Ήταν περίπου 19.00. Ξεκινήσαμε όλοι το ταξίδι προς το άγνωστο, όλοι με την ελπίδα να πάρουμε μια ανάσα. Το τρένο γεμάτο. Άδειαζε και γέμιζε πάλι. Κόσμος στο δρόμο, στα πεζοδρόμια κατηφόριζε. Ο καθένας ακολουθούσε τον μπροστινό του. Νέοι, γέροι, γονείς με μικρά παιδιά, γυναίκες, άνδρες, όλοι κατευθύνονταν στον ίδιο προορισμό. Παρότι δεν ήταν Κυριακή, όλοι οδεύουν προς ένα αναπάντεχο sold out προσκύνημα, προς την μουσική ενός επαρχιώτη, του οποίου η τέχνη ξεπέρασε σύνορα και έγινε σύνθημα για όλους. Όλοι βαδίζαμε προς το Σύμπαν του Θανάση Παπακωνσταντίνου.

Έξω από το γήπεδο της Ριζούπολης, κόσμος έφτανε συνεχώς, ουρές ατελείωτες είχαν σχηματιστεί, αλλά όλοι περίμεναν υπομονετικά, με το εισιτήριο στο χέρι. Φτάνει και η δική μας σειρά να μπούμε μέσα σε ένα κατάμεστο γήπεδο - 20.000 ίσως να ήμασταν λίγοι. Κόσμος πηγαινοέρχοταν, ψάχνοντας την παρέα του, με μια μπύρα στο χέρι, άλλοι προσπαθούσαν μέσα στον κόσμο να βρουν το κατάλληλο σημείο για να σταθούν. Είχε ήδη σουρουπώσει. Και τα Διονύσια ξεκίνησαν.

Ο Θανάσης, με μια ταπεινότητα και πραότητα, προτού αναφωνήσει ευχαριστίες στον κόσμο που βρέθηκε στην συναυλία του, ξεκίνησε με ένα κομμάτι το οποίο ο ίδιος αφιέρωσε στα θύματα του πολύνεκρου ναυαγίου στην Πύλο.

Τάλα, σταγόνα της βροχής,
Τάλα, ανήσυχο κολίμπρι,
μάρμαρο απ’ τα τυφλά βουνά και
νούφαρο πάνω στην οδύνη!

Τάλα, δεν είσαι κανενός,
Τάλα, είσαι του κόσμου όλου˙
στάχτη στα μάτια του θεού και
μες στο λαρύγγι του διαβόλου.

Ο Θανάσης είναι εκείνος ο λαϊκός αλλά και ροκάς καλλιτέχνης, που συνδυάζει την παράδοση με την ποίηση και τον σουρεαλισμό, με τον βαθιά πολιτικοκοινωνικό του στίχο, που άλλοτε μοιάζει με μανιφέστο και άλλοτε με μάθημα λογοτεχνίας ή ιστορίας. Είναι εκείνος ο άνθρωπος που δεν θα του περάσει απαρατήρητη καμία αδικία, καμία εγκληματική πολιτική, καμία τραγωδία. Που πάντα θα τοποθετηθεί, με έναν τρόπο όμως που σε κάνει να σκεφτείς βαθύτερα την σαπίλα της κοινωνίας και θα σε παρακινήσει χωρίς να πει λέξη για αυτό να ουρλιάξεις το σύνθημα που πρέπει.

Με τους μετανάστες είμαστε μαζί, επαναπροώθηση σε μπάτσους και ναζί.

Μια στιγμή αργότερα, και όλος ο τόπος βάφεται κόκκινος. Καπνογόνα, νερά να φεύγουν δεξιά και αριστερά, παρέες να τραγουδούν αγκαλιά, παιδιά στους ώμους των πατεράδων τους να χορεύουν, ο κόσμος τρελαίνεται και χοροπηδάει.

Τον Θανάση διαδέχονται ο Γιάννης Λίταινας, ο Αλέξανδρος Κτιστάκης και η Alkyone. Η αίσθηση του γηπέδου της Ριζούπολης και η δυναμική που έδινε το απέραντο πλήθος σίγουρα ευνόησε τη συναυλιακή συνθήκη.

Στο Σύμπαν του Θανάση Παπακωνσταντίνου, όλα στραβά γινήκανε και όλα είναι ωραία.

Γιατί; Γιατί τα πουλιά φιλιούνται σε ένα δέντρο. Γιατί ο σκλάβος βγάζει στους ώμους του φτερά. Γιατί όλοι μαζί με τα ζητιανόξυλά μας ψάχνουμε στεριά. Γιατί ο αγέρας πεχλιβάνης θα ρθει με θυμάρι στα μαλλιά και παιχνιδιάρης. Γιατί γέρνει ο μεγάλος Θανάσης μπροστά, σαν να μας προσκυνάει.

Στην πλώρη ακουμπισμένος, ένας διάφανος

τα κόκκαλα μετράει, μένει άφωνος

τρώει την πέτρα σαν ψωμί, ο Καίσαρας Βαλιέχο

άλλο αδερφό δεν έχω,

άλλο αδερφό δεν έχω…

Ωωωω...

Φωτογραφίες: Χριστόφορος Παναγιώτης Σμοΐλης

Όλα τα videos των τραγουδιών, εκτός του "Τάλα" (Μαρία Ράντου), προέρχονται από το YouTube κανάλι Mat99

Επικοινωνία: Τζίνα Φουντουλάκη, Αλέξανδρος Καραμαλίκης