ΚΕΙΜΕΝΟ: ΜΑΡΙΑ ΡΑΝΤΟΥ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΜΑΡΙΑ ΓΑΛΑΤΗ

Τεχνόπολη. Για πολλούς από εμάς είναι συνυφασμένη με καπνογόνα, χειροκροτήματα και ουρλιαχτά. Και η χθεσινή συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα τα είχε όλα. Όλα αυτά που αισθάνεσαι όταν ακούς «συναυλία». Όλα αυτά και ακόμη παραπάνω, όταν πρόκειται για έναν καλλιτέχνη που με την τέχνη του, με τη μουσική του, με τους στίχους του σε κάνει να χοροπηδάς σαν να είσαι παιδί και να προβληματίζεσαι σαν μόλις να άκουσες όλα εκείνα που φοβόσουν να ακούσεις.

Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι εκείνος ο καλλιτέχνης που έχεις ανάγκη να ακούσεις όταν σου λένε ότι είσαι μικρός, πολύ μικρός για να αλλάξεις τον κόσμο.

Είναι εκείνο το πουλί που κουρνιάζει έξω απ' το κλεισμένο σου παράθυρο, όταν σωπαίνεις και θρηνείς, για να σου θυμίσει ότι μπορείς να βάλεις φωτιά σε ό,τι σε καίει.

Είναι αυτός που σου θυμίζει ότι ο χαμένος τα παίρνει όλα.

Το κοινό του πάντρευε όλες τις γενιές, με έναν τρόπο που ένιωθες πως όλοι ήταν συνομήλικοι. Όλοι τραγουδούσαν τους ίδιους στίχους, όλοι χειροκροτούσαν στον ίδιο ρυθμό σαν καλοκουρδισμένη μηχανή, όλοι χόρευαν στα ίδια βήματα. Κάποιοι είχαν έρθει από τις Τρύπες, άλλοι επειδή μεγαλώνοντας γνώρισαν τον Γιάννη. Δεν είχε όμως καμία σημασία αυτό.  Η ενέργεια του κοινού ήταν ίδια. Δημιουργούσε εκείνη την ατμόσφαιρα σαν μόλις να έγινε έκρηξη στο σύμπαν.

Ο Γιάννης Αγγελάκας ανέβηκε στην σκηνή της Τεχνόπολης, καταχειροκροτούμενος, με τέτοια ταπεινότητα, που δεν συναντάς συχνά. Αρκέστηκε στην μουσική του, αφουγκραζόμενος τον ζήλο του κοινού του για αυτή. Με την ίδια ταπεινότητα κατέβηκε από την σκηνή, απολαμβάνοντας την λαοθάλασσα που βρισκόταν από κάνω να τραγουδάει για μια Ταξιδιάρα Ψυχή.

Τραβήξαμε τον δρόμο της επιστροφής, σαν μόλις να είχαμε ακούσει ένα μανιφέστο.

Άλλωστε, η ιστορία το έχει αποδείξει. Όσο μας λένε πως αν φύγουμε από τον κύκλο, θα χαθούμε, τόσο εμείς σαν αετοί πάνω απ' λύπες θα πετάμε.

«Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ. Σιγά μην κλάψω»

ΠΑΙΔΙ ΤΡΑΥΜΑ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ ΚΑΙ ΟΙ 100°C