Τα σύγχρονα και καθημερινά κοστούμια της Μαρίας Καβαλιώτη, δηλωτικά του κοινωνικού στάτους των τριών χαρακτήρων, και τα λιγοστά σκηνικά και σκηνικά αντικείμενα, επιμελημένα από την ίδια, στάθηκαν ιδιαίτερα λειτουργικά και έφεραν ενδιαφέρονται εικαστικά αποτελέσματα επάνω στη σκηνή ενώ οι «καθρέπτες» που λειτούργησαν και ως κρυψώνες, πάντα παραμορφωτικοί, προκάλεσαν την οπτική αντίληψη των θεατών με αόριστες αντανακλάσεις. Την κίνηση των ηθοποιών επιμελήθηκε η Μέλπω Βασιλικού ενώ οι φωτισμοί, αρκετά ψυχροί, ήταν της Αθηνάς Μπανάβα.

Μέσα από τρεις παράλληλους μονολόγους που έλαβαν χώρα επί σκηνής και πότε περιπλέκονταν και πότε μετατρέπονταν σε διάλογο, οι θεατές έγιναν μάρτυρες αλλά και κοινωνοί της μοναχικής εσωτερικής διαδρομής της Άννας, που δεν έχει βγει από το διαμέρισμά της εδώ και αρκετούς μήνες, της Ρεμπέκα που μετά από τον δύσκολο χωρισμό της από τον σύζυγό της («έβγαλα τη βέρα μου και του την πέταξα») αυτοτραυματίζεται και ωθεί τον εαυτό της στην καταστροφή και του Σαμ, εγκλωβισμένου σε ένα σώμα του αντίθετου φύλου που στην προσπάθειά του να βρει την ταυτότητά του μέσα στον κόσμο, γίνεται δέκτης κακοποιητικών συμπεριφορών. Η λέξη «θραύσματα» επαναλαμβάνεται μέσα στο κείμενο, υπονοώντας την ψυχολογική κατάσταση των χαρακτήρων. Μια παράσταση με έντονο το queer στοιχείο που σπάνια συναντούμε στις παραστάσεις, η οποία φέρνει το κοινό αντιμέτωπο με τις ευθύνες του, τόσο απέναντι στον εαυτό όσο και απέναντι στους άλλους.

Οι εσωτερικές κινήσεις των χαρακτήρων υπογραμμίζονται και από τον σκηνικό χώρο που καταλαμβάνουν κατά τη διάρκεια της παραστασης. Έτσι, η Άννα (Ραφαέλα Τσομπανούδη), ξεκινώντας από το κέντρο κινείται σε ολόκληρη τη σκηνή και αλλάζει επίπεδα γέμισε τον χώρο με την υποκριτική και τη σωματικότητά της. Η υποκριτική της συχνά υπήρξε σχολιαστική των υπόλοιπων δύο χαρακτήρων και των ιστοριών τους. Το «ταξίδι» στον εσωτερικό της κόσμο, οι σκέψεις και ο ψυχισμός της, «καταλάμβαναν» νοερά αρκετό από τον σκηνικό -ίσως και τον δραματικό- χώρο με αποτέλεσμα το κοινό κάποτε να συμπονεί και κάποτε να ταυτίζεται μαζί της, περισσότερο.

Ο Σαμ (Μυρσίνη Καρματζόγλου), από τη δεξιά πλευρά της σκηνής από όπου ξεκινάει και καταλήγει, στην οποία μιλάει για την προσπάθεια και τους φόβους του, κατά τη διάρκεια της «διαδρομής» του, τολμώντας να ζήσει ως ο εαυτός του, δρα στο αριστερό άκρο της σκηνής. Η Μυρσίνη Καρματζόγλου εντυπωσίασε με τις υποκριτικές της ικανότητες ενώ η Ρεμπέκα της Γεωργίας Ποντσουκτσή, ξεκινώντας από το αριστερό άκρο, φτάνει μέχρι τη μέση της σκηνής, χωρίς να «μετακινείται» ιδιαίτερα. Έχοντας κάποιες στιγμές που φώτισαν τις ικανότητες της  ηθοποιού, φάνηκε να μένει σε μεγάλο βαθμό «ξένη» προς εκείνην, η οποία όμως κατέβαλε αξιόλογη προσπάθεια για να κοινωνήσει την ηρωίδα και τη δική της διαδρομή στους θεατές καθώς και να την οδηγήσει στο επόμενο βήμα και κεφάλαιο της ζωής της.

Ο Χάρης Θώμος χρησιμοποίησε επίσης την τεχνική του κουκλοθέατρου, με την εμφάνιση του πελεκάνου που περιθάλπει η Άννα και γίνεται η αφορμή για να καταφέρει τελικά να βγει από το διαμέρισμά της και να περάσει τον δρόμο.

Μια παράσταση που με αφορμή τρεις πολύ διαφορετικούς χαρακτήρες, μιλάει για τη μοναξιά, την ύπαρξη και την επιβίωση («μετά βίας ζωντανή αλλά ζωντανή», «αίμα τρέχει στο δάχτυλό μου, υπάρχω!»), την ανάγκη μας για μία ασφαλή «φωλιά» στην οποία μπορούμε να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, την ανάγκη για σωματική επαφή και την αλληλεγγύη. Το Swallow είναι μία ακόμα περίπτωση που αποδεικνύει τις δυνατότητες του ελεύθερου θεάτρου και μακραίνει τον κατάλογο των νέων και αξιόλογων καλλιτεχνών του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου που αναλαμβάνουν το βάρος να καταδείξουν τις συνέπειες των συμπεριφορών και της κοινωνικής αδιαφορίας στα άτομα.

Teaser | Swallow της Stef Smith