Παραμονή της αργίας της εθνικής γιορτής. Κατευθύνομαι προς την Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου, όπου η Μαρία Παπαγεωργίου διανύει με την ανανεωμένη μπάντα της τη δεύτερη εβδομάδα ζωντανών παραστάσεων από τις τέσσερις που είχαν ανακοινωθεί (αργότερα προστέθηκε μία ακόμη, στις 21 Απριλίου).

Το «Κεντρική Σκηνή, Παρασκευή», είναι για τη Μαρία Παπαγεωργίου απλά η λογική μετεξέλιξη του «Club, Δευτέρα» που άφησε το αποτύπωμά του στα live πράγματα της πόλης, είναι η «αναβαθμισμένη» εκδοχή του ή μήπως μια εντελώς νέα προσέγγιση στις ζωντανές εμφανίσεις της; Οι ερωτήσεις που χορεύουν στο κεφάλι μου επιτείνουν το ενδιαφέρον μου να ξεκινήσει το live στον Σταυρό του Νότου, ώστε να αρχίσω να συλλέγω στοιχεία.

Στοιχείο πρώτο: νέα πρόσωπα στην μπάντα. Στη σκηνή παίρνουν θέση αγόρια και κορίτσια – δεξιά της τα μεν, αριστερά της τα δε. Από τη μία είναι ο Κρίτων Μπελλώνιας στα τύμπανα, ο Γιώργος Καρδιανός στην ηλεκτρική κιθάρα και ο Γιώργος Ντάνης στο κοντραμπάσο. Και από την άλλη, η Βερόνικα Κιγιέφσκα στο τσέλο και η Ειρήνη Ζούτσου και η Αιμιλία Παπαπέτρου στα φωνητικά.

Στη σκηνή εμφανίζεται η Μαρία, ευδιάθετη και χαμογελαστή. Το πρώτο χειροκρότημα είναι παρατεταμένο – η Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου είναι γεμάτη με κόσμο που την καλωσορίζει ζεστά. Τα πρώτα τραγούδια ανήκουν στην προσωπική της δισκογραφία, από το όμορφο «Αυτό που βλέπουν τα πουλιά», που αποτυπώνεται επιτυχημένα και στη live εκδοχή του, και το πιο πρόσφατο «Πού πηγαίνει η αγάπη» (και τα δύο σε στίχους και μουσική του Σταύρου Ρουμελιώτη) μέχρι το -επίσης πρόσφατο- «Κάποτε ήσουν» σε μουσική της ίδιας και στίχους του Μιχάλη Γελασάκη. Ακολουθεί η «Λευκή καταιγίδα» του Παύλου Παυλίδη, ένα ακόμη τραγούδι του τραγουδοποιού που η Μαρία αποτύπωσε και οπτικοακουστικά πριν από λίγους μήνες.

«Δεν ξέρω τι με ενώνει τόσο καρμικά με την τραγουδοποιία του Παύλου Παυλίδη, ποια είναι αυτή η αστερόσκονη που πέφτει στα δάχτυλά μου και τη φωνή κάθε περίπου τρία χρόνια. Μετά το καλοκαίρι του Μόχα, το φθινόπωρο του Κηπουρού, ήρθε ο χειμώνας της Λευκής καταιγίδας. Παύλο σ’ ευχαριστώ. Σου οφείλω μια Άνοιξη [...]».

Με τη φωνή της το κάνει «δικό της» και αυτό, επιβεβαιώνοντας όσα δηλώνει στο σημείωμα που συνόδευσε την κυκλοφορία του.

Σειρά έχει η σπουδαία «Νιφάδα» του Νίκου Κυπουργού, που ηχογράφησε πρώτη η Έλλη Πασπαλά, με τις φωνές της Ειρήνης και της Αιμιλίας στην εισαγωγή να παραπέμπουν στην πρόσφατη, ενδιαφέρουσα διασκευή του τραγουδιού από τη Μαρίνα Σάττι. «Στο ταξίδι σου έχε πίστη, έχε ελπίδα και θα φτάσεις όπου θες...». Οι στίχοι ανήκουν στον Δημήτρη Μαυρίκιο. Καθώς ακολουθεί το «Απ’ το φιλί ως το φιλί», σε μουσική και στίχους του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη, από τον τελευταίο δίσκο της Παπαγεωργίου «Αναλογικός έρωτας», θαυμάζω το πόσο επάξια στέκεται, ως γραφή και ως ερμηνεία, στον υψηλότατο πήχη ενός Κυπουργού και μίας Πασπαλά. Καλά τραγούδια ηχογραφούνται και σήμερα, φτάνει να ξέρεις πού να κοιτάξεις, σκέφτομαι. Σκέψη βαθιά ανακουφιστική.

Ακολουθεί Χατζιδάκις και «Μια πόλη μαγική» και αμέσως μετά η «Αναζήτηση» του Γιάννη Σπανού, ένα τραγούδι που η Μαρία Παπαγεωργίου το τραγούδησε πρόσφατα διασκευασμένο στο πλευρό του Monsieur Minimal. To “This Voice” της Ane Brune λειτουργεί ως μία μουσική «ονειροπαγίδα» που μας αιχμαλωτίζει ψυχικά, με τη Μαρία να απλώνεται ενεργειακά και να μας χαρίζει μία σπουδαία ερμηνεία. Ώρα για το μεγαλειώδες πάθος του Θεοδωράκη και την κοφτερή πένα του Τριπολίτη της «Αγάπης». «Γεμίσανε τα χρόνια με εκτελεσμένους μήνες...». Ξανά Εμμανουηλίδης, «Παλεύουμε», για το κλείσιμο του πρώτου μέρους. Βαθιά εσωτερική δόνηση, που στο τέλος λυτρώνεται με ένα φωνητικό ξέσπασμα από αυτά καθιέρωσαν τη Μαρία στη συνείδησή μας ως σπάνια.

Το τρυφερό «Άβουλο θεριό» μας εισάγει στο δεύτερο μέρος του προγράμματος – Εμμανουηλίδης ξανά. Ακολουθεί η «Νύχτα» του Στάθη Δρογώση έτσι όπως αποτυπώθηκε και δισκογραφικά στο άλμπουμ του τραγουδοποιού «18+» κι έπειτα η «Ανακωχή» του Τζίμη Πανούση, μία από τις ωραιότερες στιγμές του προγράμματος. Και αμέσως μετά, «Νερό στη βάρκα»! Το τραγούδι του Ορέστη Ντάντου, που ερμήνευσε πρώτη η Μάρθα Φριντζήλα μόλις πέρισυ, ένα από τα καλύτερα -κατά τη γνώμη μου- τραγούδια των τελευταίων ετών, «γκελάρει» δυνατά στο κοινό. Το «Πλένω στο κρύο ρέμα το μαντήλι σου» του Νίκου Κυπουργού σε στίχους της Τζένης Μαστοράκη οδηγεί, με ένα σύμπλεγμα των φωνών, στον «Σπόρο» του Σταύρου Ρουμελιώτη, αναμφισβήτητα ένα από τα καλύτερα τραγούδια που έχει δισκογραφήσει η Μαρία Παπαγεωργίου. Κι έπειτα, η «Νεράιδα» αλλιώς. Το τραγούδι του Γιώργου Κωνσταντινίδη που έχει συνδεθεί με τις ζωντανές εμφανίσεις της ερμηνεύτριας όσο κανένα άλλο, εκτελεσμένο με έναν νέο, ευρηματικό τρόπο.

Ακολουθεί ένα τραγούδι ακόμα, το «Αντίθετα πια» των Νίκου Μωραΐτη και Κώστα Μπαλτατζάνη, που επίσης την ακολουθεί καιρό. Κι έπειτα, ενώνουμε όλοι τις φωνές μας μαζί της στην «Κοιλάδα των Τεμπών» του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Χωρίς όργανα, μόνο φωνές. Ένας ύμνος για όσους χάθηκαν στα Τέμπη χωρίς τυμπανοκρουσίες. Με κατάνυξη και βαθιά ένωση ψυχών. Το «Ανάθεμα τον αίτιο» που ακολουθεί, θα βρει τη Μαρία Παπαγεωργίου χαμηλά στο πάτωμα, εκεί όπου την περιμένει ένα handrum, ένα είδος μεταλλόφωνου. Το μικρόφωνο είναι μακριά. Μόνο ο φυσικός ήχος του οργάνου και η φωνή της. Η πιο συλλεκτική μουσικά στιγμή της βραδιάς.

Οδεύουμε προς το φινάλε. Η «Μαρκίζα» του Εμμανουηλίδη, ένα αποκορύφωμα ομορφιάς. Κι έπειτα, η «Μηλιά». Με αυτό το ξέσπασμα ενέργειας που ενώνει τη Μαρία με το κοινό κάθε φορά, σε κάθε συναυλία, φέρνοντας τη λύτρωση. Το «Πουλάκι» του Εμμανουηλίδη, που έπεται, κάνει την καρδιά ακόμα πιο ελαφριά, οδηγώντας μας στο φινάλε. Το αριστουργηματικό «Ξημερώνει» των Θεοδωράκη και Τριπολίτη, που η Μαρία είχε την τύχη να θαυμάσει ο κορυφαίος μας συνθέτης όσο ήταν ακόμη εν ζωή και να την ενθαρρύνει να τον διασκευάσει συνολικά, σε ένα ολόκληρο άλμπουμ, αυτό που ονομάστηκε «Αλληλογραφία».

Επί σκηνής, τα αγόρια και κορίτσια της μπάντας δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους σε όλο το live, πλαισιώνοντας τη φωνή και την κιθάρα της Μαρίας. Στη μια πλευρά, ο Γιώργος Καρδιανός με τους προσεγμένους ήχους στην ηλεκτρική κιθάρα του συντελεί στο καλό αισθητικά αποτέλεσμα, ενώ ο Κρίτων Μπελλώνιας στα τύμπανα με τον Γιώργο Ντάνη στο κοντραμπάσο δημιουργούν ένα σφιχτό rhythm section που «μαλακώνει» όποτε χρειάζεται. Στην άλλη πλευρά της σκηνής, «γεμάτη» είναι η παρουσία της εκφραστικής Βερόνικα Κιγιέφσκα στο τσέλο, ενώ πίσω της η Ειρήνη Ζούτσου και η Αιμιλία Παπαπέτρου στα φωνητικά αποτελούν ένα «στοίχημα» προς μία ενδιαφέρουσα κατεύθυνση, που μοιάζει να χρειάζεται λίγο περισσότερο χρόνο για να κερδηθεί απόλυτα.

Καθώς κατευθύνομαι προς την έξοδο της φιλόξενης Κεντρικής Σκηνής του Σταυρού του Νότου, το μυαλό μου φεύγει από τις λεπτομέρειες. Ακόμα και τα ερωτήματα που είχα πριν από το live μοιάζουν πια πολύ «εγκεφαλικά», σε μία βραδιά που κατακλύστηκε τόσο ολοκληρωτικά από το συναίσθημα. Κοινωνήσαμε την ομορφιά, έστω και για ένα βράδυ, έστω και για μια στιγμή, σε μια τόσο δύσκολη εποχή. Κι αυτό το χρωστάμε φυσικά στην υπέροχη Μαρία Παπαγεωργίου και την μπάντα της, αλλά και στους εαυτούς μας. Γιατί ναι, αυτή την ομορφιά και την πιστεύουμε και την αξίζουμε.

Φωτογραφίες: Ευαγγελία Λιάπη

Πηγή videos: Mat99

Επικοινωνία: zuma communications