Της Κυριακής Μπεϊόγλου

Στη νέα συλλογή διηγημάτων του Θάνου Κάππα με τίτλο «Πώς πάνε τα πράγματα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις της Εστίας θα βρείτε επτά ιστορίες με «ήρεμη δύναμη». Και αυτό γιατί ο τρόπος αφήγησης του συγγραφέα έρχεται σε ένα διαφορετικό ρυθμό από αυτόν που υπάρχει στο θορυβώδες «έξω», ωστόσο, σε κάθε διήγημα υποβόσκει η ένταση των ηρώων του που προσπαθούν να αποδράσουν από αυτά που τους καταπιέζουν.

Με εντυπωσίασε ο τρόπος που «μιλάνε» οι ηρωίδες του- κυρίως στο πρώτο διήγημα που έδωσε και τον γενικό τίτλο στο βιβλίο-και σκέφτηκα ναι, ένας άντρας συγγραφέας μπορεί να μπει στο μυαλό μιας γυναίκας τελικά, να καταλάβει και να κατανοήσει τις μύχιες σκέψεις της. Με λέξεις απλές αλλά ουσιαστικές, χωρίς ίχνος επιτήδευσης, θα διηγηθεί το ταξίδι στο παρόν και στο παρελθόν, αλλά κυρίως θα μας θυμίσει πως «καθένας έχει τη δική του ιστορία διάψευσης να διηγηθεί». Αναπόφευκτα σκέφτηκα τον Φλωμπέρ και την Έμμα Μποβαρύ, μια παθιασμένη γυναίκα που αναζητά τον έρωτα και τις αληθινές απολαύσεις με κάθε κόστος.
Το επόμενο διαμάντι του βιβλίου θεωρώ πως είναι «Το παιδί που στέκεται εκεί» . Μπαίνει βαθιά στη δομή της σύγχρονης οικογένειας. Στα μικρά και ανεπαίσθητα που ανεξήγητα προσπερνάμε αλλά εντυπώνονται στη μνήμη μας και δεν ξεχνάμε ποτέ.

Ξεχωρίζω επίσης «Τα δώρα των ανθρώπων» ένα διήγημα που θα μπορούσε να είναι σπόρος ενός μυθιστορήματος.
Η λογοτεχνική δύναμη όλων των ιστοριών εμφανίζεται στην ευαισθησία και στην τρυφερότητα του Θ.Κάππα για τους ανθρώπους εκείνους που έχουν επίγνωση της ατελούς φύσης τους. Με λεπτό χιούμορ αγγίζει τις ανεπάρκειες τους. Ανεπάρκειες τόσο οικείες σε μας. Λεπτοδουλεμένες περιγραφές της καθημερινότητάς τους υποστηρίζουν την προσωπικότητα τους και μας μεταφέρουν με άλλοτε ποιητικό και άλλοτε ρεαλιστικό τρόπο στον μικρόκοσμό τους.
Το τελευταίο διήγημα «Η δική μου μέρα» είναι απολαυστικό ως προς αυτό. Μπαίνει στο μυαλό μιας δωδεκάχρονης που ανακαλύπτει πως «δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά και ανακούφιση από το να νιώθεις πως σε καταλαβαίνει κάποιος σ´ αυτή τη ζωή». Μια ιστορία που θα σας κάνει να χαμογελάσετε οπωσδήποτε με την αθωότητα που έχει χαθεί στον κόσμο των ενηλίκων.
Νομίζω πως σωστά το «Πως πάνε τα πράγματα» δεν έχει ερωτηματικό κι ας του έβαλα εγώ ένα στον τίτλο του κειμένου που διαβάζετε. Το βιβλίο δεν έχει ερωτηματικό διότι είναι σαφές πως σε ένα κόσμο που ολοένα αλλάζει κανείς δεν μπορεί να δώσει μια σίγουρη απάντηση. Έχουμε μπει όλοι στο τρένο που παίρνει η πρώτη ηρωίδα και είμαστε ακόμα στη διαδρομή. Τα διηγήματα του Θάνου Κάππα περιγράφουν το ταξίδι μας.