Ο «Παράδεισος» της συγγραφέως και σκηνοθέτη, έρχεται σε αντίθεση με τον άλλον Παράδεισο, εκείνον της Παλαιάς Διαθήκης από τον οποίο, όπως αναφέρει η ίδια, πήρε το όνομά του. Στον δικό της, κυριαρχεί η βία και η απόγνωση. Εμπνεόμενη από αστυνομικές ιστορίες, ερευνητικά ρεπορτάζ και σκάνδαλα μεγαλοστελεχών ευρέως γνωστά για τα οποία όμως κανείς δεν μιλάει, γράφει ένα θεατρικό έργο για το sex trafficking. Όπως μαρτυρούν τα ονόματα των χαρακτήρων, τοποθετεί την ιστορία κάπου «αλλού». Άραγε η επιλογή αυτή γίνεται με τον ίδιο τρόπο που τη χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι τραγωδοί, τοποθετώντας τους μύθους μακριά από την Αθήνα δηλώνοντας πως όλα αυτά δεν αγγίζουν την πόλη ή επιθυμεί να υπογραμμίσει πως στη σύγχρονη παγκόσμια κοινωνία, μας αφορά κάτι ακόμα και αν συμβαίνει «αλλού»;

Η αφαιρετική σκηνογραφία που επιμελήθηκε η Δήμητρα Λιάκουρα προσέφερε άνεση στην εναλλαγή του δραματικού χώρου ενώ ταυτόχρονα, οι διαφορετικοί χώροι είναι ταυτόχρονα παρόντες σκηνικά και εισχωρούν ο ένας μέσα στον άλλο. Τα κοστούμια της δημιούργησαν τον απαραίτητο ρεαλισμό της σκηνικής δράσης, ενώ οι ζωόμορφες μάσκες, εκτός από τη φρίκη για όσα συμβαίνουν εκεί, αποτελούν και ένα σχόλιο για τα ήθη ανθρώπων που βρίσκονται σε θέσεις ισχύος.

Οι ηθοποιοί κλήθηκαν να υπηρετήσουν τις ταχύτατες εναλλαγές ανάμεσα στα αφηγηματικά σημεία (ως δραματικά πρόσωπα) και στα διαλογικά μέρη, πρακτική ιδιαίτερα απαιτητική όσον αφορά στην απεύθυνση του λόγου, που λειτουργεί, μεν δραματουργικά προκειμένου να μας οδηγήσει στην εξέλιξη του δράματος αλλά δεν έφτασε στο ιδανικό σημείο της επιτέλεσής της. Η σκηνοθέτης επέλεξε να χρησιμοποιήσει και τη live-action κάμερα, η τεχνολογία, όμως, την «πρόδωσε» με την προβολή να «κολλάει» διαρκώς, τόσο που μάλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μία επιλογή προκειμένου να προοικονομήσει ή να υπογραμμίσει πως «κάτι δεν πάει καλά» στα γεγονότα που παρασταίνονται.

Μια παράσταση τόσο διδακτική όσο και κοινωνική, που καταδεικνύει τα μεγάλα κυκλώματα που κρύβονται πίσω από σωματέμπορους, προστατεύοντάς τους, τα οποία, ακόμα και όταν κάποιος αποφασίσει να ξεσκεπάσει, δεν θα τα καταφέρει και οι επίσημες έρευνες θα ξεκινήσουν μόνο όταν κάποιο από τα θύματα χάσει (συνήθως ως αυτόχειρας) τη ζωή του. Μια παράσταση με τύπους όπως εκείνος του προαγωγού καθώς και τις συνεργάτη του αλλά και με μία πληθώρα χαρακτήρων με καθημερινές δυσκολίες επιβίωσης που η απόγνωση οδηγεί να δεχτούν οποιαδήποτε «βοήθεια».

Σημαντική στάθηκε η συμβολή της Ειρήνης Μακρή στην κινησιολογία και στο δύσκολο έργο της χορογραφίας των βίαιων σκηνών. Τέλος, ένα εν γένει καλό επίπεδο υποκριτικής, με τους Αθηνά Αλεξοπούλου, Παναγιώτη Γαβρέλα, Κωνσταντίνο Κάππα, Χρύσα Κοτταράκου, Νικόλα Παπαδομιχελάκη, Μαρία Προϊστάκη, Αθηνά Σακαλή, Θανάση Χαλκιά, Σπύρο Χατζηαγγελάκη, από τους οποίους ξεχώρισαν η Μαρία Κατσανδρή στον ρόλο της μητέρας και φυσικά ο Βαγγέλης Αμπατζής στον ρόλο του γιου της Φέλιξ, του νεαρού που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, για τον οποίο δεν χρειάστηκαν μόνο υποκριτικές ικανότητες αλλά και μια μεγάλη έρευνα, έκδηλη στην ερμηνεία του ηθοποιού. Τους φωτισμούς επιμελήθηκε η Μελίνα Μάσχα ενώ τη μουσική, η σκηνοθέτης.