Ο Βασίλης Βασιλικός ήταν σημαντικός μ’ αυτό τον τρόπο που δεν παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του. Ένας ευγενής επαναστάτης. Ένας αριστοκράτης διόλου αστός. Ένας Παριζιάνος απ’ την Καβάλα. Ένας παραμυθάς κρυμμένος μες στο λογοτέχνη. Και πάνω απ’ όλα, ένας κύριος. Κύριος ως απόψε, μα κύριος για πάντα (κι ας πάει η γραμματική στο διάολο!).

Πρώτη φορά τον γνώρισα σ’ εκείνη την εκπομπή που παρουσίαζε στην ΕΡΤ. Άξιον Εστί. Με το καπέλο του και το τσιμπούκι, με τα γυαλάκια και το εύθραυστο σκαρί, με το πονηρό του μάτι και με τ’ αθώο ψεύδισμα. Σε κάθε του εκπομπή κάποιον σπουδαίο είχε καλεσμένο, κι έκρυβε κάτω απ’ το σεβασμό το πόσο ήταν σπουδαίος ο ίδιος. Κι ύστερα έμαθα για το Ζ.

Έμαθα ότι αυτός ο εύθραυστος σεβαστικός αριστοκράτης, ήταν ο επιδραστικότερος απ’ όσους έγραψαν ελληνικά στην εποχή του. Ένας διανοούμενος που μίλαγε στα βιβλία του σταράτα και τσαχπίνικα, ένας μεταφρασμένος σ’ όλες τις διαλέκτους της Βαβέλ που πούλαγε βιβλία πόρτα-πόρτα. Κι ένας ήσυχος που έκανε απ’ το Παρίσι θόρυβο αρκετό για να ξυπνάνε βράδια οι τυχάρπαστοι συνταγματάρχες της Ελλάδας.

Δεν έχει νόημα ν’ αραδιάσω φλυαρίες για τα γραπτά του, ντρεπόταν όταν το 'καναν άλλοι κι ήταν μπροστά. Σε δυο κουβέντες μέσα, ο Βασιλικός ήταν από τους τελευταίους μιας γενιάς πραγματικών λογοτεχνών, πραγματικών διανοούμενων, πραγματικά μορφωμένων κι ευαίσθητων. Τώρα που τόση ανάγκη έχουμε την καλλιεργημένη ευαισθησία, τώρα που τόση ανάγκη έχουμε τους μορφωμένους γίγαντες μες στη μιζέρια ενός αφρού της μετριότητας.

Βάζω τελεία λοιπόν, όσα να πω δεν θα 'ναι αρκετά, αρκούνε τόσα. Μάλλον θα φτάνει πια ο κυρ Βασίλης. Στον τόπο των σπουδαίων ήσυχων, των χαμογελαστά σημαντικών. Θα βγάζει το καπέλο του στον Έκο, θα λέει “καλώς σας βρίσκω” στον Καμύ, κι έπειτα θ’ ανάβει το τσιμπούκι και θα σκουπίζει τα γυαλιά του ψάχνοντας ντροπαλά για ένα τραπέζι. Άξιος μες στους άξιους, ανάμεσα στον Αλεξάκη, το Γραμματικάκη, το Μάνο Ελευθερίου και το Μανώλη Αναγνωστάκη, σ’ εκείνο το παλιομοδίτικο καφέ με την ταμπέλα Εμιγκρέκ…