Θέατρο Λυκαβηττού, 29 Σεπτεμβρίου 2023. Ένα θέατρο που η νέα γενιά δεν είχε προλάβει να δει κατάμεστο σε κάποια συναυλία του Νίκου Παπάζογλου, της Χαρούλας Αλεξίου, του Σωκράτη Μάλαμα. Ένα θέατρο που άνοιξε ξανά και δεν μπορούσε υποδεχτεί το 20/20 magazine με πιο μαγικό τρόπο.

Γιάννης Χαρούλης, ο ποιητής, ο ερμηνευτής. Ο ταπεινός. Το αποκούμπι των ερωτευμένων. Ο χειμωνανθός. Ο ευσεβής. Αυτός που δεν φλυαρεί με την τέχνη του.

Φτάσαμε αργοπορημένοι και το θέατρο ήταν ήδη γεμάτο. Η πλατεία γεμάτη κόσμο, κάθε ηλικίας, όλοι με την ίδια όρεξη, την ίδια ενέργεια. Οι κερκίδες επίσης γεμάτες. Πολλοί στεκόντουσαν στην άκρη της σκάλας, άλλοι είχαν στριμωχτεί ανάμεσα στα διαζώματα. Τρεις μέρες, τρεις παραστάσεις. Και οι τρεις sold out. Μα πώς;

Και ξάφνου, όλες οι απορίες σου έχουν απαντηθεί. Μαγγανείες. Και οι βράχοι σείστηκαν.

Κάτω από φύλλα κίτρινα κοιμούνται καπετάνιοι 
κι αυτό που χτες περίσσευε αύριο δε θα φτάνει

Το ένα τραγούδι έφερε το άλλο, μοιράστηκε τις ιστορίες του. Μας μίλησε για την πρώτη φορά που τραγούδησε στο Θέατρο του Λυκαβηττού, το 2002, όταν ο Χρήστος Θηβαίος του πρότεινε να πει δύο τραγούδια. Και συνέχισε τις ιστορίες, όσο κάπνιζε ένα τσιγάρο. Ήταν σαν να μαζευτήκαμε όλοι γύρω του. Σαν πριν να ήμασταν μόνος του ο καθένας, αλλά μετά γίναμε ένα. Και μετά:

«Δεν θέλανε να κολλήσουνε φτώχεια και ελευθερία μαζί», για να προλογίσει αυτό: «Αυτό είναι για τον Αντώνη, το χωριανάκι μου, που τον εσπρώξανε. Αλλά για μένα δεν φταίνε μόνο εκείνοι που τον εσπρώξανε, αλλά μια κοινωνία ολόκληρη». Και αμέσως μετά αφιέρωσε ένα τραγούδι στο… χωριανάκι του. Οι πόνοι της Παναγίας, του Νίκου Ξυλούρη. 

Μια συναυλία του Γιάννη Χαρούλη είναι μια συναυλία γεμάτη αντιθέσεις, σκαμπανεβάσματα, εκσταση και απότομες προσγειώσεις. Και πάλι από την αρχή. 

Από τον Αύγουστο του Νίκου Παπάζογλου, στον Σιμούν του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Από τη Βασιλική στα Μαλαματένια λόγια. Από την εκστασιακή ροκιά με τα σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας του Θανάση Dzingovi και των ντραμς του Βασίλη Μπαχαρίδη, σε συνδυασμό με την ασκομαντούρα του Κώστα Φόρτσα, σε άλλο σύμπαν με το βιολί του Γιάννη Σφακιανάκη, του «Σφακιανού».

Πως να σβήσεις την φλόγα που μας άναψε; 

Η συναυλία έκλεισε με μια όμορφη ιστορία αγάπης: Ερωτόκριτος.

Όπου κι αν πάω κι ά βρεθώ κι ότι καιρό κι ά ζήσω 
Τάσσω σου άλλη να μη δώ μηδέ ν’ ανατρανίσω
Κι ας τάξω ο κακορρίζικος πως δε σ’ είδα ποτέ μου 
Ένα κερίν αφτούμενο ακράτουν κ’ ήσβησέ μου
Κάλλια `χω σε με θάνατο παρ’ άλλη με ζωή μου
Γιά σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου

Μετά από αυτό, αγκαλιάστηκε με τους φίλους του, πάνω στη σκηνή, τραγούδησαν δύο στίχους όλοι μαζί κι ύστερα μας αποχαιρέτησε με ταπεινότητα, όπως ακριβώς μας καλωσόρισε. Γιάννη, σε ευχαριστούμε.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος

Επικοινωνία: zuma communications