Στο Θέατρο Αμαλία της Θεσσαλονίκης, ανέβηκε για λίγες μόνο ημέρες, η παράσταση θεάτρου ντοκουμέντο «Κωσταλέξι», που προσπαθεί να μεταφέρει στη σκηνή την ιστορία της Ελένης Καρυώτη, μιας σχιζοφρενούς γυναίκας που το 1978 συντάραξε την ελληνική κοινωνία, καθώς κρατούνταν έγκλειστη από την οικογένειά της, στο υπόγειο του σπιτιού τους, για 29 συναπτά έτη, από την ηλικία των 18 ετών. Μια παραγωγή της «812:Coal Theatre Company».

Η σκηνογραφία, με μικροέπιπλα και «εργαλεία» (σκάλες εργασίας) καλυμμένα με διάφανο σελοφάν, με το ίδιο που ήταν καλυμμένη και η Ελένη, η ηθοποιός Άλκηστις Νικολαΐδου, κατά την έναρξη της παράστασης, για να υποδηλωθεί η εγκατάλειψη. Τακτική που έχουμε δει επανειλημμένως σε τσεχωφικές παραστάσεις έργων που αναφέρονται στην απόλυτη εγκατάλειψη και ηθελημένη αγνόηση της πραγματικότητας (βλ. Βυσσινόκηπος).

Έκδηλο το στοιχείο της αποστασιοποίησης και του συμβολισμού στην υποκριτική, πιο προσεγμένη η περίπτωση του Κωνσταντίνου Μωραΐτη που υπογράφει και τη σκηνοθεσία της παράστασης, από την οποία δεν μπορούμε να στερήσουμε το γεγονός πως ενείχε ένα μεγάλο μέρος έρευνας γύρω από την υπόθεση. Αξιοσημείωτη στάθηκε και η σωματικότητα του ηθοποιού, τόσο στην απεικόνιση του θηρίου όσο και της αγωνιώδους αποφυγής της σύλληψης μέσα από τον χορευτικό αυτοσχεδιασμό.

Το «πού να μπλέκεις τώρα», το «τι θα πει ο κόσμος», οι τροχοπέδες της ελληνικής κοινωνίας, ο βιασμός της παιδικότητας, η εθελοτυφλία μίας ολόκληρης τοπικής κοινωνίας και τελικά μια κομματική διαμάχη που γίνεται αφορμή να απελευθερωθεί η μεσήλικη πλέον, Ελένη, όλα, δοσμένα υπό το πρίσμα μίας πειραματικής σκηνοθεσίας που γίνεται καλύτερα αντιληπτή ως work in progress.

Η σκηνοθεσία, γεμάτη εντάσεις και ευρήματα που η αντίθεσή τους με την υποτονική υποκριτική δεν έδειξε να λειτουργεί, με αποτέλεσμα τα σημεία να μείνουν ασύνδετα σε μεγάλο βαθμό. Η δραματουργία, την οποία υπογράφει και πάλι ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης σε συνεργασία με τις Έλενα Τριανταφυλλοπούλου και Άρτεμις Ψιλοπούλου, πλησίασε περισσότερο στη σκηνοθεσία παρά στην άγουρη, ακόμα, υποκριτική, των νεαρών ηθοποιών.

Τεχνικά προβλήματα όπως τα παράσιτα των μικροφώνων που χρησιμοποιούνται για να εξυπηρετήσουν εκ νέου την αποστασιοποίηση, είναι σχεδόν αναμενόμενα σε οποιαδήποτε ζωντανή θεατρική παράσταση.

Ιδιαίτερα βοηθητικοί στο τελικό αποτέλεσμα στάθηκαν οι φωτισμοί, σχεδιασμένοι από την ομάδα, που κινήθηκαν σε ψυχρές αποχρώσεις, υποβάλλοντας της ατμόσφαιρα και υπογραμμίζοντας διαρκώς το αποτρόπαιο και συλλογικό έγκλημα που μοιάζει να κρατά ακόμα, καθώς τα ίχνη της… πρωταγωνίστριας της υπόθεσης, χάθηκαν το 1998.

Στους ρόλους της αδελφής και της συγχωριανής της Ελένης, η Ζωγραφιά Μεντεσίδου.

Μια παράσταση στην οποία φαίνεται η όρεξη για έρευνα και πειραματισμό, που δυστυχώς, δεν έδειξε να φτάνει στην πλατεία. Η τέχνη του θεάτρου από φύση της υπαγορεύει την ουσιαστική καλλιτεχνική σύμπραξη, προκειμένου να αποδώσει το ιδανικό, κάθε φορά, αποτέλεσμα. Ακόμα κι όταν ο κύριος συντελεστής έχει την τύχη να συγκεντρώνει πολλές αρετές.

INFO

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Σύλληψη/ Σκηνοθεσία/Δραματουργία: Κωνσταντίνος Μωραΐτης
Σύνθεση κειμένου: Κωνσταντίνος Μωραΐτης, Έλενα Τριανταφυλλοπούλου, Άρτεμις
Ψιλοπούλου
Βοηθός σκηνοθέτη: Τάσος Μπίμης
Φωτισμοί: 812:Coal Theatre Company
Ηθοποιοί: Άλκηστις Νικολαΐδη, Ζωγραφιά Μεντεσίδου, Κωνσταντίνος Μωραΐτης
Φωτογραφίες/Trailer: Πάτροκλος Σκαφίδας