Όταν βρέχει στην Αθήνα, η πόλη παραλύει. Όσο μεγαλύτερη η ένταση της βροχής, τόσο μεγαλύτερα και τα ντεσιμπέλ στους δρόμους. Φτάνουμε στο Rudu και η Sophie Lies ήταν ήδη εκεί και μας υποδέχτηκε με χαμόγελο, ντυμένη με ζεστά ρούχα. Η μουσική της είναι μια ζεστή αγκαλιά όταν επισκέπτεσαι τις πιο ψυχρές περιοχές του εαυτού σου. Τo project Sophie Lies ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια. Ένα project γεμάτο αλήθεια.

«Στην αρχή ήταν μεγάλη ανάγκη να κρυφτώ. Το Sophie lies προέκυψε επειδή ήθελα ένα γυναικείο όνομα αλλά όχι το δικό μου. Μου άρεσε το παιχνίδι με το Sophie, σοφία, γνώση και το ψέμα. Κάπως εκεί είναι το παραμύθι και το ψέμα του παραμυθιού. Όταν έγραφα τα αγγλόφωνα υπήρχε ένα κομμάτι που λεγόταν “Sophie” για μια περσόνα πολύ psychopath. Έρχομαι από τη λογοτεχνία και το παραμύθι, οπότε ταίριαζε το ψέμα. Είχα στο συρτάρι κάποια κομμάτια τα οποία ήταν πιο σημαντικά με ένα τρόπο και μου ήταν πιο δύσκολο να τα εκθέσω, για αυτό ήθελα το προσωπείο της Sophie Lies. Το 2018 πήρα την απόφαση να τα βγάλω αυτά τα τραγούδια, να φτιάξω αυτό το δίσκο, να βρω μουσικούς και ανθρώπους να συνεργαστώ και να αρχίσει σιγά σιγά όλο αυτό να παίρνει μορφή. Βγήκε ένα single την άνοιξη του 2020, τα “Μεγάλα παιδιά” και τον Οκτώβρη βγήκε όλος ο δίσκος. Μια στιγμή που μου έρχεται αυθόρμητα στο μυαλό επειδή συζητάμε για τον πρώτο δίσκο, είναι όταν ήμασταν στο στούντιο και ηχογραφούσαμε το “Τανγκό”. Ήταν ένα στιγμιότυπο που ένιωσα ότι και αυτό που είχα στο κεφάλι μου και αυτό που φτιάξαμε με τα παιδιά και αυτό που αποτυπώνουμε καθώς ηχογραφούμε, ήταν μοναδικό. Η περίοδος ηχογράφησης του πρώτου δίσκου ήταν πολύ σημαντική», αναφέρει.

Αν το πρώτο άλμπουμ της, «Μια πέτρα σαν σπίτι», ήταν ταινία, θα ήθελε να ήταν ταινία του Ruben Östlund. «Πιάνει πολύ κοινωνικά θέματα και μου αρέσει πολύ ο τρόπος που συνδυάζει την ευαισθησία με χιούμορ, ειλικρίνεια και σκληρότητα», μου εξηγεί. 

«Διαβάζω πάρα πολλή λογοτεχνία και για μένα η τραγουδοποιία έχει πρώτα να κάνει με τον στίχο και με την ποίηση, αυτό είναι το πρώτο μου εργαλείο. Αγαπώ την ποίηση από πολύ μικρή. Είναι πολύ προσωπικός ο πρώτος δίσκος και νιώθω ότι έχω αφηγηθεί την ιστορία μου μέσα εκεί. Σε αντίθεση με τον δεύτερο δίσκο, ο πρώτος ερχόταν πολύ από μέσα προς τα έξω. Αισθανόμουν ότι αφηγούμαι σκέψεις, βιώματα και συναισθήματα. Τώρα που έχω μεγαλώσει αισθάνομαι ότι αφουγκράζομαι κάτι από έξω, το μεταβολίζω και γίνεται τραγούδι. Ποτέ δεν είναι μόνο εσωτερικό, έχει να κάνει με το τι ζούμε, πώς το ζούμε κι όλα αυτά», σημειώνει και γυρνάει το χρόνο σε μια από τις ωραιότερες στιγμές που έχει ζήσει, σε ένα live στο Six Dogs το 2021.

«Είχαμε βγάλει τον δίσκο αλλά δεν είχαμε feedback. Φτιάξαμε τον δίσκο, τον πετάξαμε στο ίντερνετ, κάναμε τον σταυρό μας και προχωρήσαμε τη ζωή μας. Αφού περνάει αυτός ο καιρός και είναι ο δίσκος έξω κανένα χρόνο, κάνουμε αυτό το live και έρχεται αρκετός κόσμος που ήξερε τα τραγούδια και είμαι τύπου “τι φάση, πότε έγινε αυτό ρε παιδιά;”. Ήταν φοβερή στιγμή. Είναι πολύ συγκινητικό. Αυτό το τραγούδι το έγραψα στο σαλόνι μου με μια κιθαρούλα και τώρα το τραγουδάνε. Δεν το έχω στο μυαλό μου όταν γράφω, ούτε καν το ελπίζω. Θες να πεις αυτά που σε απασχολούν, δημιουργείται με τους μουσικούς και έρχεται μια στιγμή που φτάνει κάπου. Είμαι πολύ ευγνώμων που το έχω ζήσει. Γράφω ένα τραγούδι, σκέφτομαι μια ταινία, γράφω ένα ποίημα, ζωγραφίζω, αλλά δεν το επικοινωνώ. Οι καλλιτέχνες το διαχειρίζονται με διαφορετικό τρόπο, είναι ένα μέρος της πορείας το να μη το μοιραστείς. Μετά το μοιράζεσαι και λες έφτασε κάπου; Για μένα είναι πολύ κομβικό σημείο το μοίρασμα και η έκθεση. Παίρνεις την ευθύνη και το ρίσκο, λες αυτό θέλω να κάνω. Επίσης, είναι και πολύ μοναδικό το τι θα γίνει όταν συντονιστούμε. Έχει και αυτή την όψη η τέχνη, το να συναντηθούμε, να επικοινωνήσουμε, να αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, η μία την άλλη».

Αρκετές ώρες την εβδομάδα τη βρίσκουν να διδάσκει πιάνο και νιώθει τυχερή γιατί βρίσκεται σε μια συνθήκη στην οποία μπορεί να κάνει αυτό που θέλει. Μια συνθήκη που δεν ήταν πάντα έτσι.

«Για πολύ καιρό ήταν “τη μέρα νοικοκύρης, το βράδυ αμαρτωλός”. Στην πορεία κάπως έχει εξομαλυνθεί. Αν μπορώ να πω ότι είμαι σε μια πορεία να συνδέσω όλα τα κομμάτια μου, για μένα κάπως συμβαίνει. Οι σπουδές μου στη φιλολογία, το παιδαγωγικό κομμάτι και όλες μου οι αναζητήσεις και η έμπνευση έχει να κάνει με τους ανθρώπους. Όλα αυτά συνομιλούν. Με τον άνθρωπο, με τις όψεις του, με τη φύση του, με τη γλώσσα».

Αν διοργάνωνε ποτέ ένα φεστιβάλ μουσικής, headliners θα ήταν οι Bon Iver. «Η πιο κομβική και καθοριστική μπάντα στη ζωή μου», εξηγεί με ενθουσιασμό. Θα ήθελε επίσης να συνεργαστεί με τον Cortés αλλά και με τη Μαρίνα Σάττι. Στο μυαλό της, η Τέχνη δημιουργεί ένα χώρο και ένα χρόνο στον οποίο συναντιόμαστε.

«Άτομα που με αφορμή τα τραγούδια μοιράζονται κάποιο πολύ προσωπικό τους βίωμα και παίρνουν δύναμη μέσα από αυτό, με συγκινούν πολύ. Το ότι ακούμπησα κάτι μέσα τους το οποίο ανακουφίστηκε. Θα ήθελα να φεύγει ο κόσμος από τα live μου με μια αίσθηση παρηγοριάς. Τα τραγούδια μου δεν είναι διασκεδαστικά, δεν θα πει κάποιος “μαλάκα, τι σαββατάρα πέρασα, φέρτε τεκίλες και πάμε να συνεχίσουμε”. Αν φύγει με ένα συναίσθημα ότι “ουφ, εντάξει μωρέ, το ‘χουμε” αυτό θα ήταν το ιδανικό. Είναι λίγο καταβυθιστικά τα τραγούδια αυτά. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι μπορούν να παρηγορηθούν με πάρα πολλούς τρόπους, στον βαθμό που συζητάμε για αυτά τα τραγούδια, νιώθω ότι παίρνω έναν άνθρωπο από το χέρι και τον πηγαίνω σε κάτι πιο συναισθηματικά φορτισμένο. Να δούμε και με τον δεύτερο δίσκο, θα είναι πιο εξωστρεφής, θα λέγεται “Η άλλη πλευρά της συνήθειας”. Ευελπιστούμε να βγει τον νέο χρόνο, στις αρχές του '24 θα βγει και το single, το οποίο θα λέγεται “Ωδή στην ταυτότητα”. Δουλεύουμε διαφορετικά από ό,τι δουλεύαμε στο πρώτο, τώρα είναι πιο εξωστρεφής η παραγωγή, το production πιο λαμπερό, δοκιμάζουμε πράγματα, να βγούμε από το comfort zone. Είμαστε σε μια φάση να παίξουμε», καταλήγει.

Αν ψάχνετε παρηγοριά, θα βρείτε τη Sophie Lies απόψε, Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου, στο Oddity Club, παρέα με τους The Bad Poetry Social Club, Expe και Γενιά του Φόβου, στο πλαίσιο του φεστιβάλ 5 Χρόνια Κάτω Απ’ Τη Γέφυρα που διοργανώνει το Rudu Bar.

Όταν φύγαμε από το Rudu εκείνη τη μέρα, σταμάτησε να βρέχει.

Φωτογραφίες: Μαρία Γαλάτη

Όλες οι πληροφορίες για το Φεστιβάλ