Ο Ηλίας Λογοθέτης έφυγε την πιο κατάλληλη μέρα. Το θάνατο τον έβρισκε υπέροχο, τα γηρατειά ασθένεια. Γι’ αυτό αρνήθηκε να γεράσει κι οπωσδήποτε καλοδέχτηκε την αυλαία. Όμως το ήξερε, εμείς θα κλάψουμε. Θα στενοχωρηθούμε. Θα μελαγχολήσουμε που έφυγε αυτό το πιτσιρίκι με την ενήλικη οξυδέρκεια και τη γεροντική εμπειρία. Δεν ήθελε να κλάψουμε γι’ αυτόν. Κι έφυγε τη μόνη μέρα που, έτσι κι αλλιώς, ένας ολόκληρος λαός θα ‘χε ήδη δάκρυα στα μάτια.

Σαν να τον βλέπεις: “Άμα την κάνω πάνω στα Τέμπη, μπορεί να μη με πάρουνε χαμπάρι. Χα! Μεγαλοφυές!”. Κι έφυγε πάνω στο μνημόσυνο. Και σήμερα πια το δάκρυ στην Ελλάδα στέρεψε. Κι φάρσα πέτυχε. Τι τέλος διαφορετικό περίμενες από ‘ναν τύπο ιδιοφυή, και παλαβό, με σπάνιο βάθος κρυμμένο μες στην ελαφράδα του; Τι τέλος διαφορετικό περίμενες από ‘ναν που όλη του η ζωή αυτό κατάφερνε: να μας ξεγελάει!

Ηθοποιός αφάνταστος. Πηγαίος, μοναδικός, με μια προσέγγιση αποκλειστική, δική του – μανιέρα φυσικότητας. Σπουδαίος στο σανίδι, σπουδαίος στις οθόνες, μα όχι στο μεγαλόπιασμα - εκεί αδύναμος. Ο Λογοθέτης ήταν σπάνιος, ακριβώς γιατί μπορούσε να ‘ναι υπέροχος στη Χελιδόνα, το ίδιο υπέροχος όσο και στη Βαβυλωνία, κι ίδια μοναδικός στο Σεξοκυνηγό. Μ’ αξιοπρέπεια στον κόσμο του Αγγελόπουλου, μ’ αξιοπρέπεια και στη βιντεοταινία. Με ίδιο σεβασμό στο θεατή του Κουν μα και στης μπαλαφάρας, με ίδιο σεβασμό στον ταξιδιώτη του Βιζυηνού και το θαμώνα της Γκαρσονιέρας για Δέκα. Σοφοκλής κι Αριστοφάνης, δράμα, κωμωδία, στοχασμός, ανέκδοτο και σάχλα. Ο Λογοθέτης ήταν εκεί για να το γλεντήσει! Κι αυτή ήταν η πιο μεγάλη κασκαρίκα της ζωής του. Η κασκαρίκα που μας έσκασε, ότι δεν ήταν πια και τίποτα σπουδαίο.

Σ’ έναν κόσμο που ‘χει μάθει ν’ ακούει μόνο τις παύσεις και να θαυμάζει μόνο αυτά που δεν μπορεί να καταλάβει, ο Λογοθέτης πέρασε κάτω απ’ το ραντάρ. Γελώντας! Τι είν’ ένας φιλόσοφος που δεν μπορεί να ξεκαρδίζεται; Τι είν’ ένας ερμηνευτής άμα δεν είναι θεατρίνος; Τι είν' ένας διανοούμενος που λέει χωρίς να εξηγεί; Τι είναι μια ζωή που βλέπει μόνο θάνατο; Γεράματα…

Καπέλο, χαιρετούρα, πόρτα. Κι ενώ εμείς στεκόμαστε με δέος απέναντι στο τελεσίδικο του θανάτου, η πόρτα ξανανοίγει για να προβάλει ένα κεφάλι με καπέλο. “Και, πού ‘στε, αγάπες; Δεν χανόμαστε. Τα ξαναλέμε!”. Χειροκρότημα. Βαθύ, σεβαστικό, ενθουσιώδες. Μ’ ένα χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά. Τα ξαναλέμε, Ηλία! Τα ξαναλέμε…