Από τη μανία να βγει η αποκλειστικότητα, αντί να πάρει φωνή ένας άνθρωπος, τη χάνει

Αυτό που ακολούθησε ήταν να βρεθεί, στην κυριολεξία, "κυνηγημένη" από δημοσιογράφους που αναζητούσαν μανιωδώς μια "αποκλειστική" της δήλωσή.

Γιατί δυστυχώς, για τα ελληνικά –και όχι μόνο- ΜΜΕ, το πρόσωπο που βγαίνει με θάρρος να μιλήσει για το τραύμα της κακοποίησης που έχει υποστεί, είναι αποκομμένο από την ουσία της καταγγελίας. Είναι από μόνο του «άρτος και θέαμα».

Γιατί αγνοούν πως πριν από την ακύρωση και την τιμωρία του θύτη, προέχει ο σεβασμός και η προστασία του θύματος.

Η Ευγενία, μας έκανε την τιμή να μιλήσει στο 2020mag.gr για το πως μια ανάρτηση – μαρτυρία σεξουαλικής κακοποίησης κατέληξε σε ένα ανελέητο κυνηγητό και παρενόχληση από δημοσιογράφους.

Όπως η ίδια μας λέει χαρακτηριστικά: «Αν κρίνω απ’ τη δική μου περίπτωση, αν κάποιος πάρει την απόφαση ενυπόγραφα να καταγγείλει κάτι, βρίσκεται να είναι αυτός που τελικά χρειάζεται να κρύβεται, αντί για τον θύτη. Από τη μανία να βγει το θέμα και η αποκλειστικότητα, αντί να πάρει φωνή ένας άνθρωπος, τη χάνει».

Διαβάστε παρακάτω, όλα όσα μας είπε η ίδια, χωρίς επεξεργασία.
Λόγια στα οποία οφείλουμε όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουμε στα Μέσα Ενημέρωσης, όχι μόνο να δώσουμε προσοχή, αλλά να "επιβάλλουμε" στους εαυτούς μας και στην κοινωνία:

Όσο ψυχικά ήρεμη έγραψα ένα ποστ, τόσο βρέθηκα να είμαι κυνηγημένη από δημοσιογράφους και κανάλια για να αναλύσω ή να συζητήσω αυτό που συνέβη

Ακολουθούν τα όσα μου είπε, επί λέξει, η Ευγενία:

Το περιστατικό που περιέγραψα ήταν ένα περιστατικό σεξουαλικής παρενόχλησης. Το έγραψα με ονοματεπώνυμο και ενυπόγραφα σκόπιμα: για να βρουν το θάρρος και άλλες κοπέλες να μιλήσουν για παραβιαστικές συμπεριφορές που έχουν υποστεί. Ήταν ένα περιστατικό που, λόγω της συχνότητας με την οποία το βιώνουμε -κυρίως- οι γυναίκες, δεν είναι κάτι που με σημάδεψε και δεν μπορούσα να ανακάμψω από αυτό, καθώς ήταν άλλο ένα περιστατικό. 

Κι όμως. Όσο ψυχικά ήρεμη έγραψα ένα ποστ, τόσο βρέθηκα να είμαι κυνηγημένη από δημοσιογράφους και κανάλια για να αναλύσω ή να συζητήσω αυτό που συνέβη.

Αφού βρήκαν το τηλέφωνο του σπιτιού μου, το σήκωσα και πολύ ευγενικά τους είπα ότι δεν θα ήθελα να μιλήσω παραπάνω γι αυτό που συνέβη εφόσον ό,τι είχα να πω, το έγραψα.

Δεν φαντάζομαι τι μπορεί να νιώθει κάποια κοπέλα που παίρνει την απόφαση να μιλήσει ενώ ακόμα τα τραύματά της δεν έχουν επουλωθεί, αν καλείται να αντιμετωπίσει και όλο αυτό το κυνηγητό των ΜΜΕ

Ήρθαν και πολλά προσωπικά μηνύματα στο inbox μου στα οποία επίσης αφιέρωσα χρόνο να εξηγήσω ότι δεν έχω κάτι άλλο να πω.

Εν τέλει, βρέθηκα να με κυνηγάνε με αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα στο σπίτι μου και στο χώρο εργασίας μου.
Να στέλνουν μηνύματα στους φίλους μου για να επικοινωνήσουν μαζί μου.

ΚΑΙ αυτό είναι παραβιαστική συμπεριφορά. Το stalking είναι παραβιαστική συμπεριφορά.

Εφόσον, κύριοι και κυρίες των ΜΜΕ, καταπιάνεστε με κοινωνικά θέματα και θέλετε να θίξετε και να αναδείξετε παραβιαστικές συμπεριφορές, καλό είναι να γνωρίζετε ότι το “όχι” σημαίνει “όχι” και για εσάς.

Δεν φαντάζομαι τι μπορεί να νιώθει κάποια κοπέλα που παίρνει την απόφαση να μιλήσει ενώ ακόμα τα τραύματά της δεν έχουν επουλωθεί, αν καλείται να αντιμετωπίσει και όλο αυτό το κυνηγητό των ΜΜΕ.

Έχουμε να πούμε πράγματα και θα τα πούμε στο χώρο μας και στο χρόνο μας. Αυτό οφείλει να γίνει σεβαστό.

Αν κρίνω απ’ τη δική μου περίπτωση, αν κάποιος πάρει την απόφαση ενυπόγραφα να καταγγείλει κάτι, βρίσκεται να είναι αυτός που τελικά χρειάζεται να κρύβεται, αντί για τον θύτη.

Από τη μανία να βγει το θέμα και η αποκλειστικότητα, αντί να πάρει φωνή ένας άνθρωπος, τη χάνει.

Από την άλλη, δέχτηκα πολλά μηνύματα συμπαράστασης από γνωστούς και αγνώστους. Δέχτηκα επίσης και κάποια μηνύματα γυναικών που είχαν να μοιραστούν μια εμπειρία με τον συγκεκριμένο άνθρωπο.

Η Δ. μου είπε ότι ήταν σε μπαρ όπου αυτός έπαιζε μουσική και φεύγοντας “της έπιασε τον κώλο” και όταν αυτή γύρισε έντρομη και τον κοίταξε αυτός της είπε “θα φας κι άλλη”. Η κοπέλα πάγωσε και του ψέλλισε ένα “εε όχι” και μου είπε ότι αυτό το κουβαλάει ακόμα, γιατί δεν γύρισε να του φωνάξει, να τον κάνει ρεζίλι, να τον ξεφτιλίσει. Και εκεί θα σταθώ, γιατί αυτό είναι το θέμα. 

Έχουμε γαλουχηθεί σαν γυναίκες να ανεχόμαστε αυτές τις συμπεριφορές, να παγώνουμε, να σωπαίνουμε. Αν αρχίσουμε να φωνάζουμε θα πουν «τι έπαθε η τρελή και φωνάζει;».

Αν αρχίσουμε να χτυπάμε, θα φάμε ξύλο γιατί η σωματική μας διάπλαση δεν μας βοηθάει να υπερασπιστούμε το σώμα μας. Και αυτό δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Όλες. ΟΛΕΣ, έχουμε βιώσει τέτοια περιστατικά. 

Το παρενοχλητικό χέρι θα κόβεται αν μιλάμε. Αν δε φοβόμαστε να μιλάμε. Αν δε φοβόμαστε ότι θα ασχολούνται μαζί μας και όχι με το θέμα. Αν δε φοβόμαστε ότι είμαστε υπερβολικές, στο κάτω κάτω δεν έκανε και τίποτα.

Αφήστε μας να μιλήσουμε. Σεβαστείτε το «Όχι». Όλοι.

Παρακάτω η σημερινή ανάρτηση της Ευγενίας για τον Στάθη Παναγιωτόπουλο:

 κεντρική φωτογραφία για το 2020mag.gr: itsppak