Η Έφη Λιαροκάπη δεν έχει καμία απολύτως διαφορά από όλα τα άτομα που προσπαθούν να ζήσουν και να αναπνεύσουν μέσα σε ένα κόσμο που το να αναζητάς και να απαιτείς την κοινωνική δικαιοσύνη, φαντάζει ως κάτι το παράλογο ή μειοψηφικό.

Την γνωρίσαμε με το χαμόγελο και την αισιοδοξία της σε ένα καφέ της Κυψέλης, με την θετική διάθεση που δείχνει κανείς όταν θα πάει να συναντήσει φίλους. Φίλους που δεν είχε γνωρίσει ποτέ από κοντά, αλλά ήταν σαν να γνωριζόμαστε χρόνια.

Η ζωγραφική για μένα είναι ένα φευγιό, για να μπορέσω να αντέξω την καθημερινότητα

Βέβαια, όταν η δική σου έκφραση είναι ένα πινέλο, μολύβι, κάρβουνο και ένας καμβάς, είναι βέβαιο πως η τέχνη σου θα αγγίξει τον κόσμο με ένα διαφορετικό βάθος, από ότι οι άλλες τέχνες και τεχνικές.  

Η Έφη Λιαροκάπη μάς συστήνεται

Στην κουβέντα μας, η Έφη μας εξηγεί την σχέση της με τις τέχνες της: «Η ζωγραφική για μένα είναι ένα φευγιό, για να μπορέσω να αντέξω την καθημερινότητα. Είναι μια εσωτερική ανάγκη που με βοηθάει να καταλαβαίνω καλύτερα τον εαυτό μου και να επικοινωνώ πιο εύκολα με τους γύρω μου». Δηλαδή, ένα είδος ψυχοθεραπείας. Άλλωστε η ζωγραφική ενδείκνυται για να ενδοβάλει κανείς και να εκφραστεί.

Όσον αφορά την κινηματική τέχνη, θεωρεί πως μέσα από την τέχνη «θέλουμε να δώσουμε σχήμα και χρώμα σε όσα μας απασχολούν». Για παράδειγμα, για την τριλογία «Παιδιά θύματα πολέμου» πέρασε ένα μήνα βλέποντας καθημερινά φωτογραφίες δολοφονημένων παιδιών.

Όπως αναφέρει «ένας πίνακας δεν είναι πάντα ένα ωραίο τοπίο με δεντράκια, ποταμάκια και φωτεινά χρώματα, για να τον κρεμάσουμε στο σαλόνι μας και να μας φτιάχνει την διάθεση ή να ταιριάζει με τις κουρτίνες. Ωμή είναι η ίδια η ζωή, όχι ένα έργο τέχνης».

Ο «προγραμματισμός» της Ε. Λιαροκάπη

 «Από μικρό παιδί», περιγράφει, «αν έβλεπα γύρω μου να συμβαίνουν πράγματα που με ενοχλούν, μιλούσα. Με έτρωγε να μην πάρω θέση. Δεν μπορούσα να γυρίσω πλευρό και να φύγω. Για μένα το έκανα!». Το Starvation είναι από αυτά που άγγιξαν ευαίσθητες χορδές της. Κυρίως το δράμα των παιδιών για επιβίωση.

Ύστερα ο πίνακας «Δεν θα ζητήσω συγγνώμη από κανένα δεκαπεντάχρονο» ή για τους φίλους «Μπάτσος που καίγεται» ξεκίνησε σαν ιδέα όταν ο Κορκονέας δολοφόνησε τον Γρηγορόπουλο σε μια εποχή που η Έφη βρισκόταν στο Λονδίνο, παρακολουθούσε παθητικά το τι συνέβαινε και ένοιωσε πως δεν μπορούσε να βρίσκεται μακριά από την Ελλάδα. Ο πίνακας ολοκληρώθηκε με την δολοφονία του 16χρονου Κ. Φραγκούλη. 

Όπως μας λέει με ειλικρίνεια «Υπάρχουν έργα που θα ήθελα να μην έχω κάνει. Να μην υπήρχε λόγος να δημιουργηθούν. Όπως το πορτραίτο του Βασίλη Μάγγου. Θα ήθελα να μην γνώριζε κανείς ούτε την Μάγδα Φύσσα».

Δεν είναι αθώοι

«Η ιδέα για τον πίνακα «Δεν είναι αθώοι» γεννήθηκε στο περιθώριο της δίκης της Χρυσής Αυγής», μας αφηγείται η Έφη, «όταν ο Κωνσταντίνος Πλεύρης προκαλούσε το κοινό και την Μάγδα Φύσσα με νεοναζιστικούς χαιρετισμούς».

Το χέρι του πίνακα είναι του Χίτλερ από φωτογραφία σε κάποια παρέλαση και το νόημα είναι «Χέρια που χαιρετάνε ναζιστικά πρέπει να κόβονται».

Τα πορτραίτα που ζωγραφίζει αφορούν πρόσωπα, όπως μας εξηγεί, που εκτιμά, θαυμάζει, που στο πέρασμά τους σε αυτή την ζωή αγωνίστηκαν για ένα πιο δίκαιο και αλληλέγγυο κόσμο. Όπως ο Χρόνης Μίσσιος, ο Μανώλης Γλέζος και η Ούλρικε Μάινχοφ. Ποτέ δεν την ενδιέφερε να ζωγραφίζει έργα που θα αρέσουν στους άλλους (όμως με κάποιον περίεργο τρόπο τα κατάφερε!).

Λογοκρισία στην τέχνη και ζητήματα που την απασχολούν στον καμβά, αλλά και στην καθημερινότητα

Για την λογοκρισία συνολικά αλλά και ειδικά στην τέχνη, αναφέρει πως πάντα ενοχλούσαν και πάντα θα ενοχλούν οι ιδέες που αντιτίθενται στις αρχές της εκάστοτε εξουσίας. Ενώ πάντα η τέχνη βρίσκει τρόπο να διαφεύγει της λογοκρισίας. 

Κατά καιρούς την έχουν απασχολήσει ζητήματα όπως το Προσφυγικό, το έγκλημα της Πύλου, η Εκκλησία και ειδικά η στάση της απέναντι στους ομοφυλόφιλους. Συνολικά δείχνει να έχει μια «αλλεργία» στο τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.  

Μιλώντας για την λογοκρισία στην κουβέντα μας από κοντά, η συζήτηση οδηγήθηκε στην Παλαιστίνη και την γενοκτονία στη Γάζα. Ένα διαρκές έγκλημα που συντελείται με ευθύνη της Δύσης τα τελευταία 75 -τουλάχιστον- χρόνια. Από όπου και άντλησε την έμπνευση για τον παρακάτω πίνακα.

Ποια έργα ξεχωρίζει

Οι «Παραισθήσεις» είναι ένα πολύ προσωπικό έργο που ζωγράφισε στην πιο δύσκολη περίοδο της ζωής της, εκφράζοντας συναισθήματα που την έπνιγαν και αποκωδικοποιώντας το μυαλό αγαπημένου της προσώπου. 

Έμπνευση για την ίδια μπορεί να αποτελέσει το οτιδήποτε, το χαμόγελο ενός παιδιού, το κλάμα, το σκοτάδι, η μυρωδιά ενός λουλουδιού.

Όμως αγαπά λίγο περισσότερο τα έργα της που είναι αποκλειστικά δημιούργημα της φαντασία της. Κυρίως τα πιο σκοτεινά και τα πιο αφαιρετικά.

Oι κινηματικές πτυχές του έργου της

Τα έργα της «Παιδιά θύματα πολέμου», «Starvation», «Δεν θα ζητήσω συγγνώμη από κανένα 15χρονο», «Χρόνης Μίσσιος», «Μανώλης Γλέζος», «Δεν είναι αθώοι» τα περιγράφει ως θεματογραφίες που την αγγίζουν. Και αγγίζουν και εμάς.

Αντίστοιχα νιώθει και για τα «Μάινχοφ» και «Βασίλης Μάγγος». Θέλει τα έργα της να δίνουν φως στα σκοτάδια μας, παρουσιάζοντας όμως και το σκοτάδι. 

Τώρα δουλεύει παράλληλα πίνακες για την Άννα Φρανκ, τον Νίκο Μπελογιάννη, τον Παύλο Φύσσα, τον Ζακ Κωστόπουλο/Zackie oh και τον Μελιγαλά, ως works in progress.

Αγαπά ιδιαίτερα τους William Turner και Gustave Courbet, τον ρεαλισμό, αντλώντας όμως έμπνευση από την πολιτική τους στάση.

Έργα της όμως είναι αφιερωμένα και στους ανθρώπους που αγαπά, που συμπορεύονται ή την εμπνέουν με τη δική τους στάση, όπως συμβαίνει με τον μουσικό Ντάνο Μηνιάδη.

Βιογραφικό σημείωμα

Η Έφη Λιαροκάπη γεννήθηκε το 1977. Σπούδασε στο The Art Academy στο Λονδίνο ζωγραφική και γλυπτική κερδίζοντας δύο υποτροφίες. Το 2010 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ζει και δραστηριοποιείται επαγγελματικά έως σήμερα.

Είναι μέλος του Εικαστικού Επιμελητηρίου Τεχνών Ελλάδος. Έργα της βρίσκονται σε διάφορα μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η Έφη πειραματίζεται με διάφορα υλικά και τεχνικές, ενώ εκφράζεται μέσα από διαφορετικά ρεύματα

Μπορείτε να δείτε περισσότερες δουλειές της Έφης στις σελίδες της στο Facebook και το Instagram, ενώ για επικοινωνία ή απορίες μπορείτε να την βρείτε και στο mail:  

Με την σειρά μας το μόνο που έχουμε να ζητήσουμε από την Έφη είναι να μας ρίχνει κανένα σφύριγμα πού και πού, προτού ένα κοινό γνωστό μας αρπακτικό αγοράσει τα έργα της.