Ακούω ειδήσεις και χαζεύω, μηχανικά, την αρχική μου. Πριν 22 ώρες -γράφει- η ανάρτηση στο Facebook. Γκουγκλάρω. Ευαγγελισμός - εφημερία. 20/11/2021. Τη διαβάζω δύο φορές.

Καλύπτω ρεπορτάζ Υγείας -από πέρυσι- και όχι, δεν το έχω συνηθίσει ακόμα. Εύχομαι να μη το συνηθίσω ποτέ. Και να παραμείνω στην πλευρά εκείνων που και τα λένε και τα δείχνουν.

Η ανάρτηση γράφει:

«Τηλεφώνημα με την αδελφή μου, ο πατέρας μας είναι και πάλι στο νοσοκομείο. "Νόμιζα ότι είχαμε πιάσει πάτο το 2013 που τα νοσοκομεία δεν είχαν ούτε ντεπόν και είχα μοιράσει στο θάλαμο κάτι ζαντάκ που είχα φέρει από το σπίτι", μου είπε.

Αλλά αυτό, με την εφημερία του Ευαγγελισμού είναι χειρότερο. Άνθρωποι στοιβαγμένοι στα επείγοντα, νοσούντες από κόβιντ και μη, όλοι μαζί.

Είκοσι ώρες αναμονή, να βγει το τεστ σου, να βρεθεί θάλαμος, να σου πουν τι έχεις, αν έχεις, που θα σε πάνε. Πολλούς τους διώχνουν για άλλα νοσοκομεία, αλλά ξανάρχονται πίσω γιατί ούτε εκεί τους δέχονται. Οι συγγενείς και όσοι τους συνοδεύουν τους βλέπουν απέξω αλλά δεν επιτρέπεται να ζυγώσουν

-"η αίθουσα είναι κόβιντ, παρακαλούμε απομακρυνθείτε από τα παράθυρα"

- ναι, αλλά ο άνθρωπός μου ΔΕΝ έχει κόβιντ!

Κάποια στιγμή, ο πατέρας μου ζήτησε λίγο νερό, είναι 80 χρονών άνθρωπος και νηστικός από χτες. Η αδελφή μου άφησε ένα μπουκαλάκι στην είσοδο, αλλά η νοσοκόμα δεν ήξερε ποιος κύριος διψούσε και το πηγαινόφερνε ανάμεσα στα ράντζα. Ένας κύριος έφερε μια σακούλα νεράκια και τους τα έδωσε

- "Κι ο δικός μου διψάει, μοιράστε τα στους ανθρώπους".

Λίγο μετά, οι πύλες του Ευαγγελισμού έκλεισαν. Δεν δεχόντουσαν άλλους. Μιλάμε για εφημερεύον νοσοκομείο, έτσι;

Αναγκαστικά, άνοιξαν μετά από ώρα καθώς, δέκα, ΔΕΚΑ ασθενοφόρα το ένα πίσω από το άλλο, περίμεναν φορτωμένα. Νοσοκόμοι του ΕΚΑΒ ντυμένοι με ολόσωμες φόρμες, έβγαζαν φορεία σκεπασμένα επίσης με αντιμολυσματικές στολές. ΕΚΕΙ μέσα σε όλους μέσα στα ράντζα, τι να ψάχνεις τώρα. Αποστάσεις, τι είναι αυτό; We all go down together.

Να τα λέτε αυτά στον κόσμο, είπα στην αδελφή μου. Να τα λέτε γιατί δεν τα λέει και ΔΕΝ ΤΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. Δεν μαθαίνονται. Αν είχαμε άλλη κυβέρνηση, θα είχαμε καθημερινά κάμερες στα νοσοκομεία και τα νεκροταφεία. Ο κόσμος δεν ξέρει τι ζούμε, δεν υπάρχει καμία κριτική. Και κανένα ενδιαφέρον, ούτε καν για τα προσχήματα, από την κυβέρνηση.

Οι άνθρωποι που περιμένουν τους ανθρώπους τους, έξω από τα επείγοντα, στοιβαγμένοι σε πεζούλια και καθισμένοι στο έδαφος...

-"Μας είπαν ότι σε δυο ώρες, θα μας πουν... Πώς να φύγουμε;"

Εικόνα τριτοκοσμική. Κανένας Μπακογιάννης, καμία περιφέρεια, κανένας Κούλης και κανένας Πλεύρης, δεν έχει βάλει ένα πάγκο, παγκάκι, στέγαστρο, μια γαμημένη σόμπα εξωτερικού χώρου τέλος πάντων, για τους ιθαγενείς που ξημεροβραδιάζονται μέσα στην υγρασία του Νοέμβρη, πληρώνοντας καθημερινά ράπιντ τεστ - γιατί διαφορετικά δεν μπαίνεις σε νοσοκομείο να δεις τους δικούς σου.

Φωνάζαμε κάποιοι. ΑΠΟ ΠΕΡΥΣΙ. Να δημιουργηθούν δομές πρωτοβάθμιας υποδοχής κρουσμάτων κόβιντ. Άλλες χώρες, έφτιαξαν προσωρινά νοσοκομεία, για κρούσματα, μέσα σε κλειστά γήπεδα μπάσκετ ή σε άδεια κτήρια. Έστησαν πρόχειρα "νοσοκομεία πολέμου" (πόλεμο δεν έλεγες ότι έχουμε, εκλεγμένε μαλάκα;) για αυτούς που δε νοσούν σοβαρά, ώστε να έχουν ελεύθερες κλίνες και γιατρούς για τα σοβαρότερα και για τα επείγοντα.

Ας γινόταν κάτι και για μας, έστω και τώρα. Έστω και τώρα - μέσα στον πόλεμο αντιμετωπίζεις τον πόλεμο. Αλλά όχι. Όχι εμείς.

Η οδηγία της Κομισιόν για το Ταμείο Ανάκαμψης προτρέπει τα κράτη μέλη να δαπανήσουν έκτακτα ποσά για τη στήριξη της Δημόσιας Υγείας και την αντιμετώπιση του κόβιντ. Το παράσιτο όμως που μας κυβερνά και η συμμορία του, εκπόνησαν νέο προϋπολογισμό με μειωμένες δαπάνες για τη Δημόσια Υγεία κατά σχεδόν ένα δισ. ευρώ.

Όπως άφησαν τη χώρα να καεί, έτσι αφήνουν και τον κόσμο να χάνεται χωρίς καμία προσπάθεια ούτε καν να σε πείσουν ότι προσπάθησαν για το αντίθετο.

Δυο χρόνια ακόμη...»

Ο άνθρωπος που το υπογράφει βρίσκεται στο εξωτερικό, ο πατέρας του νοσηλεύεται στον Ευαγγελισμό. Η αδελφή του πηγαινόρχεται. Τον άνθρωπό τους συνοδεύει η επίσης 80χρονη μητέρα τους. Της έμαθαν και κάνει τηλεκλήσεις.

«Σήμερα περιμένουν και πάλι οι άνθρωποι μια ώρα να βγουν τα αποτελέσματα των ράπιντ για να μπουν στο νοσοκομείο. Ρωτούν μα μια ώρα; Συνήθως κάνει 10 λεπτά. Αλλά   και το γειτονικό φαρμακείο έχει τόση δουλειά, που δεν προλαβαίνουν». Ο πατέρα τους δεν έχει covid. «Είναι σε ένα φορείο στη μέση ενός θαλάμου. Του είπαν να μη σηκώνεται για να μην πέσει, αλλά, στο φορείο δεν μπορεί ούτε να αλλάξει πλευρό ούτε υπάρχει κοντά του κάποιο κουδούνι για να καλέσει κάποιον. Και αυτή είναι μια ΚΑΛΗ περίπτωση νοσηλείας. Δεν έχει κόβιντ ο άνθρωπος, έτσι και κολλήσει εκεί μέσα, όμως, θα τον χάσουμε», μου λέει.

Ακούω την ομιλία του Πρωθυπουργού στη Βουλή. «Με παραπάνω από 40 δισ. ευρώ η κυβέρνηση αυτή στήριξε το ΕΣΥ κρατώντας όρθια την παραγωγή και την κοινωνία. Κέρδισε τις προκλήσεις χωρίς να χάσει τον προσανατολισμό της». 

Σκέφτομαι τις ανοιχτές τηλεοράσεις στους θαλάμους των  νοσοκομείων.

Να τη μεταδίδουν.