Ο λόγος για να δεις και δεύτερη παράσταση που υπογράφει ένας σκηνοθέτης που, εκ πρώτης «θέασης», δεν σου έχει αφήσει τις καλύτερες εντυπώσεις, είναι διότι εκείνη η παράσταση μπορεί, τελικά, να μην ήταν χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς του ή μπορεί τότε οι ηθοποιοί να είχαν μια «κακή μέρα». Ο λόγος για τον Μιχάλη Σιώνα και την παράστασή του Roberto Zucco, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο της Ανοιχτής Σκηνής της Πόλης 2024 και το Θέατρο Άνετον, που επιστρέφει, σε παραγωγή της Εταιρείας Θεάτρου Monks, στο Space Lab, από τις 10 Μαΐου.

Καθώς το κοινό μπαίνει στην αίθουσα, επάνω στη σκηνή, οι δύο φρουροί παρακολουθούν «το σκοτάδι» που τους δημιουργεί «παραισθήσεις» εξαιτίας των οποίων, ο ένας αντιδρά στον ήχο του κουδουνιού. Με τον ίδιο τρόπο, αρνούνται πως βλέπουν τον ένοχο Roberto να δραπετεύει, εισάγοντας άμεσα το θέμα του έργου του Bernard-Marie Koltes. Σταδιακά, ο σκηνοθέτης συστήνει όλο τον θίασο, που παίρνει τη θέση του στον σκηνικό χώρο.

Ο Μιχάλης Σιώνας διαφοροποιεί ενδυματολογικά μόνο τον Zucco, καθώς, τα δημοσιεύματα της εποχής τον θέλουν να κυκλοφορεί με ένα «στρατιωτικό αμπέχονο» ενώ στα υπόλοιπα κοστούμια κυριαρχεί το μαύρο. Όχι το μαύρο κάποιου πένθιμου σκηνικού αλλά το άχρονο μαύρο, χωρίς διακριτικά χαρακτηριστικά, που μπορεί να συμβολίσει τα πάντα ή τίποτα. Τα κοστούμια με την περιγραφική φόρμα, επιμελήθηκε η Νίκη Αγγελίδου.

Δίπλα από τον Zucco, περνούν άνθρωποι, νέοι, γέροι, γυναίκες, άνδρες… Μοιράζονται μαζί του σκέψεις και στιγμές… τίποτα δεν μαρτυρά την ταυτότητά του. Εκείνος, αποστασιοποιημένος από τις πράξεις του και τις συνέπειές τους, συμμετέχει σε συζητήσεις και την επόμενη στιγμή απειλεί με ένα όπλο υψωμένο.

Η σκηνογραφία, εξίσου αφαιρετική με την ενδυματολογία, επίσης της Νίκης Αγγελίδου, αποτελείται μόνο από ένα παγκάκι με καθαρά πρακτική λειτουργία. Έτσι, ο χώρος, μετατρέπεται πότε στο σπίτι του «μικρού κοριτσιού», στο πατρικό του Roberto Zucco, πότε στη στέγη της φυλακής, σε δρόμο, σε σκοτεινό σταθμό του μετρό, σε πάρκο ή στην κακόφημη γειτονιά του Μικρού Σικάγο, όπου ο Zucco, σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, θα πέσει νεκρός.

Οι ηθοποιοί μοιράζονται όλους τους ρόλους, με αποτέλεσμα ο καθένας και η καθεμία τους να αναμετριέται με όλα τα διαφορετικά πρόσωπα του έργου, που βέβαια, προκαλεί και την αναπόφευκτη σύγκριση των ερμηνειών.

Ο σκηνοθέτης, πλάθει μια παράσταση για τις αντιλήψεις της κοινωνίας περί γάμου και παρθενίας των κοριτσιών, για τις διαφορές των δύο φύλων, τις εμμονές των ανθρώπων, ακόμα και την εφηβεία, για την οικογένεια και τις διαπροσωπικές σχέσεις και για εμάς, τους ανθρώπους, που «ανά πάσα στιγμή μπορούμε να εκτροχιαστούμε». Μια μαύρη κωμωδία για τα «μεμονωμένα περιστατικά» που εδώ και χρόνια ακούμε μέσα από τα ειδησεογραφικά δελτία. Στην απεικόνιση των χαρακτήρων χρησιμοποιεί το χιούμορ ενώ η παρουσίαση κάποιων ομάδων ανθρώπων ως καρικατούρες, μαρτυρά και την οπτική γωνία του.

Σχολιάζει, επίσης, την τάση της εποχής, να μην παίρνουμε θέση αλλά να κάνουμε απευθείας μεταδόσεις στα κοινωνικά δίκτυα, όταν ο Zucco απειλεί να δολοφονήσει μία γυναίκα ενώπιον του ανήλικου γιου της, ενώ οι αστυνομικοί -ο μουσικός Θανάσης Παναγιωτόπουλος με την κιθάρα του- παρακολουθούν από «απόσταση ασφαλείας». Τους πρωτότυπους φωτισμούς της παράστασης, με ταινίες led σε μπλε και μωβ χρώμα αλλά και θερμό κίτρινο από τους προβολείς, σχεδίασε ο Γιώργος Μιχαλάκος.

Μια σειρά από εξαιρετικές ερμηνείες, από τις οποίες, ξεχώρισε για το σύνολό της, εκείνη της Βικτώριας Παπαδοπούλου-Σισκοπούλου. Έπαιξαν επίσης οι ηθοποιοί: Γιάννης Μαυρόπουλος, Δημήτρης Γαλανάκης, Γιάννης Μονοκρούσος και η Μυρσίνη Καρματζόγλου.