Η παράσταση με τίτλο Inventions, το τρίτο μέρος της τετραλογίας του project των Mal Pelo για τον J.S. Bach, είναι στην πραγματικότητα ένα ολοκληρωμένο (ολικό) έργο τέχνης. Καταχρώμαι, εδώ, την έννοια που δημιούργησε ο Richard Wagner το 1851 για να μιλήσει για την αδιάσπαστη ενότητα μουσικής, σκηνικής δράσης και κίνησης, που πρέπει να χαρακτηρίζει ένα έργο τέχνης.

Ένα τέτοιο δημιούργημα είναι και αυτό των María Muñoz και Pep Ramis, δομημένο επάνω στη σχέση μουσικής και χορού από τον οποίο δεν έλειπε η σκηνική δράση που υποβοηθούνταν από κείμενα και στίχους των John Berger, Erri De Luca, Nick Cave καθώς και στην ιδέα ότι «ο χώρος αλλάζει τον ήχο, ο ήχος αλλάζει εμάς που αλλάζουμε τον χώρο» σχηματίζοντας έτσι έναν κύκλο αλληλεπίδρασης, με τις διαφορετικές τέχνες να απαντούν και να ανταποκρίνονται η μία στην άλλη. Μια παράσταση που αναζητά την πνευματικότητα, το εγκόσμιο, τον έρωτα, την ίδια, τελικά, την ανθρώπινη ύπαρξη.

Το κουαρτέτο εγχόρδων με τους εξαιρετικούς Joel Bardolet (βιολί), Nathan Kirzon (βιολί), Masha Titova (βιόλα), Daniel Claret (βιολοντσέλο) και η μπαρόκ μουσική του Μπαχ, κινήθηκε ανάμεσα σε μέρη από την Partita ΙΙ σε Ρε ελάσσονα για σόλο βιολί (1717-1720) και επιλογές από την «Τέχνη της Φούγκας» για κουαρτέτο εγχόρδων, που συνέθεσε κατά την τελευταία δεκαετία της ζωής του (1740-1750«Τέχνη της Φούγκας»).

Δεν απουσίασαν οι Καντάτες του συνθέτη, από το φωνητικό κουαρτέτο και τις εκπληκτικές φωνές των Quiteria Muñoz (σοπράνο), David Sagastume και Jorge Morata (τενόροι) και Giorgio Celenza (μπάσος). Τη μουσική διεύθυνση ανέλαβε ο Joel Bardolet ενώ οι συνθέσεις του Μπαχ ενισχύθηκαν και εξελίχθηκαν από τα ηχοτοπία της Fanny Thollot, εμπνευσμένα από την εσωτερική αναγκαιότητα απάντησης στα πιο δυσεπίλυτα ερωτήματα της ζωής.

Στο ίδιο μοτίβο κινήθηκαν και οι φωτισμοί των August Viladomat και Luís Martí, κυρίως ψυχροί ενώ, στην τελευταία σκηνή, δημιουργήθηκε ένας κύκλος θερμού φωτός γύρω από τον οποίο συσπειρώνονται όλοι, μουσικοί, τραγουδιστές και χορευτές, σε μια «αγκαλιά».

Η χρήση του βίντεο, το τελικό αποτέλεσμα του οποίου έφτιαξε ο Leo Castro, στάθηκε πότε ως δραματικός χώρος της «δράσης» και πότε ως ένα ακόμα (αφαιρετικό) μέσο αφήγησης, εμπνευσμένο από τους στίχους που ακούγονται (και προβάλλονται) στο πρώτο μέρος της παράστασης. Βλέπουμε ασπρόμαυρες εικόνες από ένα δάσος καθώς και την απεικόνιση, τελικά, ενός «φωτεινού αλόγου που καλπάζει ελεύθερο».

Όλοι οι συντελεστές, δημιουργούν προσωπικότητες επάνω στη σκηνή όχι μόνο εξαιτίας των κοστουμιών ή περουκών τους αλλά και της σκηνικής τους παρουσίας και δράσης (η Masha Titova «διακόπτει» με μερικά «αυταρχικά» πιτσικάτο τη ροή της μουσικής απαιτώντας τη μεταβολή της).

Στα κοστούμια, δημιουργίες της Carme Puigdevall i Plantés, κυριαρχεί το μαύρο με σύγχρονες πινελιές δερματίνης στα μπουφάν καθώς και κάποια χαρακτηριστικά στοιχεία που αφορούν σε συγκεκριμένες ενσαρκώσεις, όπως το βαρύ πανωφόρι που φοράει ο «διάβολος», εκείνος που έχει τη δυνατότητα να αλλάζει τον ρου της ιστορίας.

Ο χορός, που έμοιαζε δομημένος επάνω σε αυτοσχεδιασμούς των εξαιρετικών χορευτών, Zoltàn Vakulya, Leo Castro, Miquel Fiol, Natalia De Miguel, Enric Fàbregas, Ona Fuster, María Muñoz και Pep Ramis, έκρυβε μία εσωτερικότητα ακόμα και όταν οι κινήσεις εντείνονταν περισσότερο ενώ το επίπεδο (ύψος) στο οποίο επέλεξαν οι δημιουργοί να κινούνται ήταν κυρίως το μεσαίο. Τα σώματα αγκαλιάζονται, απομονώνονται, υποφέρουν. Αντιστέκονται, παρασύρονται ή καταβάλλονται από δυνάμεις, απειλούν και απειλούνται. Η ατέρμονη προσπάθεια του ανθρώπου να βρει απαντήσεις και να καταλάβει, να ενωθεί και να προχωρήσει.

«Εδώ είναι όμορφα. Ίσως εδώ είναι το μέρος… Ίσως πάλι και όχι… Πρέπει να φτιάξουμε το μέρος…». Μια μαγευτική παράσταση που για να την κατανοήσεις, αρκεί να την αισθανθείς και να αφεθείς στα ερεθίσματά της. Άλλωστε, «μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά».

Inventions - Marìa Muñoz - Pep Ramis / Teaser

ME ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ 2020MAG.GR

Διαβάστε σχετικά: 58α Δημήτρια: Έως τις 22 Οκτωβρίου, όλες οι τέχνες σε ένα φεστιβάλ! (πρόγραμμα εκδηλώσεων)