Βράχοι. Ξανά. Από τον Ιούνιο του 2015 που έπαιξαν αυτόν τον χώρο για πρώτη φορά η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος, το Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» στο Βύρωνα είναι για τους ίδιους, αλλά και για το κοινό που τους ακολουθεί «οι Βράχοι». Τότε, βέβαια, οι συναυλίες σηματοδοτούσαν την αρχή μιας νέας καλοκαιρινής περιοδείας, μετά από αρκετούς μήνες απουσίας, ενώ την εβδομάδα που μας πέρασε, το συναυλιακό διήμερο που χάρισαν στο αθηναϊκό κοινό ήταν ένα από τα τελευταία τους συναρπαστικά ταξίδια αυτού του δύσκολου θέρους. Μέρες μετά, σκέφτομαι πως τελικά ήταν περισσότερο μια σανίδα σωτηρίας, παρά μια συναυλία.

Η λαχτάρα πάντα η ίδια. Για ένα κορίτσι που δεν φοβήθηκε ποτέ την εξωστρέφεια, ούτε όμως και να πατήσει πάνω στις σκιές του. Που δε σκύβει εκατοστό. Που κάνει μουσική με την παρέα της για την παρέα της. Που απευθύνεται στον κάθε ρομαντικό, ονειροπόλο, μελαγχολικό, στον κάθε ερωτευμένο, αισιόδοξο, οργισμένο. Κι αν κάποτε ήταν σπίθα, τώρα είναι φωτιά που έλιωσε τους βράχους. Ακόμα κι αν το αστειάκι «Κατέβα να πάμε στην Μποφίλιου. Μισό να βάλω τα κλάματα και έρχομαι», θα πάρει καιρό ακόμη να εξαλειφθεί πλήρως απ’ τη συνείδηση του μέσου Έλληνα όταν ακούει το όνομά της, η ίδια το έχει προσπεράσει προ πολλού. Όσοι βρέθηκαν εκεί αυτές τις δύο μέρες, συντονισμένοι απόλυτα με τον παλμό της σκηνής, είχαν αποενοχοποιήσει κάθε συναίσθημα. Και δεν έχασαν ευκαιρία να την αποθεώσουν. Με ορμή γηπεδική, όπως της ταίριαζε.

Η αλήθεια είναι πως, η βροχή που τόσο απεύχονταν κάποιοι για να παρακολουθήσουν αυτές τις δύο συναυλίες, έπεσε και έπνιξε κάποιους άλλους. Στα απομεινάρια της καταστροφής στην οποία πλέουμε, πάνω στα κολυμπηθρόξυλα κυριολεκτικά, για πρώτη φορά νιώσαμε την οργή όλων μας να συντονίζεται στους στίχους του ΛΕΞ που μας τραγούδησε: Είμαστε, μπλεγμένοι, στον ιστό τους χαμένοι. Πού και πού ευτυχισμένοι, σα λοβοτομημένοι. Και το επιβεβαίωσε κι εκείνη με τα λόγια της: «Δεν φανταζόμασταν σ' όλα αυτά τα γεγονότα που μας χτυπούν με μανία, πόσο επίκαιροι θα είναι η ανάγκη μας να έρθουμε κοντά, να μιλήσουμε για τις απόλυτες αξίες, να ενωθούμε και να προσπαθήσουμε να φέρουμε τις μέρες που ονειρευόμαστε».

Ταινίες μικρού μήκους παίζουν μπροστά στα μάτια μας. Ιστορίες που κάνουν το σώμα και την ψυχή να περιμένουν την επόμενη τρεμούλα. Εκκρεμότητα. Άνω τελεία. Συναυλία. Το τραγούδι της προηγούμενης γενιάς, που ήρθε να κυριεύσει τη δική μας. Η έκπληξη του Βαγγέλη Χατζηγιάννη και του Πάνου Φραγκιαδιάκη των Χατζηφραγκέτα και της πρωτοεμφανιζόμενης Nikol Karna απροσδόκητη και ωφέλιμη. Ζητάει από το κοινό της να φανταστεί το προσωπικό του καταφύγιο. «Εσύ», ουρλιάζουν τα πιτσιρίκια από κάτω. Ε ναι, σκέφτομαι. Οι κορόνες στο τέλος του «Σ΄έχω βρει και σε χάνω» (χρόνια τώρα) και ο σπαραγμός στο τέλος της «Βαβέλ». Καταφύγιο. Α! Και ο τρόπος που βγάζει τον αέρα απ’ το διάφραγμα ανάμεσα στο «σαν» και το «κι εμένα» στον στίχο με μια ελπίδα να ‘ναι σαν κι εμένα του «Εν λευκώ». Γενικά όλη η εμπειρία αυτού του τραγουδιού. Καταφύγιο. Και σαν Ανατολή. Και σαν Ανατολή.

Ένα πολύ δυνατό συναυλιακό κλείσιμο για μια παράσταση που ανέδειξε τον χειμώνα που μας πέρασε την αξιοσημείωτη πορεία που έχει χαράξει η Μποφίλιου και οι συνοδοιπόροι της τα τελευταία χρόνια. Με είκοσι παρά κάτι χρόνια στην πλάτη τους, θα μπορούσαν εύκολα να αξιοποιήσουν την επιτυχία τους και την ικανοποιητική πια λίστα τραγουδιών τους με στόχο να αρκεστούν σε αυτά, να επαναπαυθούν στις δάφνες τους. Αντ’ αυτού συνεχίζουν να πιέζουν προς τα μπρος, με εκπληκτικά αποτελέσματα. Όλα τα τραγούδια της δημιουργικής τριάδας, αντί να χάνουν μυϊκό ιστό, γίνονταν όλο και πιο ογκώδη. Απίστευτο. Σε κάθε διαδοχική νότα, η Μποφίλιου απομακρυνόταν από το έντεχνο, το ποπ, το όπως-θέλετε-πείτε-το και πλησίαζε όλο και πιο πολύ στη θρησκευτική μουσική. Η θρησκεία, όμως, είναι μια ιδιότυπη θρησκεία και ο μπροστάρης της δεν είναι, ευτυχώς, ο μοναδικός πιστός.

Οι σκέψεις τόσες πολλές, που θα μπορούσα να γράφω σεντόνια ολόκληρα, όμως θα περιοριστώ στα παραπάνω. Θα κλείσω γράφοντας πως, όσο εξαντλούνται οι αντοχές κάποιων, τόσο κάποιοι άλλοι θα ανατριχιάζουν με το vibrato της. Όσο φωνάζουν «Στόμφος!», θα απαντούν «Ορθοφωνία!». Και όσο κάποιοι δεν θα παρατηρούν κάτι ξεχωριστό, κάποιοι άλλοι θα τη συγκαταλέγουν στη μη αποτιμηθείσα -ακόμη- εθνική περιουσία. Μεγάλα λόγια; Ίσως. Η φυλή πάντως θα ανταποκρίνεται στο κάλεσμα μιας πού και πού ευτυχίας. Και κάθε φορά που οι άνθρωποί της θα αγγίζουμε αυτό το γλυκόπικρο αίσθημα, θα μετράμε ανάποδα διακόσια και θα μετράμε τους ανθρώπους της ζωής μας και θα μετριόμαστε με τη ζωή που μας έχει μείνει και όλοι μαζί θα χάνουμε το μέτρημα. Πόσο τυχεροί που βρήκαμε ο ένας τον άλλον; Πόση ευγνωμοσύνη; Υπόσχεση να σκύβουμε το κεφάλι σε κάθε επόμενη συνύπαρξη. Εις το επανιδείν!

Φωτογραφία εξωφύλλου: © Λαμπρινή Σωτηρίου 

Επικοινωνία: Zuma Communications