Τα 58α Δημήτρια ξεκίνησαν φέτος στη Θεσσαλονίκη με την παράσταση «Ο γάμος της Μαρίας Μπράουν» από τον σπουδαίο σκηνοθέτη του σύγχρονου γερμανικού θεάτρου και κινηματογράφου Thomas Ostermeier και το θέατρο Schaubühne.

Ο σκηνοθέτης εργάζεται επάνω στη σκηνική μεταφορά της ομώνυμης ταινίας του Rainer Werner Fassbinder και δημιουργεί ένα καθ’ όλα απέριττο σκηνικό αποτέλεσμα. Η πράσινη τσόχα στο πάτωμα καθώς και τα τραπέζια με τις πολυθρόνες, συμβάλλουν στην αλλαγή του δραματικού χώρου (λειτουργούν πότε ως εσωτερικό σπιτιού, γραφείο, κρεβατοκάμαρα, ακόμα και αυτοκίνητο ή καμπίνα τρένου), φέρνουν στο μυαλό ένα παιχνίδι πόκερ, σαν αυτό που παίζει η Μαρία προκειμένου να εξασφαλίσει τον εαυτό της, με «ανοιχτά χαρτιά», καθώς όλοι γνωρίζουν το «μυστικό» της. Η Μαρία, από την αρχή εμφορείται μια «άλλη» ώστε να μπορέσει να δράσει, αν όχι ενάντια τότε ανεξάρτητα, από τα αισθήματα που τρέφει για τον Χέρμαν που αμέσως μετά τον γάμο τους θεωρήθηκε χαμένος στο μέτωπο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι εναλλαγές των σκηνών συμβαίνουν με απόλυτη μαεστρία και ομαλότητα καθώς ενσωματώνονται μέσα στη δράση ενώ η κορύφωση χτίζεται σταδιακά έως ότου φτάσουμε στην τσεχωφική (βλ. «Οι τρεις αδερφές») πυρκαγιά της τελευταίας σκηνής όπου, μετά την αποκάλυψη ότι ο σύζυγός της δωροδοκήθηκε προκειμένου να απομακρυνθεί από τη σύζυγό του, ώστε ο επιχειρηματίας και εργοδότης της Όσβαλντ να μπορέσει να περάσει μαζί της τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Χέρμαν της ζητά «φωτιά» (αναπτήρα) και εμείς βλέπουμε σε βίντεο το σπίτι της να καίγεται ολοσχερώς, όπως και η σχέση τους.

Η αποστασιοποίηση επιτυγχάνεται όταν ο Ostermeier αποκαλύπτει στο κοινό τα εργαλεία του, τοποθετώντας επάνω στη σκηνή την κάμερα μέσα από την οποία πραγματοποιούνται οι ταυτόχρονες προβολές, τη μηχανή καπνού που χειρίζονται οι ηθοποιοί όποτε είναι απαραίτητο και τις μεταμφιέσεις των ηθοποιών στους διαφορετικούς ρόλους που ενσαρκώνουν. Η χρήση των κοστουμιών, που φέρουν την υπογραφή των Ulrike Gutbrod και Nina Wetzel, είναι ιδιαίτερα ευρηματική. Τα σκηνικά είναι της Nina Wetzel, τα βίντεο που προβάλλονται στον τοίχο ή ακόμα και στα σώματα των ηθοποιών έχει σχεδιάσει ο Sébastien Dupouey και η μουσική, που χρησιμοποιείται για να υπογραμμίσει και όχι απλώς για να «ντύσει» την παράσταση, του Nils Ostendorf.

Αξιοσημείωτη είναι η παρουσίαση των πολλών ερωτικών σκηνών τόσο γνήσια αλλά ταυτόχρονα αφαιρετικά. Όπως και να έχει, κάτι τέτοιο, προκαλεί πάντα αμηχανία στο «καθώς πρέπει» κοινό, οποιασδήποτε, τελικά, εποχής, που γεμίζει την πλατεία με χάχανα και γέλια.

Στοιχεία γκροτέσκ, θεάτρου ντοκουμέντο, μαύρης κωμωδίας, θεάτρου των αντικειμένων, συμβολισμού, αφαίρεσης, ευφυή πολιτικά σχόλια και ένα πραγματικά υψηλό επίπεδο υποκριτικής, από τους Thomas Bading, Robert Beyer, Moritz Gottwald, Ursina Lardi και Sebastian Schwarz, με την ικανότητα να δημιουργούν και να διαφοροποιούν την ατμόσφαιρα του έργου, ευθύς εξαρχής, χωρίς τη χρήση «δραματικού» φωτισμού ο οποίος κινήθηκε σε λειτουργικά και διακριτικά ατμοσφαιρικά επίπεδα, συνθέτουν μία εξαιρετική παράσταση για τον έρωτα, τις σχέσεις των ανθρώπων και την επιβίωση μέσα από οριακές καταστάσεις που ίσως οδηγούν σε… οριακές λύσεις.

ME ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ 2020MAG.GR

Διαβάστε σχετικά: 58α Δημήτρια: Έως τις 22 Οκτωβρίου, όλες οι τέχνες σε ένα φεστιβάλ! (πρόγραμμα εκδηλώσεων)