Ο σκηνοθέτης Χάρης Θώμος και η Εταιρεία Θεάτρου και Πολιτισμού Dot Ensemble, της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος, έστησαν επάνω στη σκηνή του Θεάτρου Άνετον και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής της Πόλης, την παράσταση «100», σε κείμενο των Christopher Heimann, Neil Monaghan και Diene Petterle. Ο σκηνοθέτης φαίνεται να κατέχει όχι μόνο τα απαραίτητα στοιχεία της γλώσσας της σκηνής αλλά και τα μυστικά της τέχνης της μετάφρασης, αφού όπως συνηθίζει, επιμελείται και αυτή τη μετάφραση, αποδίδοντας με επιτυχία την οικονομία και τη σύγχρονη δραματική γλώσσα.

Η αφαιρετική σκηνοθεσία είναι εδώ και χρόνια τάση στο σύγχρονο θέατρο· οι νέοι και νέες σκηνογράφοι τείνουν να τη χρησιμοποιούν περίτεχνα. Έτσι και η Μαρία Καβαλιώτη, αφήνει εν πολλοίς γυμνή τη σκηνή του θεάτρου και την «περιχαρακώνει» με μερικά καλάμια «ατάκτως τοποθετημένα». Με αυτόν τον τρόπο φτιάχνει το άχρονο και συνάμα ξερό τοπίο ενός, σχεδόν, δαντικού καθαρτηρίου, από το οποίο μοιάζει να έχει επηρεαστεί και ο «κυρίαρχος του παιχνιδιού» που ενσαρκώνει ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης. Η επιλογή αυτή της σκηνογραφίας, είναι επίσης ένας «φόρος τιμής» στην πρώτη σκηνοθεσία του έργου, από τους ίδιους τους δημιουργούς του, στο Fringe Festival του Εδιμβούργου, όπου παρουσιάστηκε το 2002 ως ένας συνδυασμός θεάτρου της επινόησης και σωματικού θεάτρου. Τα κοστούμια, επίσης της Μαρίας Καβαλιώτη, κυμαίνονται σε αποχρώσεις του πένθιμου μωβ, ενώ η φόρμα τους περιγράφει την κοινωνική θέση του κάθε χαρακτήρα.

Το έργο των Άγγλων συγγραφέων επιχειρεί να απαντήσει στο πάντα «παρόν» αλλά και άρρητο ερώτημα: «εσύ πώς θα επέλεγες να περάσεις την αιωνιότητα;». Οι τέσσερεις «επισκέπτες» αυτού του ενδιάμεσου χώρου από τη ζωή στον θάνατο, που το «τέλος» τους βρήκε απροετοίμαστους, έχουν ελάχιστο χρόνο να ανακαλέσουν μία και μοναδική στιγμή από την επίγεια ζωή τους, τόσο «δυνατή» που θα καταφέρει να ανοίξει τις πύλες επιτρέποντάς τους να περάσουν στην αιωνιότητα. Ένα έργο που μας προτρέπει να σκεφτούμε τι είναι πραγματικά σημαντικό και μας μαθαίνει να ζούμε τα συναισθήματα της κάθε μικρής στιγμής μας.

Ο Χάρης Θώμος συνεργάζεται και πάλι με τον χαρισματικό μουσικό και συνθέτη Μάριο Αποστολακούλη, ο οποίος, δεν στερείται υποκριτικής εκπαίδευσης. Αυτή τη φορά, τον τοποθετεί στην άκρη της σκηνής και εκείνος, με τη σειρά του, ντύνοντας την παράσταση με πρωτότυπες μελωδίες που πότε περιγράφουν και πότε σχολιάζουν τη δράση, ενώ σε άλλες στιγμές λειτουργούν ως εφέ ή ενισχύοντας το επικό στοιχείο του «ενδιάμεσου» αυτού χώρου, δεν παύει να παρακολουθεί, ως μία ιερή δύναμη, τα όσα συμβαίνουν, ενίοτε με χιούμορ, να παίρνει μέρος στη σκηνική δράση χωρίς να μετακινείται στον χώρο, ακόμα και να «επιπλήττει» το κοινό που πάντα αμελεί να απενεργοποιήσει τα κινητά του, όταν παρακολουθεί μία θεατρική παράσταση.

Οι πέντε νεαροί ηθοποιοί προσφέρουν στην παράσταση μια σειρά από πολύ καλές ερμηνείες. Η ερμηνεία της Γεωργίας Ποντσουκτσή, που ενσαρκώνει μία σκληρή αλλά πληγωμένη καριερίστα, η οποία καταλήγει αυτόχειρας καθώς η ζωή έχει άλλα σχέδια για εκείνη, πιο μεστή από προηγούμενες δουλειές της, μαρτυρά μία νέα ηθοποιό πρόθυμη να συνεχίσει να εργάζεται για την εξέλιξή της ενώ οι ερμηνείες της Κορνηλίας Προκοπίου και του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, εξίσου ανανεωμένες, δηλώνουν, επίσης, τη σημασία που έχει ο σκηνοθέτης, η καθοδήγηση αλλά και η εμπιστοσύνη που εμπνέει, για να «εκμαιεύσει» τελικά, την ερμηνεία των ηθοποιών. Αξιοπρεπής και η ερμηνεία του Αλέξανδρου Μιχαηλίδη ενώ αίσθηση προκάλεσε το εσωτερικό παίξιμο του Θάνου Πουμάκη που σήκωσε το βάρος να «μεταφέρει» το κοινό σε έναν γηγενή πολιτισμό μακριά από όσα ξέρουμε και έχουμε συνηθίσει, με μοναδικό βοηθό τη φορμαλιστική κινησιολογία που δίδαξε στους ηθοποιούς η Μαριάνθη Ψωματάκη.

Την εξαιρετική παράσταση του ευφυούς και χαρισματικού Χάρη Θώμου, που μας έκανε να βγούμε από την αίθουσα προσπαθώντας να σκεφτούμε ποια στιγμή θα διαλέγαμε να ζούμε διαρκώς σαν να ήταν η πρώτη φορά, για μία αιωνιότητα, ενώ μας γέμισε ελπίδες για την σύγχρονη εγχώρια θεατρική παραγωγή, συμπλήρωσαν οι φωτισμοί της Αθηνάς Μπανάβα.