Το έργο, δημιουργημένο από συνεντεύξεις κατοίκων έξι ευρωπαϊκών χωρών, γράφτηκε στο πλαίσιο του προγράμματος New Stages Southeast του Ινστιτούτου Γκαίτε και θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, εκτός από μία «νεκρώσιμη ακολουθία» για τα όνειρα και τις ελπίδες της γενιάς που παρακολουθούσε και συνεχίζει να παρακολουθεί τους κόπους της να συντρίβονται μέσα στην παγκόσμια οικονομική κρίση και τις αλλεπάλληλες συνέπειές της και ως ένα λογοτεχνικό ρεπορτάζ.

Η σκηνοθέτης «αντιδρά» στο κείμενο, με γνώμονα την αθηναϊκή πραγματικότητα της τελευταίας εικοσαετίας, ξεκινώντας από το βράδυ της 4ης Ιουλίου 2004 και τη νίκη της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, στο πρωτάθλημα του Εuro. Η παράσταση, χωρίζεται σε 7 «κεφάλαια» (chapters) με ένα «ιντερμέδιο». Κάθε ένα από αυτά τα κεφάλαια, χαρακτηρίζεται από το σχήμα του κύκλου, γεγονός που προσδίδει στην παράσταση μία μεγάλη δόση επαναληψιμότητας.

Οι ηθοποιοί, στην έναρξη και ολοκλήρωση αυτόν των «κύκλων», διαδηλώνουν μπροστά σε μικρόφωνα και «αφιερώνουν» αποτίνοντας συμβολικό φόρο τιμής σε ανθρώπους της ελληνικής lost generation, γεννημένης μεταξύ 1981-1996. Αν και ο σκηνικός ρεαλισμός απαιτεί διαδηλώσεις σε υψηλές εντάσεις φωνής μπροστά στο μικρόφωνο, τελικά, όταν αυτές πραγματοποιούνται σε μία μικρή θεατρική αίθουσα, προκαλούν έναν ανεξήγητο «θυμό» προς το θέαμα αντί για το ίδιο το πρόβλημα.

Μακροσκελείς αφηγήσεις του προσωπικού στον «δημόσιο χώρο» της θεατρικής αίθουσας, χρώματα, κοστούμια και σκηνικά βασισμένα στην pop αισθητική και το extravagant στοιχείο που χαρακτήριζε εκείνες τις δεκαετίες οι οποίες, τελικά, δημιούργησαν τη γενιά των «αιώνιων εφήβων». Τη σκηνογραφία-ενδυματολογία σχεδίασε η Νίκη Ψυχογιού (βοηθοί: Πηνελόπη Χάνσεν, Ζωή Κελέση), με λευκά δερμάτινα έπιπλα και στήνοντας έναν κύβο-δωμάτιο-οθόνη επάνω στη σκηνή, διακοσμημένο με στοιχεία που θυμίζουν μουσικά παιχνίδια και πλάνα από video clips της εν λόγω εποχής.

Οι βιντεοπροβολές, εκτός από τη δημιουργία πολλαπλών ειδώλων που προσδίδει έμφαση, δημιουργούν ταυτόχρονες performances, εκείνη που πραγματοποιείται ζωντανά επί σκηνής και εκείνη που προβάλλεται στην οθόνη, πότε μαγνητοσκοπημένη και πότε μέσω live action κάμερας ή και τα δύο.

Στο τελευταίο μέρος της παράστασης, η σκηνοθέτης δημιουργεί ένα reality show με πρωταγωνιστές την οικογένεια Spears. Τα χαρακτηριστικά των ηθοποιών είναι καλυμμένα, υποδηλώνοντας την οικουμενικότητα των προβληματικών καταστάσεων φίμωσης και επιβολής ελέγχου που περιγράφονται. Στο σημείο αυτό, τα κοστούμια, ολόσωμες μονόχρωμες φόρμες από γυαλιστερό ύφασμα που συμπληρώνονται από πανομοιότυπες μακριές περούκες, αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέρονται στοιχεία της παράστασης.

Τους φωτισμούς επιμελήθηκε η Χριστίνα Θανάσουλα ενώ την κίνηση, εναρμονισμένη με τη γενικότερη φιλοσοφία της σκηνοθεσίας, η Δάφνη Δρακοπούλου.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Δάφνη Δρακοπούλου, Γιώργος Κισσανδράκης, Μιχάλης Πητίδης, Βασίλης Σαφός ενώ ξεχωρίζει η Γωγώ Παπαϊωάννου για την αφτιασίδωτη αμεσότητά της.

Μια παράσταση σύγχρονη, που συνομιλεί ευθέως με ζητήματα που απασχολούν τη γενιά που διανύει τη δεκαετία των τριάντα μέσα στην αβεβαιότητα, εγκλωβισμένη σε είδωλα και «περασμένα μεγαλεία», με ευρήματα όπως η προβολή ηρώων της παιδικής ηλικίας (teletubbies) που όμως, δεν δείχνουν να έχουν κάποια δραματουργική συνειδητότητα, πέραν της συμπλήρωσης της νοσταλγικής εικόνας μιας περασμένης εποχής, που θα προσέδιδε σκηνική οικονομία. Παρ’ όλα αυτά, η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, φαίνεται να είναι αυτό που διατείνεται πως είναι.