Ο Θανάσης Τριαρίδης, σε ένα χειμαρρώδες κείμενο πολιτικής φιλοσοφίας και λιγότερο ένα θεατρικό έργο, ξεκαθαρίζοντας εξαρχής τις δικές του θέσεις επάνω στην «ευγονική» και την επιβίωση του δυνατότερου, καταφεύγει σε ένα διδακτικό θέατρο ή ακόμα και ένα μανιφέστο, σαν οι «καθωσπρέπει» μοντέρνοι του 20ού αιώνα. Παρ’ όλα αυτά, επιχειρεί και πετυχαίνει μια αλληγορία της κοινωνίας που σήμερα, περισσότερο από ποτέ, δείχνει να επαναλαμβάνει τα λάθη της. Το έργο ξεκινά από κρατικούς περιορισμούς σε καθημερινές ασχολίες και συνεχίζει με την αντιμετώπιση του υπερπληθυσμού της Γης μέσω του αφανισμού των έφηβων και νεαρών κοριτσιών. Αργότερα, αυτός ο αφανισμός θα επεκταθεί και σε άλλες ομάδες του πληθυσμού. Οι ηρωίδες, δύο μαμάδες που περνούν από τη θέση του αμφισβητία στην θέση του θύτη και του θύματος, δίνουν διαρκώς πίστη στον Νόμο και το Παγκόσμιο Συμβούλιο που «ξέρουν καλύτερα».

Το έργο του συγγραφέα μπορεί να μην υπακούει στον κανόνα που θέλει στη σκηνή να «λέμε λιγότερα και να δείχνουμε περισσότερα» -αυτός ίσως και να μην είναι ένας κανόνας που αφορά εξ ολοκλήρου αυτούς τους συγγραφείς- συναντάει όμως, τον Γιάννη Παρασκευόπουλο, ο οποίος χρησιμοποιώντας έξυπνα τον μικρό σκηνικό χώρο που έχει στη διάθεσή του, δημιουργεί μια σκηνοθεσία λιτή φέρνοντας τη σκηνική ισορροπία. Ο σκηνοθέτης, εισάγει μία ηχογραφημένη φωνή, ήδη από την αρχή της παράστασης, που αφηγείται την πλοκή ή δρα σαν άλλος σκηνοθέτης «διαβάζοντας» τις σκηνικές οδηγίες, βοηθώντας έτσι τις ηθοποιούς, ενίοτε, να προβούν σε μία ψυχρή παντομίμα.

Τα κοστούμια της Ευαγγελίας Κιρκινέ, δύο πανομοιότυπες φόρμες, υπονοούν πως ο κρατικός έλεγχος έχει παρέμβει εντελώς στην προσωπική ζωή των πολιτών και ταυτόχρονα ότι από εδώ και μετά τα πάντα είναι πιθανά και αποδεκτά διότι «τα πάντα συνηθίζονται», όπως ακούμε συχνά να επαναλαμβάνουν οι χαρακτήρες. Τα ρεαλιστικά σκηνικά, κατασκευασμένα από τον Θάνο Καρώνη, αποτελούνται από τον χώρο αναμονής και δύο υπερμεγέθη (αναλογικά με τη μικρή σκηνή) πλυντήρια, που γίνονται η αφορμή για συζήτηση και καθαρίζουν τα ρούχα από «επίμονους λεκέδες» όπως το… αίμα. Η απόκοσμη μουσική είναι του Μάνου Μυλωνάκη και τους φωτισμούς έχει σχεδιάσει η Αθηνά Μπανάβα.

Οι δύο ηθοποιοί, Ελένη Δημοπούλου και Μαγδαληνή Μπεκρή, κατάφεραν να αγαπήσουν τους δύο χαρακτήρες, ακόμα και όταν αυτοί γίνονται παράλογα κυνικοί και «ορθολογιστές» (ακολουθώντας τη διαστρεβλωμένη λογική της κρατικής εξουσίας), με αποτέλεσμα να δώσουν δύο εξαιρετικές ερμηνείες, με ηθικά διλλήματα, συγκρούσεις και συναισθηματικές εντάσεις.

Μια παράσταση επίκαιρη, που με μία ακόμα αλληγορία, αυτή τη φορά από τη μεριά του κοινού, θίγει φλέγοντα ζητήματα, ένα από τα οποία θα μπορούσε να είναι οι συνεχείς γυναικοκτονίες, από άνδρες που θεωρούν πως έχουν την εξουσία, εξουσία όπως του Μο, που ο Τριαρίδης θέλει να είναι ο «εκτελεστής» του Νόμου. Το Alte Fablon, μέσα από τις παραστάσεις που επιλέγει να φιλοξενεί, δείχνει να προσελκύει ένα νεότερο κοινό, όμως, παρ’ όλα αυτά, για μία ακόμα φορά, το ποσοστό των ανδρών θεατών ήταν απογοητευτικά μικρό.