Η Κλειώ Γκιζελή είναι εικαστικός. Αναπληρώτρια. Από εκείνους -τους χιλιάδες- που πήρε η Υπουργός και κάλυψε όλα τα κενά.

Κάτσε να θυμηθώ πως το έλεγε: «11.700 μόνιμοι διορισμοί, οι πρώτοι στη γενική εκπαίδευση μετά από 12 χρόνια και υπερδιπλάσιοι από τους 5.250 που είχαμε δεσμευτεί για φέτος. Με διορισμούς, επιμορφώσεις, βελτιωτική αξιολόγηση, η κυβέρνηση επενδύει στο πολυτιμότερο κεφάλαιο της εκπαίδευσης, το ανθρώπινο δυναμικό της. Το σχολείο αλλάζει στην πράξη».

Αυτή την... πράξη περιγράφει πολύ εύστοχα η εικαστικός της ιστορίας μας.

Μια εικαστικός-νομάς που έτυχε να πέσει στο γραφείο, ενός από τα σχολεία που υπηρετεί, πάνω στον Κου.

Η ανάρτησή της έγινε viral και η Κλειώ μου έκανε την τιμή να μιλήσουμε.

Διαβάστε όμως πρώτα την ανάρτησή της στο Facebook:

«Αγαπητή κα. Κεραμέως,

Ο Κ είναι 10 χρονώ. Ή τέλος πάντων πάει Έ Δημοτικού. Στο Ίλιον, έχετε υπόψη σας.

Κι εγώ εκεί πάω. Εικαστικός.

Αλλά δεν του κάνω εικαστικά.

Τα κάνει μόνος του.

Κανείς εικαστικός δεν του κάνει εικαστικά.

Με δική σας απόφαση αυτό.

Εικαστικά, παλεύει να του κάνει η κυρία του, που όμως του μαθαίνει γλώσσα ή μαθηματικά. Αφού εικαστικά δεν ξέρει.

Και με ρωτάει στα διαλείμματα τι να κάνει εικαστικό. Και πελαγώνει, άμα της εξηγώ, όπως θα πελάγωνα κι εγώ να διδάξω μαθηματικά ή φυσική.

Εγώ λοιπόν θα έπρεπε να του κάνω εικαστικά, αυτή είναι η ειδικότης μου, αλλά δεν του κάνω, γιατί με βάλατε σε δύο σχολεία να τρέχω, και δεν επαρκούν οι ώρες. Δεν επαρκούν να κάνω σ’ όλες τις τάξεις εικαστικά, ούτε στο ‘να ούτε στ’ άλλο (σχολείο). Τραβήξαμε λοιπόν κλήρο.

Αυτό, επειδή με βάλατε σε δύο σχολεία, έτσι ώστε: με πρόσληψη ενός εικαστικού, να λέτε ότι έχουν εκπαιδευτικό εικαστικών δύο σχολεία!

Πανέξυπνο.

Βέβαια, αντί να διδάσκω όλες τις τάξεις του ενός σχολείου (που θα μπορούσα), διδάσκω τις μισές.

Για να τρέχω ανάμεσα στις άλλες μισές.. του άλλου σχολείου.

Αποτέλεσμα: κάποια παιδιά κάνουν εικαστικά από εικαστικό και κάποια όχι!

Αυτό θα το ‘λεγα οικονομία του «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια», αλλά εδώ έχουμε μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια μισά.

Έτσι το θελήσατε. Εσείς.

Γιατί ο κόσμος δεν το πολυξέρει.

Εσείς όμως το ξέρετε.

Κι εμείς. Οι εκπαιδευτικοί στο Ίλιον.

Και αλλού. Παντού.

Μισά θελήσατε λοιπόν να βγαίνουν τα παιδιά.

Γιατί εγώ κάνω όλο μου το ωράριο.

Πληρώνομαι.

Ο Κου όμως όχι. Όχι επαρκώς.

Αλλά εσείς, εξοικονομήσατε έτσι τον ετήσιο μισθό μίας (άλλης) πρόσληψης. Αυτής που δεν έγινε. Συγχαρητήρια.

Κι επειδή δεν είμαι η μόνη, ούτε ο Κ είναι ο μόνος, εξοικονομήσατε χιλιάδες μισθούς, και αφήσατε έτσι εκατονταπλάσια παιδιά... μισά.

Πάλι συγχαρητήρια.

Γιατί να πληρώνετε δύο εκπαιδευτικούς όταν μπορείτε έναν;

Γιατί 200 όταν μπορείτε 100.

Γιατί αποδείξατε ότι μπορείτε να αφήσετε 100 και 1000ους και 2000άδες Κου, χωρίς εικαστικό.

Χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Ο Κου έτσι κι αλλιώς δεν ξέρει ποιον να φταίξει.

Τον εαυτό του ίσως, που δεν ξέρει που να διοχετεύσει την ενέργεια και το χάρισμά του.

Εσείς από την άλλη, αυτοαξιολογηθήκατε με το που αναλάβατε ως άριστοι, οπότε πάτε παρακάτω, να αξιολογήσετε τώρα και τους μισούς (εσείς τους εκθέτετε μισούς) εκπαιδευτικούς.

Τους θέλετε μισούς.

Και τα παιδιά μισά;

Γιατί αν μεθαύριο ψάξετε εικαστικό για τα δικά σας παιδιά, θα βρείτε. Αλλά στο Ίλιον είναι του κατώτερου θεού. Και παντού. Όπου δεν ακούγεται. Υποθέτω.

Τον Κου λοιπόν, δεν θα τον γνώριζα, αν σήμερα δεν έπεφτα πάνω του, στο γραφείο, μετά το σχόλασμα.

Τον μάλωνε η δασκάλα του που κάνει φασαρία, τον «μάλωνε» κι η αγγλικού που στην ώρα αγγλικών ο Κου ζωγραφίζει.

Ο Κου, έμαθα, πάντα ζωγραφίζει, δεν έχει μάθει να ζωγραφίζει σε χρόνο αφιερωμένο.

Κι ο Κου έλεγε πως θα προσπαθήσει να μη ζωγραφίζει πάντα, ή στα αγγλικά, αλλά θέλει να ζωγραφίζει όλο, δεν αντέχει.

Και πέρασα, κρυφάκουσα, και του πα πρόσεχε, γιατί άμα όλο ζωγραφίζεις, θα σε πάρω εγώ στην τάξη μου, που ζωγραφίζουμ’ όλην ώρα. Με κοίταξ’ άναυδος.

- Είστε η κα. εικαστικού;

- Είμαι

- Και γιατί εμείς δεν σας έχουμε;

- Έπρεπε κανονικά. Αλλά Έ δημοτικού πάω σε άλλο σχολείο (ήθελα κα. Κεραμέως να ‘σασταν εσείς εκεί να του απαντούσατε πιο κομψά).

- Ήθελα να σας έχουμε. Η κυρία μας, μας κάνει τις ιδέες σας. Ωραίες είναι. Πουαντιγισμός.

(δεν είχα τέτοια ιδέα εγώ)

- Να το πεις στην κυβέρνηση Κου μου. Κι εγώ ήθελα να σας έχω. Έχεις κάτι να μου δείξεις;

Κι έβγαλε ένα μεγάλο μπλοκ γεμάτο από μαυρόασπρα αριστουργήματα. Που τα κάνει μόνος του.

- Μου πέσε το σαγόνι.

- Να βγάλω μια φωτό;

- Να βγάλετε! (έλαμψε).

Καθήσαμε και τα είδαμε ένα ένα, τα συζητήσαμε, του είπα να φέρει κι άλλα (έχει), καθώς φεύγαμε παρέα απ’ το γραφείο, είπε στους εναπομείναντες δασκάλους:

«μ’ αρέσει να δείχνω τις ζωγραφιές μου, κι άμα τις συζητάμε χαίρομαι..».

Συμφωνήσαμε να προσπαθήσει να μη ζωγραφίζει την ώρα άλλων μαθημάτων, κι είπε «ζωγραφίζω στα διαλείμματα αλλά καμιά φορά παρασύρομαι».

Κι εγώ, ξομολογήθηκα. Παρασύρομαι και φτιάχνω μινιατούρες νύχτα, αντί να κάνω τα του σχολείου κι έρχομαι στις τάξεις ζόμπι. Αλλά ας βρούμε κατάλληλο χρόνο για τα εικαστικά μας, εξάλλου αξίζουν αφοσίωση (κα. Κεραμέως, ο 10χρονος το κατάλαβε, εσείς;).

Έξω πια απ’ την αυλόπορτα, του ‘πα «μου ‘φερες όρεξη για καλλιτεχνικά. Πάω να δουλέψω».

- Κι εγώ, φώναξε ο Κου. Τώρα ΣΚ που μπορούμε.

- «Καλή έμπνευση!» μου πε.

- Κι εσύ, του ‘πα, και κα. Κεραμέως αυτό το παιδάκι, πιθανά, δεν θα το ξαναδώ ποτέ.

Θα το δει η αγγλικού, η γλώσσα, τα μαθηματικά, τα εικαστικά ποτέ.

Δικό σας:

(έργο του. σας αρέσει; εμένα πολύ - πού να χε και δάσκαλο εικαστικών ο Κου. Ε;..)»

Αλλά εδώ δεν παίρνουνε γιατρούς. Αν δεν τους ενδιαφέρει να πάρουνε γιατρό και ο κόσμος πεθαίνει, σιγά μην πάρουν εικαστικό

Μία ανάρτηση συναισθηματικά φορτισμένη που δείχνει το έλλειμμα της δημόσιας παιδείας. Ειδικά σε μαθήματα που θεωρεί η κυβέρνηση, το κράτος, το σύστημα δευτερεύοντα. Που τα υποβαθμίζει και πονηρά αποπροσανατολίσει τους πολίτες. Έχουμε σε όλα τα σχολεία εικαστικούς; Πιθανόν, αλλά δεν έχουμε σε όλες τις τάξεις τους. Οι ειδικότητες γίνονται δάσκαλοι νομάδες. Που μετακινούνται, μοιράζονται, ταλαιπωρούνται.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες δάσκαλοι σαν την Κλειώ, προσπαθήσουν, ματώνουν για να καλύψουν τα κενά ενός συστήματος που αξιολογεί χωρίς να αξιολογείται:

«Δεν με βοηθάει το υπουργείο να είμαι σωστά αφοσιωμένη στη δουλειά μου. Είμαστε εκπαιδευτικοί νομάδες όπως είναι και οι γιατροί. Αλλά εδώ δεν παίρνουνε γιατρούς. Αν δεν τους ενδιαφέρει να πάρουνε γιατρό και ο κόσμος πεθαίνει σιγά μην πάρουν εικαστικό. Εγώ δε μου είμαι αναπληρώτρια γνωρίζω ότι θα απολυθώ τον Ιούνιο και θα πάω τον Σεπτέμβρη σε άλλο σχολείο. Αν πάω. Δεν είναι αυτό αντικίνητρο για να επενδύσω σε οτιδήποτε;», μας λέει η Κλειώ Γκιζελή

Και συνεχίζει: «Προσπαθώ να τους κάνω φωτογραφία και χορό γιατί ξέρω ότι -αν αυτά τα ερεθίσματα δεν τα έχουν στο σπίτι τους- δεν θα τα βρούνε ποτέ στην εκπαίδευση τους. Μα ποτέ. 'Έχω δύο σχολεία -θα μπορούσα να είμαι σε ένα και να καλύψω όλες τις τάξεις του, αλλά δεν είμαι για να φαίνεται ότι δύο σχολεία καλύπτουν την ειδικότητα. Αυτό για μένα σημαίνει ότι πελαγώνω. Έχω 17 τμήματα, δύο κανόνες σχολείου, δύο διευθυντές. Αντί για δύο πρώτες, έχω τέσσερις, αντί για δύο Δευτέρες, έχω τρεις. Στο ένα έχω 5η και 6η στο άλλο δεν έχω. Σημαίνει ότι ζω σε ένα χάος, δεν έχω δομή, δεν προλαβαίνω να γνωρίσω τα παιδιά, να καταλάβω τις ιδιαιτερότητές τους και τρέχω σαν το Βέγγο. Και δεν μπορώ να γνωρίσω και τους συναδέλφους. Γιατί τρέχω συνεχώς.

Στα δύο σχολεία που βρίσκομαι έχω 17 τμήματα εικαστικών. Και σκέφτομαι πως θα κάνω το μάθημά μου: μπορώ να δώσω από μία έγχρωμη εικόνα Α4 στο καθένα. Όχι δεν βλέπουν στο Α4. Δεν μπορούνε να βρούνε καν μία λεπτομέρεια. Άρα πρέπει να τους δώσω Α3. Που σημαίνει 25 η κάθε τάξη. 17 X 25. Θέλω να δείξω και 50 εικόνες σε ένα τμήμα, να έχουν οπτικά ερεθίσματα. Μάλλον θα πρέπει να πληρώνω και κάτι παραπάνω από το μισθό μου. Κάνω εικαστικά και τους τα περιγράφω με λόγια. Και η Κεραμέως ξέρετε τι λέει;  θα σας πω: Ένας από τους δείκτες αξιολόγησης είναι πως ζητάει να αξιολογηθούν οι εκπαιδευτικοί στη χρήση της τεχνολογίας μέσα στην τάξη.

Πολύ ωραίο ακούγεται, ναι; Μόνο που δεν υπάρχει τεχνολογία. Το μόνο που υπάρχει είναι το κινητό μου. Που απαγορεύεται να δείχνω από εκεί φωτογραφίες και εικόνες. Δεν γίνεται να λες ότι θα αξιολογηθεί η τεχνολογία και η ικανότητά του εκπαιδευτικού στην χρήση της στην τάξη, όταν ξέρεις πάρα πολύ καλά, ότι δεν έχουμε ίχνος από τεχνολογικό εξοπλισμό.

Λέω στον εαυτό μου και εσύ χωρίς προτζέκτορα στο σχολείο μεγάλωσες, δεν έπαθες κάτι. Ναι, αλλά δεν ήταν η ζωή μου όλη εικόνες και οθόνες. Δεν γίνεται όλοι να έχουμε εκτός σχολείου εικόνες σε οθόνες και το μάθημα να γίνεται σε συνθήκες δεκαετίας 30».