Στην κυκλική αρένα, ένα εκρηκτικό πλήθος γεμάτο πάθος και παλμό. Στις εξέδρες παντού ολόγυρα, θεατές με υψωμένα τα χέρια να τραγουδούν. Και στο ενδιάμεσο διάζωμα, ένα ατελείωτο ξεφάντωμα μεταξύ γνωστών και αγνώστων - τι σημασία έχει; Είμαστε όλοι αδέρφια μπροστά σ’ αυτό που μας ενώνει. Και μας ενώνουν τα ατέλειωτα τραγούδια. Τα τραγούδια που ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μας έχει χαρίσει όλα αυτά τα χρόνια, αυτό το ξέσπασμα χαράς και συγκίνησης που έχουμε ζήσει στις συναυλίες του.

Εκείνος ανακοίνωσε ότι η φετινή καλοκαιρινή περιοδεία του θα είναι η τελευταία «Διονυσιακή». Εμείς του απαντάμε ότι άναψε μια φωτιά που δεν σβήνει. Γιατί είναι μια φωτιά που την κάναμε δική μας. Μια φωτιά που καίει τον φόβο και ανασταίνει τη χαρά. Που καίει την απάθεια και γεννά αλληλεγγύη. Που μας βγάζει από τον μικρόκοσμό μας και μας ενώνει σε έναν κόσμο όπου είμαστε όλοι πιο όμορφοι και πιο ασφαλείς. Περιτριγυρισμένοι από αδέρφια, γνωστούς και αγνώστους - τι σημασία έχει; Και οι συναυλίες του, με τον ίδιο να δίνει τους «χρησμούς» του από το κέντρο της σκηνής, είναι οι τελετές που τον γιορτάζουμε.

Όλοι μαζί. Εμείς, ο Θανάσης και οι άνθρωποί του εκεί πάνω, που είναι και άνθρωποι δικοί μας. Άλλοι μαζί του από καιρό και άλλοι νεότεροι φίλοι: Ο Μήτσος, ο Κωνσταντής, ο Λεό, ο Φοίβος, ο Αποστόλης, ο Θάνος, η Βάσω, ο Ανδρέας, ο Γιώργος, ο Νίκος. Και φυσικά οι φωνές των τραγουδιών του, ο Γιάννης και ο Αλέξανδρος. Και βέβαια, στη φετινή καλοκαιρινή περιοδεία, η Μάρθα. 

Η Μάρθα Φριντζήλα, με την οποία τον συνδέουν πολλά και από τα πριν, τις εποχές που ακόμη έσπερνε τους σπόρους της μουσικής του, προτού ακόμη φτάσει σ’ αυτόν τον -απρόσμενο και για τον ίδιο- θερισμό. Γιατί και οι δώδεκα συναυλίες που ανακοίνωσε για το φετινό καλοκαίρι, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, είναι sold out. Και η επιστροφή της Μάρθας δίπλα του σε αυτή την πανηγυρική περιοδεία είναι το δώρο. Η Μάρθα μας μοιράζει αυτό το δώρο απλόχερα, αλωνίζοντας κυριολεκτικά τη σκηνή. Με ανοιχτωσιά αλλά και με βάθος συγκίνησης. Ο Θανάσης την προλόγισε λέγοντας πως “είναι από εκείνους τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν πάρει θέση γι’ αυτό το αίσχος που γίνεται στην Παλαιστίνη”.

Ανάμεσα στις πολλές πειρατικές σημαίες, αυτή που πιο ψηλά υψώθηκε στον ουρανό του Κατράκειου είχε στην κορυφή της δεμένη μία σημαία της Παλαιστίνης. Και η ιαχή για λευτεριά επανερχόταν ξανά και ξανά στη διάρκεια της συναυλίας, επίμονη και δυνατή. Απ’ άκρη σ’ άκρη του ανοιχτού θεάτρου. Από χιλιάδες ψυχές, που σηκώθηκαν λίγο ψηλότερα μια βραδιά του Μάη, με αφορμή τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, και έφτιαξαν μαζί έναν τόπο όπου η ελπίδα ακόμη κατοικεί.

Φωτογραφίες: Γιάννης Μαργετουσάκης

Επικοινωνία: zuma communications