Η Εταιρεία Θεάτρου Monks, με σκηνοθέτη τον Γιώργο Μιχαλάκο, για άλλη μία φορά, έβαλε το «λιθαράκι» της στην ολοκλήρωση του Φεστιβάλ της Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής της Πόλης, με την παράσταση Sylvia, του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα, μυθιστοριογράφου και ακαδημαϊκού, Albert Ramsdell Gurney Jr. Ο συγγραφέας, επιλέγει να πραγματευτεί ένα ιδιαίτερα πολυσυζητημένο θέμα, εκείνο των σχέσεων ενός ζευγαριού, μόνο που αυτή τη φορά, εισάγει ένα ακόμα… «πρόσωπο», τη Stylvia! Μία ημίαιμη σκυλίτσα, με την οποία ο Γκρεγκ αναπτύσσει μία σχέση αμοιβαίας αγάπης. Μέσα από αυτή, ο συγγραφέας καταφέρνει να φωτίσει τις διαφορετικές ανάγκες και τα κενά μέσα στη ζωή του ζευγαριού.

Ο σκηνοθέτης, στήνει με σύγχρονα μικροέπιπλα, ένα μοντέρνο, αστικό σαλόνι στη Νέα Υόρκη και προσωποποιεί τη Sylvia μέσα από την ερμηνεία της Σπυρέλας Γενιτσαρίδου, που στηρίχθηκε ως επί το πλείστον στην κινησιολογία, αφού στήθηκε με γνώμονα τις χαρακτηριστικές κινήσεις αλλά και τη συμπεριφορά των «καλύτερων φίλων του ανθρώπου» Η Σπυρέλα Γενιτσαρίδου, χάρισε, χωρίς να το μονοπωλεί, το χιούμορ της παράστασης ενώ σε καίρια σημεία της ιστορίας, εξέφρασε απόψεις, ενσαρκώνοντας τη «φωνή της λογικής» του έργου. Ο σκηνικός χώρος μοιράστηκε στα δύο, οι εξωτερικές σκηνές, στο πάρκο με τους υπόλοιπους σκύλους και τους ιδιοκτήτες τους, παίχτηκαν στο προσκήνιο ενώ η υπόλοιπη σκηνή μετατράπηκε το σαλόνι του ζευγαριού και ταυτόχρονα στο γραφείο της ψυχολόγου, Λέσλυ.

Τα κοστούμια, χαρακτηριστικά της κοινωνικής θέσης και του χαρακτήρα του κάθε ήρωα, ανέλαβε η Ανδρομάχη Μπάρδη. Την ίδια, απολαύσαμε στον ρόλο της καθ’ όλα συγκροτημένης και φιλόδοξης Κέιτ, μίας σύγχρονης γυναίκας, που μάχεται από τη δική της θέση, να μορφώσει και να ευαισθητοποιήσει τις νέες γενιές. Έναν ρόλο, πολύ διαφορετικό από όλους εκείνους που έχουμε συνηθίσει να τη βλέπουμε έως τώρα, ο οποίος έδειξε να της ταιριάζει εξίσου. Αγάπησε την Κέιτ και αυτό της έδωσε τη δυνατότητα να μας χαρίσει άλλη μία εξαιρετική ερμηνεία.

Ο Ιωάννης Καμπούρης, στον ρόλο του Γκρεγκ, εγκλωβισμένου σε ένα «ψεύτικο» επάγγελμα και σε έναν γάμο όπου δεν αναγνωρίζονται οι ανάγκες του ενώ αγωνιά να μοιραστεί όσα είναι σημαντικά για εκείνον. Πότε αποστασιοποιημένος «κριτής» των συνομιλητών του και πότε καλούμενος να διαχειριστεί και να «πάρει στα χέρια του» την κατάσταση, ο Ιωάννης Καμπούρης μας δίνει μια ακόμα «πιο γουντιαλενική» ερμηνεία, σε σχέση με προηγούμενες απόπειρες.

Τους υπόλοιπους ρόλους, εκείνον του φιλόζωου ιδιοκτήτη σκύλου, της παλιάς φίλης που ζει τη «μεγάλη ζωή» της Νέας Υόρκης και της ψυχολόγου Λέσλυ, ενσάρκωσε με μεγάλη επιτυχία, ο Γιώργος Κωνσταντίνου. Οι ερμηνείες του, ερμηνείες τύπων, του επέτρεψαν να μας προσφέρει ένα γενναιόδωρο δείγμα του εύρους των υποκριτικών ικανοτήτων του. Οι ρόλοι αυτοί, εκφράζουν απόψεις για τη διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα, ακούμε τον φιλόζωο άνδρα να αντιδρά όταν του προτείνεται να στειρώσει τον αρσενικό σκύλο του καθώς «δεν είναι το ίδιο με το να σου δένουνε τα σωληνάκια» αλλά και για τη ρευστότητα του φύλου, αφού η ψυχολόγος με τα «αμφίσημα ρούχα» αφήνει κάθε φορά στους συνομιλητές της να επιλέξουν το φύλο της.

Ο σκηνοθέτης, προχωράει ένα βήμα πιο πέρ;α από τον συγγραφέα, εισάγοντας μία τεχνική του θεάτρου ντοκουμέντο σε αυτήν τη φανταστική (fictional) ιστορία, με συνεντεύξεις των χαρακτήρων-τύπων, σχετικά με το ζευγάρι και την πορεία του μετά τα γεγονότα του έργου. Όλοι, μοιάζουν να έχουν αποτραβηχτεί μετά τη «μεταμόρφωση» της Κέιτ.

Η Σύλβια είναι μία σύγχρονη παράσταση, για τις σχέσεις, την αγάπη, το μοίρασμα και εν τέλει το αφούγκρασμα των πιο βαθιών αλλά ίσως πιο σημαντικών αναγκών μας, που κλείνει το μάτι στους θεατές γύρω από κοινωνικά ζητήματα της εποχής.