Για όσους ακούνε μουσική χωρίς τα κόμπλεξ μιας αιώνιας εφηβείας, ήταν η μεγαλύτερη ελληνική φωνή των τελευταίων τριάντα χρόνων. Γι' αρκετούς (της παρτάρας μου συμπεριλαμβανομένης), η μεγαλύτερη φωνή στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Λαϊκός τραγουδιστής παλιάς κοπής, καθημερινός αλλά σπάνιος, ξεπέρασε χωρίς μεγάλο κόπο τα στενά όρια της ταμπέλας. Με αγάπη και σεβασμό γι’αυτά που τραγουδούσε, ο Μητροπάνος έγινε αναγνωρίσιμος, κι ακόμα δυσκολότερο, έγινε αποδεκτός απ’ το σύνολο του μουσικού κοινού μιας Ελλάδας γεμάτης γάβγισμα, προκατάληψη και υψηλή κριτική. Κατάφερε να κάνει την “τρικαλινή” του προφορά, όχι απλώς αποδεκτή αλλ' απαραίτητη στα τραγούδια που τραγούδησε. Να κάνει τ' όνομά του συνώνυμο του μεγάλου τραγουδιστή στα χείλη λαϊκών, έντεχνων, ροκάδων και λοιπών μαύρων σκυλιών της μουσικής. Και το κατάφερε αφενός προικισμένος απ’ τη φύση με μια φωνή τεράστιας έκτασης κι υπέροχης χροιάς, αφετέρου μ' ένα χαρακτήρα που ποτέ δεν τον άφησε να καβαλήσει το "πιο επικίνδυνο άλογο". Κανένα καλάμι δεν επέτρεψε σ' άνθρωπο να αναφερθεί κακότροπα στο πρόσωπό του. Πολλοί τον ζήλευαν, κανείς δεν τον φθονούσε κι ήταν αυτό, το μεγάλο κατόρθωμα του Μητροπάνου.

Στα μπόλικα χιλιόμετρα της καριέρας του, είχε την τύχη (που καθόλου τυχαία δεν του έτυχε) να συνεργαστεί με μεγάλους συνθέτες και να σημαδέψει τεράστια τραγούδια. Απ’ την Παγανιά του Χάρου (Δήμος Μούτσης - Μάνος Ελευθερίου), ως το Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη (Μάριος Τόκας - Φίλιππος Γράψας), κι απ’ τις βαμμένες κουρτίνες του Λάκη Παπαδόπουλου και του Κυριάκου Ντούμα, μέχρι τη Ρόζα του Μικρούτσικου και του Αλκαίου, ο Μητροπάνος έγραψε διαδρομή με στάσεις εμβληματικές, το Γιάννη Σπανό, το Μίκη Θεοδωράκη, το Γιώργο Χατζηνάσιο, τη Λίνα Νικολακοπούλου, το Χρήστο Λεοντή, τον Τάκη Μουσαφίρη, το Λευτέρη Παπαδόπουλο, τη Δήμητρα Γαλάνη, το Γιώργο Κατσαρό, το Γιώργο Ζαμπέτα, το Χρήστο Νικολόπουλο, το Σταμάτη Κραουνάκη, το Στέφανο Κορκολή, το Λάκη Παπαδόπουλο, το Νίκο Πορτοκάλογλου, το Μίλτο Πασχαλίδη, τον Οδυσσέα Ιωάννου, το Δημήτρη Παπαδημητρίου, το Γιάννη Κότσιρα και το Λαβρέντη Μαχαιρίτσα.

Κι ύστερα, τα χιλιόμετρα τελειώσανε. Κι έμεινε πίσω ένα κενό τεράστιο. Κενό ανάλογο μ’αυτό που άφησε πίσω ο Χατζιδάκις, ο Κάρολος Κουν κι ο Αγγελόπουλος. Ίσως ακόμα μεγαλύτερο, μιας κι ο Μητσάρας ήτανε προσβάσιμος σ' όλο τον κόσμο  κι όλοι ταξίδεψαν μαζί του, σε πρώτη θέση ή με εισιτήριο μειωμένο. Είχε αυτό τον τρόπο να σε πονάει, να σε γραπώνει από το πέτο, να σε δακρύζει μ' ένα νταλκά που 'ταν αυθεντικός και ντόμπρος. Ήταν αληθινός κι ανθρώπινος. Ήτανε μαχαιριά στην καρδιά και ταξίδι με νευρικό τιμόνι και με βαρύ ζεϊμπέκικο. Ζεϊμπέκικο που το χόρευε καλύτερα απ’ όλους και συνέχισε να το χορεύει ως το τέλος. Πάντα πάνω στη φωτιά, πάντα Διγενής, πάντα γελαστός και γελασμένος. Μπορώ να συνεχίσω να γράφω επίθετα ως αύριο. Όμως νομίζω υπάρχει ένα που είναι αρκετό για να τον περιγράψει. Το ίδιο που αυτός το περιγράφει πια καλύτερα από κάθε άλλον. Μάγκας!

Για λίγους τραγουδιστές αξίζει να πει κανείς πως ένα ωραίο τραγούδι δεν θα ‘ταν το ίδιο χωρίς τη φωνή τους. Για λίγους ανθρώπους αξίζει να πιστέψεις στην αθανασία της ψυχής. Ο Μητροπάνος ήταν σίγουρα ένας απ’ αυτούς. Το μυαλό δεν μπορεί να πάει παρακάτω. Κολλάει, αρνείται. Όμως η ψυχή πάει παραπέρα. Όχι γιατί έτσι μας τραγούδησε, αλλά γιατί έτσι πρέπει. Γιατί δεν μπορεί να είναι διαφορετικά. Υπάρχει ταξίδι και ο “Μήτσος” ταξιδεύει. Καλό ταξίδι άγνωστε φίλε μου…