Δύο «βαριές υπογραφές», αυτές του Φοίβου Δεληβοριά και του Σταμάτη Κραουνάκη, έρχονται να προσυπογράψουν το τελευταίο διάστημα με νέα τραγούδια το ερμηνευτικό ταλέντο του Χρήστου Γεροντίδη. Τραγούδια με αίσθημα λαϊκό, με τον ιδιαίτερο τρόπο που καθένας από τους δύο δημιουργούς το προσεγγίζει.

«Ο Παίχτης» του Φοίβου Δεληβοριά στάθηκε η αφορμή για μία σύντομη πρώτη κουβέντα μας με τον τραγουδιστή, καθώς η επίσημη κυκλοφορία του -καθώς το τραγούδι το πρωτακούσαμε στα τηλεοπτικά «Νούμερα» του Φοίβου- προηγήθηκε χρονικά λίγες μέρες από αυτήν του «Τίγρη», του ολοκληρωμένου άλμπουμ του Χρήστου Γεροντίδη με την υπογραφή του Σταμάτη Κραουνάκη, για το οποίο ασφαλώς επιφυλασσόμαστε να αναφερθούμε αναλυτικά προσεχώς.

«Η γνησιότητα είναι αυτή που εξασφαλίζει τη διαχρονικότητα»

Όταν ο Φοίβος Δεληβοριάς σου πρωτόπαιξε τον «Παίχτη», ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις και τα πρώτα συναισθήματα;

Αρχικά ένιωσα συγκίνηση γιατί ο Φοίβος επέλεξε να γράψει ένα τραγούδι για μένα. Η συγκίνηση συνέχισε να με κατακλύζει προσέχοντας τους στίχους, γιατί είχε «πιάσει» πολλά δικά μου στοιχεία. Για να σ’ το πω διαφορετικά, αν έγραφα στίχο κάτι τέτοιο θα είχα ως θέμα μου. Έχουν υπάρξει πολλές στιγμές που έχω βρεθεί στη θέση του «παίχτη». Ενός παίχτη που νιώθει μόνος του όμως, ενώ εκεί έξω συμβαίνουν αυτά που περιγράφονται στο τραγούδι. Να είμαι σ’ ένα χώρο, για παράδειγμα, που όλοι παίρνουν μηνύματα στα κινητά τους κι εγώ περιμένω ένα μήνυμα που δεν έρχεται ωστόσο! Ή ότι έχουν μπει στον «πάγκο» ενώ εγώ συνεχίζω να παίζω μόνος.

Την πρώτη συγκίνηση διαδέχτηκε η χαρά ότι θα πω αυτό το τραγούδι. Αμέσως μετά ένιωσα αγωνία για το πώς τελικά θα «βγάλω» το τραγούδι στην τελική του μορφή και θα δικαιώσω την επιλογή του Φοίβου και την εμπιστοσύνη του.

Σε ποια σημεία ένιωσες να ταυτίζεσαι με τον ήρωα του τραγουδιού;

Σχεδόν σε όλα! Στην καθημερινότητά μου είμαι ένας άνθρωπος μοναχικός στο βάθος. Και λέω στο βάθος, γιατί εντάξει, δεν είμαι ούτε ερημίτης ούτε ανθρωποφοβικός. Έχω φίλους, έρωτες, παρέες, κόσμο που έρχεται στις εμφανίσεις και του αρέσει ο τρόπος που τραγουδάω ή που παίζω στο θέατρο, αντίστοιχα. Έχω μια πρωινή δουλειά στο γραφείο μιας εταιρείας κι έχω καθημερινά τριβή με τους συναδέλφους, με κόσμο. Όλα όσα κάνουμε οι περισσότεροι άνθρωποι δηλαδή, αλλά από ένα σημείο και μετά, μένω μόνος. Από επιλογή θα μου πείτε. Ναι, αλλά και από «ανάγκη» πολλές φορές. Ανάγκη για απομόνωση, σκέψη, αποτίμηση, περισυλλογή, ανασυγκρότηση. 

Πού έγκειται για σένα το αυθεντικά λαϊκό σήμερα;

Ταυτίζω πάντα την αυθεντικότητα με το λαϊκό, απ’ την άποψη ότι για να γίνει λαϊκό πρέπει να είναι αυθεντικό. Αλλιώς δεν μένει στους ανθρώπους, στο ευρύ κοινό, στον λαό δηλαδή. Άρα και στο παρελθόν και στο σήμερα, η γνησιότητα είναι αυτή που εξασφαλίζει την διαχρονικότητα και κάθε τι διαχρονικό είναι και λαϊκό. Γιατί τη διαχρονική ύπαρξή του, του τη δίνουν οι πολλοί. Έτσι έχουν περάσει δεκάδες χρόνια και δεν έχουν χαθεί τα παραδοσιακά μας τραγούδια, τα ρεμπέτικα, ή τα λαϊκά μας, ή οι ροκιές που άκουγαν σε όλο τον κόσμο οι άνθρωποι τις προηγούμενες δεκαετίες και εξακολουθούν να τις ακούν. Όλα αυτά λοιπόν είναι λαϊκά... τα άλλα είναι σλόγκαν, που κάνουν εντύπωση μια σεζόν και μετά ξεχνιούνται.

Από την αγκαλιά της «Σπείρας» έως τη δισκογραφική συνεργασία με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τι είναι αυτό που σε εμπνέει πάντα κοντά του;

Ο ίδιος ο Σταμάτης βέβαια, που είναι κατ’ αρχάς μια αγκαλιά ο ίδιος για τους ανθρώπους του. Οι άνθρωποι που έχουν υπάρξει στη «Σπείρα» το ξέρουν καλά αυτό. Οι άνθρωποι που είναι φίλοι του επίσης. Κι εγώ έχω την τύχη και τιμή να είμαι χρόνια στενός του συνεργάτης και φίλος του. Και το έχω ξαναπεί, ότι ο Σταμάτης είναι σαν πατέρας, που θα σε εμπνεύσει, θα σε καθοδηγήσει, θα σε μαλώσει κιόλας, αλλά στο τέλος θα σ’ αγκαλιάσει! 

Αν ευχόσουν κάτι για την πορεία του άλμπουμ σας, που μόλις κυκλοφόρησε, τι θα ήταν αυτό;

Να γίνει λαϊκό με την έννοια που περιγράφω παραπάνω. Άλλωστε μιλάμε για ένα άλμπουμ με λαϊκά τραγούδια! Εύχομαι λοιπόν να μπει στις καρδιές του κόσμου, να τραγουδήσει τα κομμάτια αυτά στα γλέντια του, να τα αφιερώσει ο ένας στον άλλον, να παίζονται σε live συναδέλφων, στα πάρτι του νεαρόκοσμου. Στις αυθεντικές στιγμές των ανθρώπων γενικά!