Σήμερα, 9 Ιουνίου 2023, αυτός που ο Μάνος Χατζιδάκις χαρακτήρισε ως «ανακάλυψη», δίνει την τελευταία παράσταση της ζωής του. Κι ενώ οι δικοί του άνθρωποι δηλώνουν ξαφνιασμένοι, αφού ήλπιζαν πως η υγεία του θα βελτιωθεί, ο showman Γιάννης Φλωρινιώτης φεύγει από τη ζωή τσακίζοντας μια σελίδα στο βιβλίο της μουσικής ιστορίας της χώρας, γεμάτη παγέτες, ένταση και χρώμα.

Ο Γιάννης Αποστολίδης γεννήθηκε σε ένα χωριό της Φλώρινας. Τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στο ορφανοτροφείο, διότι έχασε σε μικρή ηλικία τον πατέρα του και, λόγω τεράστιων οικονομικών δυσκολιών, ήταν αδύνατο για τη μητέρα του να τον μεγαλώσει.Τα πρώτα χρόνια της καριέρας του βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, αλλά και με θρύλους του λαϊκού τραγουδιού, όπως η Ρίτα Σακελλαρίου. Η δεκαετία του 1970 τον βρίσκει να εμφανίζεται σε διάφορα νυχτερινά κέντρα της Αθήνας, όπου τραγουδά τις επιτυχίες του συνοδευόμενος από μεγάλα χορευτικά μπαλέτα και ντυμένος εκκεντρικά.

Ήδη από τότε οι στιλιστικές του επιλογές είχαν παρεξηγηθεί, με αποτέλεσμα να του ασκηθεί μεγάλη κριτική από συναδέλφους και «διανοούμενους», για την οποία εκείνος είχε αποκριθεί σε συνέντευξή του: «Πήρα μυθικά μεροκάματα. Εισέπραξα την αποθέωση του κόσμου, γι’ αυτό και δεν με ένοιαζε η λάσπη που έτρωγα». Ο Φλωρινιώτης αδιαφόρησε για την κριτική και αντίθετα υιοθέτησε τη δική του, προσωπική γλώσσα έκφρασης, με την εκπληκτική, δυνατή φωνή του και τα διαφορετικά τραγούδια του, που του επέτρεψε να αφιερωθεί στην προσπάθεια να χτίσει το μύθο του και να αναδυθεί ως ο εκπρόσωπος αυτού που ίσως θα χαρακτήριζα κάτι σαν ναΐφ τέχνη, camp αισθητική, λαϊκό εξπρεσιονισμό ή ένα συνδυασμό όλων αυτών.

Ενώ σήμερα πολλοί σύγχρονοι άνδρες καλλιτέχνες του ελαφρολαϊκού τραγουδιού διαφημίζουν περήφανα την ετεροκανονιστική τους ματσίλα, εκφράζουν ομοφοβικές απόψεις, ή δηλώνουν πως λίγο ή πολύ επιθυμούν η γυναίκα σύντροφός τους να τους υπηρετεί, όλα πασπαλισμένα με μπόλικη ποσότητα από την ιδέα του «καλού παιδιού», ο Γιάννης Φλωρινιώτης δεν προσποιήθηκε στιγμή το καλό παιδί, αλλά ήταν πράγματι το καλό παιδί, όλος γλύκα και ήθος. Και με την καλλιτεχνική του ύπαρξη, που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή στη λαϊκή διασκέδαση, έδωσε ένα μεγάλο χαστούκι σε όσους εμφορούνταν από ίδιες ή παρόμοιες ιδέες, πολεμώντας έμμεσα την πατριαρχία και τον σεξισμό, την τοξική αρρενωπότητα, τα καταπιεστικά στερεότυπα για τα φύλα και το πώς αυτά θα έπρεπε να εκφράζονται. Επιστράτευσε την υπερβολή, το κιτς, τον σαρκασμό και τη θεατρικότητα, έβαλε κάτω κάθε αρρενωπό μάγκα με την σχεδόν άφυλη καλλιτεχνική του όψη και έγινε ο βασιλιάς της νύχτας.

Στο ευρύτερο πλαίσιο διερεύνησης του cult μύθου του, η ερώτηση «γιατί τόσα στρας και λαμέ;» αποκτά σήμερα νέα δύναμη. Τα στρας και τα λαμέ ήταν για τον Γιάννη Φλωρινιώτη η πανοπλία του, η μάσκα του στον έξω κόσμο που του έδιναν αυτοπεποίθηση. Από μια καθαρά καλλιτεχνική οπτική γωνία, όπως κάποιος οικειοποιείται έναν έντονο χαρακτήρα, ή ένα συγκεκριμένο ύφος έκφρασης, ο Φλωρινιώτης αξιοποίησε το λαμέ ως έναν τρόπο για να επανακτήσει (ή μήπως να αποκρύψει;) τις προσωπικές ελλείψεις της παιδικής του ηλικίας. Σε κάθε περίπτωση, η ζωή και η διαδρομή του αξίζουν σεβασμό γιατί ο αιώνιος προορισμός ήταν, όπως φαίνεται, η αυτοεκτίμηση.