Πρόκειται για μία από τις πιο δημιουργικές, επιδραστικές και πολυδιάστατες καλλιτεχνικές προσωπικότητες του κόσμου, συνιδρύτρια των θρυλικών Sonic Youth. Αυτό είχαμε στο μυαλό μας καθώς μπαίναμε στο χώρο της Τεχνόπολης του Δήμου Αθηναίων, για τη συναυλία της ιδεαλίστριας Kim Gordon, την προηγούμενη Τρίτη, 4 Ιουλίου.

Μπορεί να πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να μαζευτεί ένα ικανοποιητικό πλήθος ατόμων για να ξεκινήσει η συναυλία, ωστόσο όταν αυτό συνέβη, λίγο μετά τις 9 και μισή, ήξερες πως όσοι βρίσκονταν εκεί γνώριζαν πολύ καλά το λόγο. Η Kim Gordon, ασυμβίβαστη και αειθαλής, βγαίνει στη σκηνή ντυμένη πολύ απλά, με μια λευκή μπλούζα κι ένα ιριδίζον σορτσάκι, ενώ την πλαισιώνει η all-female μπάντα της, η Madi Vogt στα drums, η Sarah Register στην κιθάρα και η Camilla Charlesworth στο μπάσο.

Και μπορεί να έχει αφήσει πίσω της το ιστορικό συγκρότημα, η διαδρομή του οποίου σημαδεύτηκε από την επί 27 χρόνια σχέση της Gordon με το έτερο ιδρυτικό μέλος, τον Thurston Moore, όμως η ίδια προχώρησε και καταπιάστηκε με ένα σωρό άλλα πράγματα, τα εικαστικά, τη συγγραφή, τη μόδα, τον κινηματογράφο και τον ακτιβισμό.

Ένα από τα πράγματα που έκανε στη μοναχική της διαδρομή ήταν και το "No Home Record", το πρώτο σόλο άλμπουμ της Gordon στην 38χρονη πορεία της στη μουσική, που κυκλοφόρησε το 2019 από την Matador. Έτσι ξεκίνησε και το live, με το “Sketch Artist”, με άκρως ηλεκτρονική διάθεση, δηλαδή, καλωσορίζοντάς μας στο πειραματικό κλίμα στο οποίο κινήθηκε και όλο το πρόγραμμα της συναυλίας.

Το πρόγραμμα απαρτιζόταν κυρίως από το περιεχόμενο του δίσκου της, αφού ακούσαμε όλα τα τραγούδια, μαζί με δύο τρία ακόμη τραγούδια εκτός αυτού. Μέσα από τραγούδια όπως τα  "Air BnB",  "Paprika Pony", "Murdered Out", "Cookie Butter", "Hungry Baby", η Gordon μας συνεπήρε στους δικούς της συνειρμούς, μισοψιθυρίζοντας ανάμεσα σε κρυφούς, ναρκωτικούς ρυθμούς, σαν να μας υπνωτίζει.

Τραγούδια ζαλιστικά, underground με πολλαπλές εντάσεις, που ενέχουν την ενέργεια και των δύο πατρίδων της, της Νέας Υόρκης και του Λος Άντζελες. Ερμηνευτικά θα έλεγε κανείς πως κινήθηκε σε μινιμαλιστικούς ρυθμούς και πως δεν εντυπωσίασε ιδιαίτερα, αν και δεν μας πτόησε καθόλου αυτό. Είτε κραύγαζε τις λέξεις δυνατά μέσα από το στήθος της, είτε τις έφτυνε με το ζόρι ανάμεσα από τα δόντια της, χτυπούσαν το ίδιο δυνατά.

Ομολογουμένως μια «περίεργη» και ασυνήθιστη συναυλία, από αυτές στις οποίες λίγες φορές στη ζωή σου θα βρεθείς, που μας έφερε αντιμέτωπους με την καλλιτεχνική υπόσταση ενός ανθρώπου που διατηρεί ακόμη το χαρακτηριστικό για το οποίο έκανε τη διαφορά εξαρχής: την απροθυμία της να συμβιβαστεί σε συνηθισμένους ήχους και προκαθορισμένα στιλ. Εις το επανιδείν!

All photos by Afroditi Zaggana

Copyright © 2022 High Priority Promotions, All rights reserved.