Έχουν περάσει 4 χρόνια από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Θάνος Μικρούτσικος. Η απουσία του παραμένει, τόσο καιρό μετά, μη αποδεκτή. Μη διαχειρίσιμη. Μη νόμιμη. Δεν θα υπάρξει άλλος Θάνος Μικρούτσικος. Κι αυτό μας σκοτώνει και θα μας σκοτώνει κάθε μέρα.

Ακόμα κι αν ορισμένοι επιχειρήσουν να μαγειρέψουν τη διαδοχή του, δεν θα το καταφέρουν. Καμία ακραία εκδοχή δεν τον αντικαθιστά. Κι ας ξεμακραίνει τώρα όλο και πιο πολύ, πετώντας μακριά απ΄το παρόν, αιωρούμενος πάνω από ένα μέλλον που θέλουμε να μας αγκαλιάζει, να μας φωτίζει. Γιατί αυτό που μας λείπει περισσότερο είναι το πόσο «παρών» ήταν πάντοτε. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Πάντα εκεί να εκφράζεται και να θέτει τον προβληματισμό.

Ακόμα κι αν δεν σε ξέραμε, εσύ μας ήξερες, Θάνο. Γνώριζες πολύ καλά αυτό που είχαμε ανάγκη. Μπορούσες να το προβλέψεις, να το υπολογίσεις με χειρουργική ακρίβεια. Με μια στοχοπροσήλωση εκπληκτική, χωρίς να χασομεράς στους υπολογισμούς σου. Μας έπαιρναν οι νότες απ’ το χέρι σαν αρπάγη και μας οδηγούσαν. Όμως δεν ήταν αρπάγη, τώρα βεβαιώνομαι. Ήταν φίνες δαντέλες στους καρπούς και γύρω από το λαιμό μας, που μαλάκωναν τα όσα λέκιαζε η δύσκολη πραγματικότητα. Μπορούσαν να μας βγάλουν ως ένα ξέφωτο ελπίδας. Τώρα ο νους είναι θολός και η απογοήτευση μας κόβει την ανάσα. Μας πνίγει. Τι υπάρχει πια για να μας παρηγορήσει; Δεν μπορούμε να περισώσουμε την τελευταία μας ελπίδα. Ίδιοι ξένοι μέσα στο ίδιο μας το σπίτι. Κοίταξέ μας. 

Αναρωτιέμαι από τι ουσία ήταν φτιαγμένη η ψυχή σου. Πόση γενναιοδωρία να μας κερνάς στις χούφτες σου τις θεϊκές μουσικές; Μουσικές που δεν μπορούσαν να χωρέσουν ανάμεσα στους αρμούς, παρά απλώνονταν σαν τα άστρα. Η μουσική σου ήταν άκρως εγκεφαλική. Υπάρχει τέτοιο είδος; Όχι, αλλά αυτό υπηρετούσες. Να γίνεις η μουσική συνείδηση του καιρού σου, του τώρα και του αύριο. Δεν είναι πολύ βαρύ αυτό, Θάνο; Κι εμείς να μη σταματάμε τις ρεβεράντζες κάθε φορά που σε ακούμε.

Να ακούμε με δέος το κάθε τραγούδι σου και να θαυμάζουμε την επιδεξιότητά σου στο να συνδυάζεις όλα τα νήματα και να τα περιστρέφεις με μια εκλεπτυσμένη διάνοια. Σχεδόν ηρωικά. Εκτιμούσες και τιμούσες όπου βρισκόσουν το πρόσωπό σου, τις ικανότητες και τα οράματα που υπηρετούσες. Την ίδια ώρα, κρατούσες σαν από ένστικτο ως γνώμονα στην καθημερινή σου ζωή τη σεμνότητα, την ταπεινοφροσύνη και την εργατικότητα. Αυτό βλέπαμε εμείς τουλάχιστον.

Πού είσαι, Θάνο Μικρούτσικε; Στ΄ αλήθεια, η απουσία σου κάνει το χώρο αβάσταχτο. Η μοναξιά, η εγκατάλειψη, το τέλος μιας ολόκληρης εποχής σφαδάζουν μες στο στέρνο μας. Σε ποια θάλασσα ταξιδεύεις; Μήπως αλωνίζεις μόνος το Αιγαίο μ’ ένα μικρό καράβι με φουγάρο; Μήπως τη Μαύρη Θάλασσα; Κρατώντας την πίπα με την άκρη του στόματός σου και εξιστορώντας τις ιστορίες της νιότης σου στις γυαλιστερές νεράιδες των κυμάτων; Σε ποιους γήινους και ουράνιους παραλλήλους θα σε αναζητήσουμε; Σε χρειαζόμαστε.

Μπορεί να τον νίκησε η ασθένειά του, το έργο του, όμως, θα νικήσει το χρόνο. Μη θρηνείτε, γιορτάστε για εκείνον, γιατί «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη - θα φροντίσουμε εμείς γι’ αυτό». Έτσι πρέπει να γίνει. Έτσι θα γίνει. Όσο κι αν μας λείπεις, πρέπει να προχωρήσουμε. Πρέπει να προσπαθήσουμε. Γι’ αυτό και θα επιμένουμε να σε βλέπουμε πάντοτε μπροστά μας. Σε κάθε αράδα του Καββαδία και του Μπρεχτ, σε κάθε σφιγμένη μας γροθιά, σε κάθε ανάσα ιδρώτα στα παπούτσια μας, στις σκιές του τρομαγμένου εαυτού μας. Και γι' αυτό σε ευγνωμονούμε.