Επειδή ο κινηματογράφος δεν είναι μόνο τέχνη αλλά και πολλά άλλα, κι επειδή η Ακαδημία είναι η Μέκκα του και βρίσκεται στις ΗΠΑ, την στρατιωτικοπολιτική Μέκκα, το τι συμβαίνει εκεί έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.

Η λαμπερή βραδιά ξεκίνησε με μια διαδήλωση αρκετών εκατοντάδων ατόμων λίγο πιο κάτω από την αίθουσα οι οποίοι, θέλοντας να θυμίσουν για μια ακόμα φορά ότι μαζί με την απονομή τρέχει και μια γενοκτονία, εμπόδισαν τις κουρσάρες να φτάσουν έξω από το Dolby Hall και ανάγκασες πολλές ντίβες να βγάλουν τα ψηλοτάκουνα και να τραβήξουν την ανηφόρα. Έτσι η τελετή άρχισε με μια μικρή καθυστέρηση.

Και το πνεύμα της διαδήλωσης έξω μεταφέρθηκε κάπως και μέσα. Ρωγμές στο άντρο του λόμπι. Πολλοί καλλιτέχνες, όχι τα μεγάλα ονόματα αλλά σημαντικές φιγούρες όπως η μαύρη σκηνοθέτιδα Άβα Ντιβερνέ του Σέλμα και o Ριζ Αχμέντ εμφανίστηκαν με την κόκκινη κονκάρδα Ceasefire, ενώ οι Μίλο Ματσάδο-Γκάρνερ, Αντουάν Ρεϊνάρτζ και Μαρζ Μπερζέ από την Ανατομία μιας πτώσης φορούσαν κονκάρδα με τη σημαία της Παλαιστίνης. Ο Ράμι Γιούσεφ μίλησε σε συνέντευξη για την κίνηση των καλλιτεχνών να φορέσουν την κονκάρδα και παρέδωσε το βραβείο Live Action φορώντας το, όπως και η Μπίλι Άιλις και ο Φίνεας Ο Κόνορ όταν ανέβηκαν να παραλάβουν το Όσκαρ για το Καλύτερο Τραγούδι. Και η θεάρα ο Μαρκ Ράφαλο μπήκε στη τελετή με τη γροθιά υψωμένη «Για την Παλαιστίνη».

Αν σκεφτεί κανείς τι κυνήγι μαγισσών έχει πέσει τους τελευταίους μήνες στην βιομηχανία τους θεάματος σε όσους τολμούν να μιλήσουν για τα δίκαια των Παλαιστινίων, δεν είναι και λίγο αυτό.

Η κορυφαία στιγμή όμως ήταν ο λόγος του Γκλέιζερ όταν παρέλαβε το βραβείο της Καλύτερης Ξένης Ταινίας για τη Ζώνη Ενδιαφέροντος. Είχα γράψει πριν από δυο βδομάδες: «Δεν ήξερε λοιπόν ο Γκλέιζερ. Τώρα όμως ξέρει. Ξέρει πως οι πιο πολλοί από μας όταν βλέπουμε στην οθόνη τον ψηλό μαντρότοιχο που περικλείει το Άουσβιτς, στο μυαλό μας έρχεται κατευθείαν ο τοίχος που κρατά πολιορκημένη τη Γάζα. Κι αν πιστεύει πως το έργο του, η καλή αυτή ταινία, έχει ένα διαχρονικό και παναθρώπινο χαρακτήρα καταγγελίας για την παρουσία -και την ανοσία- του Κακού, ας βρει ένα τρόπο για να το δείξει. Πολλοί συνάδελφοί του στην τελετή Απονομής στο Φεστιβάλ του Βερολίνου τον βρήκαν αυτόν τον τρόπο, δεν είναι δύσκολο».

Ε, και το ’κανε. Με δυο προτάσεις, λίγες λέξεις, είπε αυτό ακριβώς που έπρεπε να πει: «Όλες οι επιλογές μας έγιναν για να αντικατοπτρίζουν και να μας φέρνουν αντιμέτωπους με το παρόν. Να μη λέμε κοίτα τι έκαναν τότε αλλά κοίτα τι κάνουν τώρα. Η ταινία μας δείχνει που μπορεί να οδηγήσει η απανθρωποίηση. Αυτή διαμόρφωσε το παρελθόν και το παρόν μας. Στεκόμαστε απέναντί σας αρνούμενοι τον σφετερισμό της εβρϊκής μας ταυτότητας και του Ολοκαυτώματος από μια Κατοχή που έχει οδηγήσει σε σύγκρουση τόσους αθώους ανθρώπους. Τα θύματα της 7ης Οκτώβρη και τα θύματα της συνεχιζόμενης επίθεσης στη Γάζα, όλα θύματα της απανθρωποποίησης. Πώς θα αντισταθούμε;».

Παγώνει η αίθουσα, ειδικά από την αριστερή μεριά που κάθεται ο αρχιλομπίστας ο Σπίλμπεργκ μαζί με τον κολλητό του τον Νόλαν και τα άλλα μεγάλα πλυντήρια του Χόλιγουντ, η Έμα Στόουν στην πρώτη σειρά μένει με το στόμα ανοικτό, κάποιοι δίπλα της χειροκροτούν δειλά, η γαλαρία ξεσπάει σε χειροκροτήματα και ιαχές, η Σάντρα Ούλερ βάζει τα κλάματα, είδα και τον Λάνθιμο από πίσω να χειροκροτάει κι αυτός. Από τις πιο πολιτικές ομιλίες ever, θα μείνει στην ιστορία των τελετών Όσκαρ. Respect Τζόναθαν Γκλέιζερ, respect, respect, respect.

Και στα υπόλοιπα, ο άντρας της παρέας τα πήρε όλα κι έφυγε ενώ η ευφυέστατη Barbie, αν και η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χρονιάς, έφυγε με καλύτερο τραγούδι μόνο. Γιατί στα αγοράκια δεν τους αρέσει να τα σαρκάζουν.