Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Ζήλος

Μέσα στους αστραπιαίους ρυθμούς με τους οποίους τρέχει η ζωή στην πόλη, η αίσθηση της ζωντάνιας, της ελευθερίας αλλά και εκείνη του να νιώθεις παρών/ούσα, αποτελούν συναισθήματα προς εξαφάνιση. Τα εισιτήρια για το πρώτο Helmos Mountain Festival εξαφανίστηκαν αστραπιαία, για πολλούς λόγους. Για το line-up, για τις παράλληλες δράσεις, για την φύση. Ένα εισιτήριο απόδρασης από μια πραγματικότητα που καμιά φορά δεν σε αφήνει να απολαύσεις στιγμές ηρεμίας και χαράς. Ένα μέρος γεμάτο καθαρό οξυγόνο, σε ένα υψόμετρο που επιτρέπει βαθιές ανάσες ευφορίας. 

Το πρώτο Helmos Mountain Festival ανήκει πλέον στο παρελθόν. Η επιστροφή στην πόλη ήρθε περισσότερο σωματικά καθώς το πνεύμα έμεινε στο βουνό των Καλαβρύτων. Και πώς να μην είναι;

Τα μετεωρολογικά sites την περασμένη εβδομάδα άγγιξαν κορυφή στην επισκεψιμότητα, με την ανησυχία του κόσμου να αποτυπώνεται σε facebook και instagram με τις πωλήσεις εισιτηρίων να δίνουν και να παίρνουν. Η δυσμενής πρόγνωση του καιρού προκάλεσε μια μικρή απόγνωση η οποία άνοιξε ταυτόχρονα ένα παραθυράκι για τους πιο τολμηρούς που αδιαφορούσαν για βροχές και καταιγίδες. Η ιστορία τους δικαίωσε.

Η σύνθεση του line-up των καλλιτεχνών θύμιζε “Avengers”. Καλλιτέχνες για κάθε γούστο, κομμάτια που αντιστοιχούσαν σε διαφορετικές αισθήσεις, άλλες γαλήνης και άλλες πιο ξεσηκωτικές. Παρασκευή απόγευμα φτάσαμε στο βουνό λίγο πριν χαθεί το φως. Την πρώτη μέρα ο ουρανός έδειχνε μουντός και στην παλέτα του δεν ήταν διακριτά ούτε ανοιχτά χρώματα ούτε και ηλιοβασιλέματα. Η θερμοκρασία άρχισε να πέφτει, τα επίπεδα διάθεσης όμως παρέμειναν υψηλά. Ο Novel ζέστανε τον κόσμο και δημιούργησε ένα ωραίο μομέντουμ για τον Παύλο Παυλίδη και τους Hotel Alaska. Τέτοιες μέρες ένα χρόνο πριν στην Πλατεία Νερού συζητούσαμε με κάτι φίλους για το πόσο μαγικό θα ήταν να τους ακούς στη φύση. Το βράδυ της Παρασκευής, αυτή η επιθυμία έγινε πραγματικότητα. Με το ολόγιομο φεγγάρι να αναδύεται στο πίσω μέρος του stage, το σκηνικό ήταν πολύ μαγικό και πολύ αληθινό ταυτόχρονα. Κόκκινα σύννεφα δεν είχε στον ουρανό αλλά ο κόσμος γέλαγε και χαμογέλαγε με την ψυχή του. Ο Παύλος Παυλίδης απολάμβανε τις στιγμές και χόρευε δεξιά και αριστερά σκορπίζοντας ενέργεια στον κόσμο. Το κοινό ψιθύριζε τη “νέα βαρβαρότητα” και ήλπιζε σε συνύπαρξη Παυλίδη-Αγγελάκα. Κάτι τέτοιο δε συνέβη ποτέ, αλλά μικρό το κακό. Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100 βαθμοί Κελσίου ανέβασαν κι άλλο την θερμοκρασία και η πρώτη νύχτα έκλεισε με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Καθιερωμένο encore με Τρύπες και τα λόγια του Αγγελάκα έμοιαζαν με γλυκιά προσευχή με τον κόσμο να σιγοτραγουδάει τους στίχους κατά την επιστροφή του στις σκηνές.

Το επόμενο πρωί άκουγες συζητήσεις για το δύσκολο βράδυ που πέρασε λόγω κρύου, περιμένοντας στο σαλέ για τον καφέ σου. Δίπλα από την σκηνή είχαν τοποθετηθεί διάφορα περίπτερα με φαγητά και η ώρα περνούσε αθόρυβα. Τα μαύρα σύννεφα μαρτυρούσαν ότι η βροχή δεν θα αργήσει. Έτσι και έγινε. Μικρή αναστάτωση μιας και οι καιρικές προγνώσεις των προηγούμενων ημερών είχαν προετοιμάσει τον κόσμο που προμηθεύτηκε τα κατάλληλα ρούχα και μουσαμάδες για τις σκηνές. Με το πέρας της βροχής, το κοινό άρχισε να κατηφορίζει προς το συναυλιακό χώρο, εκεί όπου τους περίμεναν οι Χατζηφραγκέτα, ανοίγοντας την δεύτερη βραδιά με γνωστά αγαπημένα κομμάτια. Ένα από τα πιο διαδραστικά live του τριημέρου ήταν αναμφίβολα αυτό του Εισβολέα, ο οποίος άναψε το πάρτυ για τα καλά. Στα μάτια του κόσμου καθρεφτιζόταν η προσμονή για το κυρίως πιάτο, εκ Λαρίσης ορμώμενο. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου βγήκε στη σκηνή και η νύχτα έγινε μέρα. Η Αλκυόνη συστήθηκε στον κόσμο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ένα όνομα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον. Στον ουρανό κυριαρχούσε ένα κόκκινο χρώμα με πινελιές από μαύρες πειρατικές σημαίες. Χέρια που κρατούσαν φωσφοριζέ μπουκαλάκια προσπαθώντας να δείξουν τον δρόμο σε φίλους που είχαν χαθεί στο πλήθος. Αγόρια και κορίτσια στους ώμους να χορεύουν και άγνωστοι που μεταμορφώνονταν σε γνωστοί όσο η ώρα πέρναγε και σε λίγο καιρό θα συζητάνε για αυτή την εμπειρία όταν καταλάβουν ότι «α, ήσουν και εσύ στον Χελμό».

Η Κυριακή είχε μια αίσθηση ντεζαβού. Η βροχή έπαψε να είναι πρόβλημα και η διάθεση βρισκόταν στα ύψη. Ο Σπύρος Γραμμένος πήρε θέση στην σκηνή και στο κοινό δεν έπεφτε καρφίτσα. Τον περασμένο Σεπτέμβριο, ο Σπύρος Γραμμένος έγραψε το κομμάτι “Λύκου Κραυγή”, ένα συγκλονιστικό τραγούδι αφιερωμένο στον Ζακ, σε στίχους της μητέρας του, Ελένης Κωστοπούλου. Οι στιγμές που ακολούθησαν ήταν μοναδικές, το κοινό απάντησε με χειροκρότημα και συνθήματα και τέσσερα χρόνια κανείς δεν ξεχνά τι συνέβη στην οδό Γλαδστώνος στις 21 του Οκτώβρη. Ο Γιάννης Χαρούλης ήταν ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στα “αδέρφια” του, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Σωκράτη Μάλαμα. Με αγαπημένα κομμάτια έδωσε τη σκυτάλη στον Σωκράτη Μάλαμα ο οποίος θα έπαιζε σίγουρα “ως τις 4 η ώρα» αλλά τον πρόδωσε το κρύο. Μαζί με την υπέροχη Ιουλία Καραπατάκη και τον Πέτρο Μάλαμα, απογείωσαν τον κόσμο σε ένα εκστατικό live. Στα πρόσωπα του κόσμου έβλεπες ένα διαρκές χαμόγελο, που μάλλον κρατά ακόμα όταν το μυαλό γυρνάει σε εκείνες τις μοναδικές στιγμές. Νέα παιδιά με όρεξη. Σαν τα παιδιά που πριν 3 μήνες διέσχιζαν την κοιλάδα των Τεμπών με προορισμό τα σπίτια τους, αλλά δεν έφτασαν ποτέ. Το ομώνυμο κομμάτι έχει βαρύνει πολύ και τα δάκρυα στα μάτια του κοινού έλεγαν τα πάντα.

Από νωρίς το πρωί της Δευτέρας το βουνό άρχισε να αδειάζει και να μεταφέρεται στην πλατεία Καλαβρύτων για την τελευταία πράξη, με το παραδοσιακό γλέντι υπό τους ήχους των Γκιντίκι και της Ιουλίας Καραπατάκη. Τα χαρτιά τουαλέτας που άφησε στο βουνό μια μερίδα κόσμου ήταν μάλλον το μοναδικό ψεγάδι για την κατά τα άλλα υποδειγματική συμπεριφορά των campers στο βουνό.

Κατά την διάρκεια της επιστροφής, το μάτι αρκετών καρφώθηκε στη Μητρόπολη των Καλαβρύτων. Το ρολόι της εκκλησίας έχει σταματήσει στις 14:34 της 13ης Δεκεμβρίου του 1943 και θα θυμίζει για πάντα τη μεγαλύτερη θηριωδία των ναζί στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της Κατοχής και του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. 80 χρόνια μετά την από εκείνη τη “Μαύρη Δευτέρα», το τέρας του φασισμού φυτρώνει και πάλι στη χώρα.

Το Helmos Mountain Festival νομίζω πώς ήταν τελικά και ένα ωραίο εξιτήριο από την πραγματικότητα. Όσοι δεν βρεθήκατε εκεί, μην ανησυχείτε. 

Η μαγεία στο Χελμό θα επιστρέψει και το φεστιβάλ αυτό θα γίνει θεσμός.

ΥΓ: Λιποθυμίες κι άλλα επεισόδια αντιμετωπίστηκαν υποδειγματικά από τους γιατρούς του Ερυθρού Σταυρού. Στην χώρα που τα τελευταία 24ωρα πεθαίνει κόσμος πριν καν φτάσει στο νοσοκομείο, η παραπάνω αναφορά μόνο ευκόλως εννοούμενη δεν είναι.

Επικοινωνία: Τζίνα Φουντουλάκη, Αλέξανδρος Καραμαλίκης