Ο Κωνσταντίνος Χατζής, στην πρωτότυπη παράσταση-performance «Επτά επί Θήβας/Αντιγόνη», έπιασε από την αρχή το νήμα της ιστορίας των Λαβδακιδών, για να οδηγηθεί στην επίθεση του Πολυνείκη και των συμμάχων του στην πόλη της Θήβας, στον αλληλοσκοτωμό των δύο αδερφών και να καταλήξει στον θάνατο της Αντιγόνης.

Η προσέγγισή του υπήρξε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, όχι μόνο λόγω της δραματουργικής επεξεργασίας των κειμένων και της εισαγωγής του ρόλου του Πολέμου ως Πρόλογο με την μοναδική Ηλέκτρα Καρτάνου αλλά και για τον τρόπο που χρησιμοποίησε τα δίπολα, από τα οποία βρίθει ο αρχαίος μύθος.

Έτσι, ο Νίκος Μάνεσης ενσάρκωσε τον Κρέοντα, νέο βασιλιά της Θήβας, απόλυτο φορέα της εξουσίας αλλά και τον γιο του, μνηστήρα της Αντιγόνης, Αίμονα, εκπρόσωπο της νέας γενιάς, εκείνον που ποθεί και μάχεται να φέρει την αλλαγή. Καμία αλλαγή στο επίπεδο, στον λόγο ή στο υποκριτικό είδος δεν είναι απαραίτητη, παρά μόνο, ένα ελαφρό τίναγμα του ρούχου. Ο σκηνοθέτης χειρίστηκε ιδιαίτερα καλά τον φωτισμό, το σώμα και τη σκιά του ηθοποιού Χάρη Δήμου, που ενσάρκωσε τα δύο αντίπαλα αδέρφια, Ετεοκλή και Πολυνείκη. Εκεί, στην πιο σπουδαία, ίσως, σκηνή της παράστασης, είδαμε μία μάχη σώμα με σώμα, χάρη στην εξαιρετική κινησιολογία του ηθοποιού, που κάποιες στιγμές χάρισε στο σώμα του αδερφού, όψη που ομοίαζε σε μορφές ταινιών τρόμου της δεκαετίας του 1920. Στον ρόλο της Αντιγόνης, ο ίδιος ο Κωνσταντίνος Χατζής.

Στην πειραματική και απόλυτα αφαιρετική, γυμνή από πολύπλοκους φωτισμούς και σκηνικά, παράσταση, τα μαύρα κοστούμια και ο σχεδιασμός των λιτών φωτισμών, δημιουργήθηκαν από το σύνολο της ομάδας.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που ο περίφημος συνθέτης Γιώργος Κουμεντάκης συνεργάστηκε με τον σκηνοθέτη και οι δυο τους φάνηκε να γνωρίζονται πολύ καλά, αφού η πρωτότυπη μουσική του συνθέτη, που κινήθηκε σε ανατολικότροπα ημιτόνια, παρόλο που δεν θεωρήθηκε ως ένα ξεχωριστό, αυτοτελές έργο μέσα σε εκείνο το πρώτο, της παράστασης, όπως αρχικά ανακοινώθηκε από το Δελτίο Τύπου, έμοιαζε να ταιριάζει απόλυτα με την αλλόκοσμη σκηνοθετική πρόταση. Κλαρινέτο παίζει ζωντανά ο Χάρης Δήμος.

Λίγο πριν το τέλος, ο Κωνσταντίνος Χατζής έκανε μία δυσνόητη επιλογή. Έδωσε τον τελευταίο μονόλογο της Αντιγόνης στην ηθοποιό Σοφία Χιλλ, την οποία ακούγαμε μέσω ηχογράφησης, σε μια δραματοποιημένη, με έναν πάλαι ποτέ τραγικό στόμφο, απαγγελία. Ο μονόλογος αυτός έμοιαζε να κρατάει πολλή ώρα. Ο μόνος τρόπος, λοιπόν, που καταφέρνω να δικαιολογήσω αυτήν την αναχρονιστικά «Επιδαύρεια» ερμηνεία, που ήρθε σε εκ διαμέτρου αντίθεση με τον πειραματικό χαρακτήρα του εγχειρήματος, είναι ακριβώς αυτός ο ριζοσπαστισμός της σύγχρονης σκηνοθεσίας που υπογραμμίζει πως είναι καιρός να επαναδιαπραγματευτούμε τη σκηνική παρουσίαση των αρχαίων μύθων, με τρόπους που συνομιλούν ευθέως με την σύγχρονη κοινωνία και τέχνη.

Συντελεστές

Σκηνοθεσία - Συρραφή Κειμένων - Απόδοση: Κωνσταντίνος Χατζής
Μουσική: Γιώργος Κουμεντάκης
Σύλληψη Ιδέας: Αντιγόνη Καράλη, Κωνσταντίνος Χατζής
Σχεδιασμός Φωτισμών - Κοστούμια: Η Ομάδα
Α' Βοηθός Σκηνοθέτη: Σοφία Πανταζή
Β' Βοηθός Σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Καραβιώτη

Πόλεμος: Ηλέκτρα Καρτάνου
Πολυνείκης / Ετεοκλής: Χάρης Δήμος
Κρέοντας / Αίμονας: Νίκος Μάνεσης
Αντιγόνη: Κωνσταντίνος Χατζής

Φωνή Αντιγόνης: Σοφία Χιλλ

* Παίζει ζωντανά Κλαρινέτο ο Χάρης Δήμος