αυτό αλήθεια είναι δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια. Και όσοι έχουν έρθει σε live μας καταλαβαίνουν καλά τι εννοώ. Μερικές φορές αναρωτιέμαι ποιος τελικά διασκεδάζει περισσότερο, εμείς ή το κοινό; Χορός πάνω στο stage και κάτω. Κόσμος από το κοινό να ανεβαίνει στο stage για να παίξει μαζί μας κιθάρα ή συνθεσάιζερ. Ο Γιάννης να κατεβαίνει μέσα στο κοινό χορεύοντας με την κιθάρα του και να δίνει στον κόσμο να παίξει. Η εικόνα που είναι χαραγμένη στο μυαλό μου είναι χαμογελαστά πρόσωπα με κλειστά μάτια και ιδρωμένα κορμιά να πηδούν πάνω-κάτω».

8 χρόνια μετά το τελευταίο τους live, οι Mikro επιστρέφουν σε Θεσσαλονίκη και Αίγιο και το μήνυμα ξεκάθαρο: «Να χορέψουμε όπως τότε ξανά».

«Ξανανεβαίνουμε στο stage για μία σειρά από live που περίμενε ο κόσμος εδώ και πολύ καιρό. Ξεκινάμε στη Θεσσαλονίκη στο Street Food Festival το Σάββατο 27 Μαΐου στις 10 το βράδυ. Επόμενο χτύπημα στις 25 Ιουνίου στη τελετή λήξης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Αίγιο. Και έρχονται κι άλλα».

Ακολουθήστε τους Mikro στα social:

Mikro facebook page | Mikro instagram | Mikro twitter

Εισιτήρια για το Thessaloniki Street Food Festival 2023

Πληροφορίες για το 2ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Αιγίου