Οι αρχαίες τραγωδίες και κυρίως η «καταστροφή» τους και το σπάσιμο των χαρακτήρων τους που θα αφήσει τις ρωγμές τους να φανούν και θα τους κάνει κάτι άλλο από αυτό που «είναι», είναι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει αρκετά τον σπουδαίο θεατρικό συγγραφέα, Δημήτρη Δημητριάδη. Με το ίδιο θέμα καταπιάνεται και στο έργο του Εκκένωση γραμμένο το 2013, στο οποίο εισάγει όλα τα πρόσωπα του Οίκου των Ατρειδών και βάζει τη Χρυσόθεμη, αυτή την παραγκωνισμένη ηρωίδα του μύθου, προβοκατόρικα σχεδόν, να προτρέπει τους συγγενείς της να αλλάξει και να μην είναι πια οι ίδιοι, να μην κάνουν όσα τα κείμενα τους λένε να κάνουν.

Ο Θάνος Νίκας, με τους απόφοιτους, πια, της Δραματικής Σχολής Ανδρέα Βουτσινά, έστησαν στη σκηνή του Θεάτρου Φαργκάνη, μια ομάδα ψυχοθεραπείας, έναν «κύκλο εμπιστοσύνης» της οικογένειας των Ατρειδών, με τους ήρωες να δρουν και να αντιδρούν, έξω από τον φορμαλισμό τους, σαν σύγχρονοι άνθρωποι του δυτικού κόσμου, με πάθη και παράπονα. Οι συντελεστές της παράστασης, επέλεξαν, στον κύκλο εμπιστοσύνης τους να παραβρίσκονται, σαν παρατηρητές και κάποιοι από τους θεατές. Έτσι, μερικοί από εμάς, είχαμε την τύχη να καθίσουμε επί σκηνής, ανάμεσα στους νεαρούς ηθοποιούς. Φαντάζομαι πως αυτό θα «λειτούργησε» καλύτερα σε σχέση με την κατά μέτωπο παρακολούθηση από τη θέση της πλατείας.

Συστάσεις με τους ήρωες, δεν χρειάζονται, η συμβολιστική χρήση των σύγχρονων κοστουμιών ή μερικών διακριτικών στοιχείων, είναι αρκετή. Συντονιστές και εν τέλει φορείς της ριζοσπαστικής ετυμηγορίας, η Μάιρα Σιδερίδου και ο Νικόλας Δρίγκας.

Μια πρώτη ανάγνωση της γεμάτης ένταση, ενίοτε υπέρ το δέον, παράστασης που με χιούμορ και σατιρική διάθεση, περνάει εύκολα από τη εκφορά της θέσης του καθενός, στην εμπλοκή και έκφραση των παραπόνων, είναι η απεικόνιση μιας (στερεο)τυπικής οικογενειακής συγκέντρωσης, που καταλήγει σε  καβγάδες και κατηγόριες. Όμως, θα μπορούσαν οι «πανανθρώπινοι» αυτοί ήρωες, που από τα πάθη τους διδάσκονται τα πλήθη -ή δεν διδάσκονται, όπως προκλητικά συμπεραίνει ο κήρυκας- να απεικονίσουν, «απλά», τη σύγχρονη οικογένεια, όπου αμαρτίαι γονέων (συνεχίζουν να) παιδεύουσι τέκνα; Ο φόβος, λοιπόν, του ανθρώπου πως αν σταματήσει να είναι αυτό που είναι, δεν θα μπορέσει να γίνει τίποτε άλλο, είναι έκδηλος στην ισχυρή παρουσία της Ηλέκτρας και εκείνη της Κλυταιμνήστρας.

Η σκηνική επιτέλεση της παράστασης, αφήνει να φανεί η μελέτη που προηγήθηκε, μελέτη όχι μόνο των αρχαίων μύθων αλλά και καθημερινών συμπεριφορών, ψυχικών διαταραχών, ακόμα και τηλεοπτικών προγραμμάτων της pop υποκουλτούρας καθώς επίσης και μία κατανόηση της φόρμας των μεθόδων ομαδικής ψυχοθεραπείας. Ο σκηνοθέτης χρησιμοποιεί, αυτή τη φορά, την ψηφιακή τεχνολογία (κινητό τηλέφωνο με οθόνη αφής) σαν επικαιροποιητικό στοιχείο, όταν η Κασσάνδρα που δεν κατάφερε να παρουσιαστεί – ας όψεται ο σύγχρονος τρόπος ζωής- στέλνει τον χρησμό της μέσω… messenger.

Δεκατρείς νέοι ηθοποιοί, με την αθωότητα της άγουρης, ακόμα, υποκριτικής, που είθε να λειτουργήσει ως λευκός καμβάς, μας γεμίζουν, με την αμεσότητά τους, ελπίδα για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου. Για τη θεατρικότητά της ξεχώρισε η Μαρίνα Κολοκούρη.

Τον πολυπληθή θίασο, εκτός από τους προαναφερθέντες, συμπληρώνουν οι: Βύρων Αναγνωστόπουλος, Άννα Βαρτανιάν, Κωνσταντίνος Δραμπάζης, Άννα-Μαρία Κόκκινου, Δημήτρης Κουκιάς, Θοδωρής Κουστολίδης, Κωνσταντίνος Μποΐκίδης, Ζωή Ναούμ, Γιάννης Πεσεξίδης και η Δήμητρα Τσιμοπούλου.

Η παράσταση δημιουργήθηκε, αρχικά ως πτυχιακή εργασία των σπουδαστών του Γ΄ έτους της Δραματικής Σχολής Ανδρέας Βουτσινάς, και θα συνεχίσει να παρουσιάζεται στο ευρύ κοινό, κάθε Δευτέρα και Τρίτη έως και τις 5 Δεκεμβρίου, στο Θέατρο Φαργκάνη.

INFO

Συγγραφέας: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Θάνος Νίκας

Γραφιστική επιμέλεια: Λίζα Γεωργοπούλου

Ηθοποιοί επί σκηνής:
Βύρων Αναγνωστόπουλος, Άννα Βαρτανιάν, Κωνσταντίνος Δραμπάζης, Νικόλας Δρίγκας, Άννα Μαρία Κόκκινου, Μαρίνα Κολοκούρη, Δημήτρης Κουκιάς, Θοδωρής Κουστολίδης, Κωνσταντίνος Μποΐκίδης, Γιάννης Πεσεξίδης, Ζωή Ναούμ, Μάιρα Σιδερίδου, Δήμητρα Τσιμοπούλου