Όχι, τα καλοκαίρια μας δεν είναι πια τα ίδια. Είναι η παραδοχή που μας βασανίζει, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν πρόκειται για τη νέα πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Και καθώς το πηχτό σκοτάδι παραβιάζει πλέον το λαμπερό φως με μία νέα κάθε τόσο πληγή, το κάθε ταξίδι αναψυχής μας περιλαμβάνει σταθερά πλέον ένα «κρυμμένο τραύμα», όπως αυτό που, κατά τη σπουδαία Λίνα, προσομοιάζει με τον δρόμο για τη σωτηρία της ψυχής του καθενός και της καθεμιάς μας.

Οι συναυλίες του καλοκαιριού, μέσα από τη δύναμη της μουσικής και της ένωσης, στέκουν επίμονα στη φωτεινή πλευρά του σκηνικού. Δυναμώνουν το φως, τη θετικότητα, την αγάπη για τη ζωή. Την αγάπη. Την από κοινού έκφραση, τη συναισθηματική κορύφωση. Και ο καλλιτέχνης στο κέντρο της σκηνής που γνωρίζει καλά την αποστολή του, δεν κάνει βήμα πίσω. «Χριστέ μου, τι κάνουμε εδώ», αναρωτήθηκε πολλές φορές η Γιώτα Νέγκα επί σκηνής αυτό το καλοκαίρι, όπως μας λέει η ίδια στη συζήτησή μας. Κι αμέσως μετά, με ενσυναίσθηση και με πλήρη συναίσθηση του ρόλου της ως ενός διαύλου της μουσικής, μίας «ιέρειας» του λαϊκού μας τραγουδιού, αυτού του πολύτιμου θησαυρού που θεραπεύει τις ψυχές, συνέχισε να «κηρύττει», συνέχισε να τραγουδά. Για να εκφράσει. Για να δώσει ελπίδα. Για να ενώσει. Για να γιατρέψει και να γιατρευτεί.

Το ίδιο θα κάνει και στο Faliro Summer Theater την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου, όπου είμαστε όλοι καλεσμένοι της.

-Γιώτα μου, πώς ήταν για σένα το καλοκαίρι αυτό; Ξεκινήσατε τον Μάιο από την Κομοτηνή, έπειτα πίσω στην Αθήνα και μετά στην Κρήτη;

Βέβαια, είχαμε πολύ ταξίδι και ακόμα ο Σεπτέμβρης έχει πολλά πράγματα. Έχουμε και τη Θεσσαλονίκη, που δεν την κάναμε το καλοκαίρι για τεχνικούς λόγους και θα την κάνουμε τώρα, στις 22 του Σεπτέμβρη.

-Στη Μονή Λαζαριστών.

Σωστά.

-Το Faliro Summer Theater πώς προέκυψε ως επιλογή; Τι είναι αυτό που σου αρέσει σ’ αυτόν τον χώρο;

Αρχικά είναι ένας χώρος όπου δεν έχω ξαναπαίξει. Κι είναι ένας χώρος που επιθυμώ να τον γνωρίσω, να τον ανασάνω, είναι δίπλα στη θάλασσα που την αγαπώ πολύ. Χαίρομαι που θα παίξω σε έναν καινούργιο χώρο για μένα.

-Είναι ωραίο που έχουν πληθύνει οι χώροι, όπως είναι καλή και η είδηση για την επαναλειτουργία του Λυκαβηττού.

Αυτή είναι καταπληκτική είδηση! Χάρηκα κι εγώ πάρα πολύ γι’ αυτό. Είναι πολύ μοναδικός χώρος, είναι ένας χώρος έμβλημα στην πόλη. Έχω ζήσει ωραίες παραστάσεις εκεί και τον αγαπώ πολύ τον Λυκαβηττό, ανεβαίνω συχνά, αγναντεύω την πόλη, πίνω καφεδάκια. Γενικά μ’ αρέσει πάρα πολύ.

-Είναι για τη δική μας τη γενιά ένας χώρος όπου έχει γραφτεί ιστορία.

Έτσι, και είναι σαν να ξαναγεννιέται ακόμα μια γωνιά μας. Την είχαμε χάσει και τώρα την έχουμε ξανά, κι αυτό είναι πάρα πολύ ωραίο.

-Αυτό ήταν ένα ακόμα καλοκαίρι με ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια έχουμε τελειώσει με τις πανδημίες και έχουμε συναυλίες, χαρά, ένωση, κι από την άλλη βιώνουμε συνεχώς ως κοινωνία τραύματα, και μάλιστα επαναλαμβανόμενα.

Μας κλέβουν τη χαρά. Η αλήθεια είναι ότι ξεκίνησε το καλοκαίρι με μία προσμονή και μία πολύ θετική διάθεση, γιατί υπήρχε τεράστια ανταπόκριση. Μέσα στο καλοκαίρι πάρα πολλές συναυλίες, πάρα πολλές παραστάσεις, ήμασταν όλοι στον δρόμο σε σημείο που δυσκολεύτηκαν τα σχήματα να βρουν συνεργάτες. Ήταν όλοι τόσο πολύ απασχολημένοι που υπήρχε μια δυσκολία σε αυτό, κι ήταν κάτι πάρα πολύ ευχάριστο. Όλοι είχαν δουλειά, όλοι βγήκαν στον δρόμο, ο κόσμος είχε μια τεράστια προσμονή να ξανασυναντηθούμε, γιατί ήταν βαθύ το σημάδι από την έλλειψη. Αλλά αυτή τη χαρά την αμαύρωσαν πολλά γεγονότα τα οποία δυστυχώς δεν έχουν περάσει πίσω μας ακόμα, υπάρχουν οι απίστευτες φωτιές...

-Τις οποίες τις ζούμε από παιδιά πια, είναι πολλά τα χρόνια.

Μοιάζει σαν μία λούπα, δηλαδή πώς λες ότι θα κάνουμε μπάνια το καλοκαίρι de facto, πλέον γίνεται κι αυτό, τραγικά, ένα κομμάτι της ζωής μας που δεν το θέλουμε. Δεν το θέλουμε πια και δεν έχει άλλο περιθώριο, δηλαδή τι θα γίνει τελικά; Θα καούμε, θα γίνουμε όλοι ολοκαύτωμα; Πού θα πάει αυτό το πράγμα; Είναι τραγικό. Από τη μεριά της φύσης, των ζώων, των ανθρώπων, των επιχειρήσεων, των οικογενειών. Είναι θέμα πια επιβίωσης και των ανθρώπων στη χώρα, των πολιτών, αλλά και γενικότερα όλων μας, καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον, τα ζώα, την πανίδα, τα οικοσυστήματα. Δηλαδή είναι μια αυτοκαταστροφική κίνηση που δεν έχει καμία λογική. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι όλα αυτά έχουν μέσα τους ένα μεγάλο κομμάτι αναζήτησης κέρδους για κάποιους, είναι γελοίο να καταστρέφουν αυτό που αύριο τα παιδιά τους ή τα εγγόνια τους δεν θα έχουν να ζήσουν και να ανασάνουν. Είναι τόσο κοντόφθαλμο, τόσο τραγικά κοντόφθαλμο αυτό το κέρδος, που η λογική του με ξεπερνάει, δεν μπορώ να το διαχειριστώ.

Είναι θέμα πολιτικής βούλησης, νομίζω. Στελέχωσης και οργάνωσης ενός ολόκληρου μηχανισμού που να θέλουν να σταματήσει η καταστροφή της φύσης. Δηλαδή αυτό είναι, αλλά πρέπει να θέλουν. Δεν ξέρω αν θέλουν. Πια.

-Κι είναι επίσης αδιανόητο από την άποψη ότι η τεχνογνωσία πάνω σε τέτοια ζητήματα έχει φτάσει σε απίστευτα επίπεδα στις μέρες μας. Δεν γίνεται να μην μπορείς να το ελέγξεις, οπότε κάπου εκεί αναρωτιέσαι, υπάρχει η πολιτική βούληση;

Αναρωτιέσαι πάρα πολύ έντονα για πάρα πολλά πράγματα, και μάλιστα σε κάτι που είναι περισσότερο από σίγουρο ότι θα συμβεί. Έστω και για τους λόγους τους φυσικούς, ή από ένα μικρό ατύχημα. Αλλά αυτή η συντονισμένη, ταυτόχρονη ανάφλεξη εκατοντάδων σημείων δεν εμπίπτει πια ούτε στη σύμπτωση ούτε στο ατύχημα. Στατιστικά δεν εμπίπτει, πώς να το κάνουμε.

-Είχα δει πρόσφατα μία συνέντευξη ενός Αμερικανού ειδικού της NASA πάνω σε τέτοια ζητήματα, ο οποίος, σε ερώτηση Ελληνίδας δημοσιογράφου για τις πυρκαγιές, της επισήμανε ότι το μεγαλύτερο μέρος στη χώρα μας οφείλεται σε εμπρησμούς.

Δεν άπτεται της φύσης, ή του ατυχήματος, ή της αυτανάφλεξης, ή της αναζωογόνησης της γης, αυτά είναι παραμύθια. Είναι τόσο πολλές και τόσο συντονισμένες κάθε χρόνο. Και μάλιστα, σε σημεία όπου έχουν υπάρξει ψίθυροι, υπόνοιες, ενδείξεις ότι επίκειται εμπορική εκμετάλλευση με κάποιον τρόπο. Και εδώ έρχεται το πώς το αντιμετωπίζουμε - δεν φαίνεται να το αντιμετωπίζουμε. Δεν το αντιμετωπίζουμε. Αφήνουμε δηλαδή αν είναι αυτανάφλεξη, στην πρόληψη ή την κατάσβεση δεν φαίνεται να μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Καθόλου όμως.

-Χρειάζεται ένα εθνικό σχέδιο...

Είναι θέμα πολιτικής βούλησης, νομίζω. Στελέχωσης και οργάνωσης ενός ολόκληρου μηχανισμού που να θέλουν να σταματήσει η καταστροφή της φύσης. Δηλαδή αυτό είναι, αλλά πρέπει να θέλουν. Δεν ξέρω αν θέλουν. Πια.

-Και όλα αυτά σ’ ένα συναυλιακό καλοκαίρι που ήταν πραγματικά εκπληκτικό, με πληθώρα θεαμάτων, με πολλά ξένα ακόμη ονόματα, με πάρα πολύ μεγάλη συμμετοχή του κοινού. Δίνει μια ελπίδα αυτό;

Σίγουρα, αλλά δεν φτάνει.

-Σε αυτές τις συνθήκες, πόσο εύκολο ήταν να ανοίξεις την ψυχή σου και να πατήσεις στη σκηνή; Υπήρξαν μέρες δύσκολες, μέσα στο καλοκαίρι αυτό, που να είπες «παιδιά, τι κάνουμε;»

Πάρα πολλές στιγμές αναρωτήθηκα «Χριστέ μου, τι κάνουμε εδώ». Όμως, ξέρεις, υπάρχει ένα μαγικό κλικ που πατάς στη σκηνή και ένας κόσμος έχει επιλέξει συνειδητά, μέσα σ’ αυτό, να έρθει να ακουμπήσει την ανάγκη του για επικοινωνία, που είναι ίδια με τη δική μας την ανάγκη για επικοινωνία. Εκείνη τη στιγμή προσπαθούμε να γιατρευτούμε με αυτή την επικοινωνία, μέσα από τη μουσική. Δηλαδή, πώς να το πω, είναι θέμα επιβίωσης. Είναι ιερή αυτή η ένωση που συμβαίνει, την ώρα της παράστασης. Αυτό μας δίνει την ανάσα που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε. Να πάρουμε μια ανάσα για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε.

-Μια ανάσα που η ανάγκη της σε τέτοιες συνθήκες γίνεται ακόμα πιο επιτακτική.

Ακριβώς, γιατί υπάρχουν τόσες καταστάσεις, τόσες καταστρατηγήσεις, τόσες απώλειες, αν θέλεις, στην καθημερινότητά μας, όλων των διαστάσεων και των αποχρώσεων, που πραγματικά είναι μεγάλη, επιτακτική, ανάγκη επιβίωσης για να συνεχίσουμε. Κι εγώ έτσι το αντιμετωπίζω, ακριβώς μ’ αυτόν τον τρόπο. Ήταν πάντα βαθιά μου ανάγκη, αλλά είναι ένας λόγος παραπάνω, ή μάλλον πολλοί λόγοι παραπάνω που ενισχύουν αυτή την ανάγκη της επικοινωνίας.

Είναι ιερή αυτή η ένωση που συμβαίνει, την ώρα της παράστασης. Αυτό μας δίνει την ανάσα που χρειαζόμαστε για να συνεχίσουμε.

-Γενικεύοντας λίγο την κουβέντα, καθώς προετοίμαζα την συζήτησή μας συνειδητοποίησα κάτι. Όλη αυτή η εποχή των αλλεπάλληλων κρίσεων από το 2010 και μετά, συμπίπτει για σένα με μία περίοδο μεγάλης εξέλιξης και ανόδου. Πώς έχεις βιώσει το καλλιτεχνικό σου «ξεδίπλωμα» μέσα σε μία τέτοια εποχή;

Κοίταξε να δεις, Δημήτρη μου, αυτό είναι κάτι που μπορεί να το παρατηρήσει ένα μάτι έξω από μένα. Εγώ, περπατώντας στον δρόμο μου και προσπαθώντας να συναντήσω και περισσότερους ανθρώπους, να τραγουδήσω περισσότερα τραγούδια, να εκφράσω αυτό που με βασανίζει, η αλήθεια είναι ότι δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Δεν το είχα παραλληλίσει μ’ αυτόν τον τρόπο. Παρατηρώντας τώρα εσύ τη δική μου πορεία, ίσως να ‘χεις και δίκιο. Αλλά ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι γιατί ο δρόμος μου συνεχίζεται, απλά ανάλογα με τι όπλα έχω, τι εμπόδια έχω μπροστά μου να περάσω. Αυτό έκανα πάντα και νομίζω ότι αυτό κάνουν όλοι. Όσο μεγαλύτερη είναι η δυσκολία, αν θέλεις, του περιβάλλοντος, ευθέως ανάλογα μεγαλώνει και η ανάγκη. Είναι μια μάχη. Να κρατήσεις πράγματα, να συνεχίσεις να γεύεσαι πράγματα με άλλους ανθρώπους, να συνεχίσεις να τραγουδάς και να εκφράζεσαι και να συνεχίσεις να βλέπεις το δάκρυ, το γέλιο, τη χαρά, το όπα, το ό,τι μπορεί να έχει κανείς μέσα του, είναι πολλά τα συναισθήματα. Και γίνεται διπλή η ανάγκη να τα ζήσεις. Σε πολύ δύσκολους καιρούς, οι δεσμοί των ανθρώπων γίνονται πιο έντονοι. Με την ίδια λογική συμβαίνει κι αυτό, τουλάχιστον σε μένα. Αλλά και στους ανθρώπους που επιλέγω να περάσουμε ένα βράδυ μαζί.

-Πάντως σίγουρα δείχνει τεράστια επιμονή και μεγάλη αγάπη γι’ αυτό που κάνεις.

Γι’ αυτό σου είπα τη λέξη «ανάγκη», τα εμπεριέχει όλα αυτά. Πείσμα, πίστη, αγάπη, επιμονή. Όλα αυτά.

-Κι είναι βέβαια κι εκείνες οι μαγικές στιγμές όπου κάποιες συνεργασίες δίνουν κάποια τραγούδια που είναι πολύ ξεχωριστά, έχουν έναν δικό τους δρόμο...

Βέβαια. Τι ωραία που τα φέρνει η ζωή με τις εκπλήξεις αυτές τις όμορφες που δεν τις περιμένεις.

-Έχεις αρκετά τέτοια δείγματα τα τελευταία χρόνια, πολύ αγαπημένα.

Έχω ευτυχήσει. Νιώθω τυχερή που έχω συναντήσει τόσους ανθρώπους, που μου έχουν χαρίσει αυτά τα τραγούδια, που τα έχει αγαπήσει ο κόσμος. Γιατί φτιάχνουν μία σχέση, όλη η αναζήτηση των ανθρώπων είναι μία σχέση, ένα δέσιμο, ένα μοίρασμα. Αυτό είναι το ζητούμενο, απ’ οποιοδήποτε μετερίζι του καθενός.

-Έχει σχετιστεί βαθιά το κοινό με τη φωνή σου και στα τραγούδια του Καλατζόπουλου, και του Καραμουρατίδη, και του Μωραΐτη με τον Νίκο Μερτζάνο. Κι ακόμα πιο πρόσφατα, με το εμβληματικό «Αυτή η νύχτα μένει» του Σταμάτη Κραουνάκη, το οποίο δεν έπαψε ποτέ να ακούγεται στην πρώτη του εκτέλεση, αλλά συνδέεται πλέον μαζί σου με έναν τέτοιο τρόπο και σε τόσο πολύ κόσμο, που θεωρώ ότι «χαρακτηρίζεται» για δεύτερη φορά.

Κοίταξε, ήταν ευλογημένη στιγμή, για μένα ήταν ανέλπιστο πραγματικά. Ήταν ένα από τα τραγούδια που δεν έλειπε ποτέ από τα προγράμματά μου, είναι μέσα στα δέκα της καρδιάς μου. Και ήρθε αυτή η μαγική στιγμή να μου το εμπιστευτεί ξανά ο Σταμάτης, να ξαναγίνει και να «ντύσει» αυτή την πολύ ωραία σειρά. Σε μια εξαιρετική διασκευή που άλλαζε τον πυρήνα του ακουστικά, παρουσίαζε ένα πιο λαϊκό πρόσωπο, χωρίς να αλλοιώσει τίποτα από τη μεγάλη του δύναμη. Ήταν μία στιγμή που με συγκίνησε πολύ, με εξέπληξε και αισθάνομαι ευγνώμων τόσο πολύ γι’ αυτό το τραγούδι, τόσο πολύ. Και χαίρομαι, γιατί δεν είχε χαθεί ποτέ, αλλά προχώρησε ακόμα παρακάτω. Ανανεώθηκε στις καρδιές κι άλλων, κι είναι σπουδαίο αυτό.

-Ανανεώθηκε στις καρδιές πολλών και ίσως και κάποιοι από τις νεότερες γενιές να το ανακάλυψαν τώρα...

Βέβαια, κι αυτό ισχύει. Η πρώτη εκτέλεση είναι εκπληκτική, της Δήμητρας Παπίου, με το πιάνο-φωνή, θέλω να το θίξω ότι δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Απλά άλλαξε το περίβλημά του το ενορχηστρωτικό. Ήταν ένα σπουδαίο τραγούδι με μία σπουδαία εκτέλεση και ήρθε μία άλλη μια εκτέλεση που δεν ήθελε τίποτα ν’ αλλοιώσει, απλά να ξαναειπωθεί με πολλή αγάπη.

-Φαντάζομαι, έχει περίοπτη θέση στο πρόγραμμα που θα παρουσιάσεις στο Φάληρο;

Και βέβαια έχει. Αυτό το κρατάω για μετά (γέλια)

-Μαζί με τραγούδια των δημιουργών που προαναφέραμε, αλλά και τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου που συμπεριλαμβάνονται σ’ αυτή την εξαιρετική κυκλοφορία με τις επανεκτελέσεις των τραγουδιών της πέρυσι;

Άλλη μια χρονιά που ευτύχησα να έχω στο ενεργητικό μου μια τέτοια δουλειά, και δεν θα συνέβαινε τίποτα απ’ όλα αυτά αν δεν ερχόταν η σπουδαία μας Λίνα Νικολακοπούλου να κεντήσει, να χρωματίσει και να μας παραδώσει πτυχές της Ευτυχίας που μόνο εκείνη ήξερε να φωτίσει, με τον τρόπο της. Έστησε όλο το πρόγραμμα και όλο το live που ηχογραφήθηκε. Μόνο η Λίνα μπορούσε να μπει βαθιά μέσα στην Ευτυχία, ούσα ομότεχνη, και ουσιαστικά η Λίνα είναι η Ευτυχία του καιρού μας. Η Λίνα μας... Έχουμε ευτυχήσει να έχουμε την «Ευτυχία του καιρού μας».

Εγώ πάντα τραγουδούσα τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, γιατί είμαι λαϊκή τραγουδίστρια, τα αγαπώ πάρα πολύ, αλλά τόσο συμπυκνωμένο το έργο της δεν το είχα «αντιμετωπίσει» ποτέ. Μέσα από αυτή τη διαδρομή, αποκλειστικά με την Ευτυχία, συγκλονίστηκα ξανά. Φυσικά, έχει περίοπτη θέση στο πρόγραμμα.

-Φαντάζομαι πόσο συνταρακτική θα ήταν και η εμπειρία στο στούντιο με τα τραγούδια αυτά, που έχουν το βάρος του χρόνου και της τόσης αγάπης που έχει πέσει πάνω τους...

Ακριβώς, και γι’ αυτό διαλέξαμε η ηχογράφηση να γίνει live, με την ενέργεια του live. Ηχογραφήσαμε όλη αυτή την επικοινωνία μέσα απ’ τα τραγούδια και έχει τη δόνηση του live - είναι ένας πρώτος live δίσκος για μένα, κάτι πολύ σημαντικό. Για να κρατήσουμε όλη αυτή τη δόνηση και την επικοινωνία με τους μουσικούς.

Το λαϊκό μας τραγούδι είναι σώμα, είναι σωματικό πράγμα. Βιωματικό και σωματικό, αυτό το κρατάει ακέραιο μέσα μας.

-Υπάρχουν στιγμές μέσα στο πρόγραμμα που σε κάνουν να περιμένεις ένα συγκεκριμένο σημείο, ένα ρεφρέν, κάποιο κουπλέ, μια εισαγωγή, που να ανυπομονείς κάθε φορά γι’ αυτό;

Περιμένω στιγμές πάρα πολλές γιατί έχω την ευτυχία να έχω μια καταπληκτική μπάντα, η οποία σε κάποια τραγούδια έχει επέμβει και έχει διασκευάσει, σε τραγούδια του Κραουνάκη, σε τραγούδια νεότερα ή και παλαιότερα, τραγούδια του Τσιτσάνη. Τόσο όσο, χωρίς να επέμβουμε στη ζωή τους, να μην αλλοιώσουμε τίποτα, απλά με μια έκφραση πιο σημερινή. Αυτή είναι η στιγμή που περιμένω. Υπάρχουν και τραγούδια που ίσως να μην ενδείκνυνται για καλοκαιρινή συναυλία, υπάρχει ένα σημείο εσωτερικότητας στη συναυλία, το έχω όμως μεγάλη ανάγκη για να μπορέσω μετά να μπούμε όλοι μαζί με τα λαϊκά μας τραγούδια και να τραγουδήσουμε όλοι μαζί. Οπότε η συναυλία έχει έναν κυματισμό συναισθημάτων που ξεκινάει από τη δική μου δισκογραφία και κάποια σύγχρονα, διασκευασμένα ή όχι, κάποια κλασικά, και περνάει με έναν τρόπο μαλακό σε μία «έκρηξη» του λαϊκού μας τραγουδιού, απ’ αυτά τα τραγούδια που τραγουδάμε όλοι μαζί πάρα πολύ δυνατά και εξαγνιζόμαστε.

-Αυτό είναι το λαϊκό τραγούδι, το τραγούδι που τραγουδάμε μαζί...

Το λαϊκό μας τραγούδι είναι σώμα, είναι σωματικό πράγμα. Βιωματικό και σωματικό, αυτό το κρατάει ακέραιο μέσα μας. Δεν είναι καμιά εγκεφαλική διαδικασία, είναι σωματοποιημένο, είναι στο DNA μας και είναι βιωματικό. Αυτή είναι κι η μεγάλη του δύναμη.

-Στην εποχή του ατομικισμού, είναι πολύτιμη αυτή η αγκαλιά;

Αναμφισβήτητα. Το έχουμε μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ, φαίνεται άλλωστε και στις αντιδράσεις του κόσμου και στις δικές μας, στη λαχτάρα μας.

-Μετά την επιτυχία της επανεκτέλεσης του «Αυτή η νύχτα μένει», περνά από την καρδιά και το μυαλό σου η ιδέα μίας ολοκληρωμένης δισκογραφικής συνεργασίας με τον Σταμάτη Κραουνάκη; Είχατε συνεργαστεί ξανά το 2014, αλλά ήταν για ένα μόνο τραγούδι.

Σωστά, για το «Να ‘ρθει μια θάλασσα», ένα πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο. Θα ήταν χαράς ευαγγέλιο, θα το ήθελα τρελά. Απ’ τα πιο τρελά μου όνειρα. Μακάρι να τα φέρει έτσι και για τους δυο μας ώστε να συμβεί!

Η κουβέντα μας συνεχίστηκε με τη Γιώτα Νέγκα να μιλά με λόγια γνήσιου θαυμασμού για τον Σταμάτη Κραουνάκη, για τον μοναδικό τρόπο που τραγουδάει τα τραγούδια του, αλλά και για τη νέα γενιά των λαϊκών τραγουδιστριών και τραγουδιστών που τη χαρακτηρίζει πολύ σημαντική, καθώς όπως λέει η ίδια με καμάρι «μεταφέρουν το λαϊκό τραγούδι στα σημερινά παιδιά». Ακούγοντάς την, σκέφτομαι ότι λίγοι τραγουδιστές αγαπούν το λαϊκό τραγούδι όπως εκείνη. Είναι κάτι που το ένιωσα σε όλη την κουβέντα μας, την αγάπη της αυτή.

Ολοκληρώνοντας τη συζήτησή μας και ανανεώνοντας το «ραντεβού» μας, διά ζώσης αυτή τη φορά, για το Faliro Summer Theater την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου, όπου την αγάπη της αυτή θα τη μοιραστεί για ακόμα μία φορά απλόχερα μαζί μας, αυτό που μου μένει ως βαθιά αίσθηση από τη συνομιλία μας με τη Γιώτα Νέγκα, είναι ότι ανήκει στις σπουδαίες εκείνες ερμηνεύτριες -τις ελάχιστες που μας έχουν απομείνει πια- που βλέπουν σταθερά τον εαυτό τους σαν «υπηρέτη» του τραγουδιού. Έναν «υπηρέτη» περήφανο και αγέρωχο, που αδιαφορεί για τα ατομικά ύψη και μήκη. Που προσγειώνει το σπουδαίο ταλέντο του ανάμεσά μας για να γίνει ένας, μία από εμάς, για να φέρει εις πέρας την ιερή της «αποστολή»: να μας κάνει, σε κάθε τραγούδι, σε κάθε λέξη, σε κάθε νότα, να γίνουμε ένα. Αυτό το πολυπόθητο ένα που μόνο το λαϊκό τραγούδι το καταφέρνει, γιατί γεννιέται από τα σπλάχνα μας και εκεί καταλήγει, για να εκφράσει κάτι που έχουμε κοινό. Κάτι μεγαλειώδες μέσα στην απλότητά του. Κάτι σοφό που λέγεται με ταπεινότητα. Κάτι πάνω απ’ όλα αληθινό.

Επικοινωνία: zuma communications

ΤΟ 20/20 ΘΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΠΡΟΣΚΛΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Περισσότερα για τη συναυλία: Η Γιώτα Νέγκα σε μία μεγάλη συναυλία στο Faliro Summer Τheater την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου