Στην ανάρτησή της - απάντηση στη χθεσινή απολογία του κατηγορουμένου Δημήτρη Λιγνάδη, η δημοσιογράφος Ναταλί Χατζηαντωνίου αναφέρει τα ακόλουθα:

Μετά την απολογία του Δημήτρη Λιγνάδη ας πω 2-3 πράγματα:

Η «σκευωρία» εναντίον του, όπως ονομάζει τη δίκαιη διαδικασία που τον έφερε στο δικαστηριο, δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε «ψευδοαριστερή», ούτε δεξιά. Κι αυτό γιατί ο βιασμός και ο βιασμός ανηλίκων δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο. Δεν είναι ούτε αριστερός, ούτε δεξιός. Όπως ούτε αριστερή ούτε δεξιά είναι η δίκη. Ο βιασμός και ακόμα χειρότερα ο βιασμός παιδιών είναι από τα θέματα που μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι οριζόντια. Αριστεροί και Δεξιοί.

Η ανάπτυξη ενός συλλογισμού που παραπέμπει σε «αριστερή» σκευωρία φέρνει τον ίδιο τον Λιγνάδη να εκχωρεί στην Αριστερά αποκλειστικά μαζί με τις κατηγορίες και την άλλη όψη τους. Το ενδεχόμενο να είναι πράγματι ένοχος και να έχει φορτώσει μόνος του στη Δεξιά αποχή ή και συγκάλυψη. Αδικο για πάρα πολύ κόσμο που παρακολουθεί τη δίκη. Οσο κι αν θέλει να την πολιτικοποιήσει ο ίδιος, η δικη δεν είναι πολιτική.

Οι έφηβοι και τα νέα παιδιά, είτε προσφυγάκια, είτε όχι, δεν ήρθαν σ΄ αυτόν τον κόσμο για να περνάει κάποιος «δροσερά» και να κάνει «χιούμορ» μαζί τους, ενώ βεβαια κρατάει κατά τα άλλα τις υψηλές παρέες του.

Ενδειξη ενσυναίσθησης και ανθρωπισμού δεν είναι να προσφέρεις στεγη σ΄ ένα παιδί που η ζωή το δοκιμάζει και που εσύ το γνώρισες στα σουβλάκια και του έκανες friend request. Ούτε είναι να του ζητάς να σφουγγαρίζει σε αντάλλαγμα της στεγης που παρεχεις. Ενδειξη ανθρωπιάς είναι να γνωρίζεις αν αυτό το παιδί παρακολουθεί το σχολείο του κανονικά και να απευθυνθείς σε φορέα, κοινωνικό λειτουργό ή δομή που μπορεί να το υποστηρίξει με διάρκεια, ουσία και χωρίς σφουγγάρισμα (για την περίπτωση του Π.Φ.).

Η μνήμη ειδικά σε έναν άνθρωπο κάτω των 80 δεν μπορεί να είναι επιλεκτική. Δεν μπορεί δηλαδή να θυμάσαι με λεπτομέρειες τι έκανες το '84 (όταν υπήρξε η πρώτη καταγγελία για βιασμό ανηλίκου) και με ποιον έπαιζε τότε η ΑΕΚ, αλλά να μη θυμάσαι πότε και πώς βρέθηκες να φωτογραφίζεσαι σ' ένα ξενοδοχείο της Επιδαύρου με δύο παιδιά.

Η άσκηση κριτικής και στον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού για τις επιλογές του είναι βασική αρχή του Πολιτιστικού ρεπορτάζ. Δεν μπορεί να χρησιμοποιείται εκ των υστέρων ως «ένδειξη» της εξύφανσης μίας «σκευωρίας». Οι πολιτιστικοί ρεπόρτερ έχουμε, βάσει της δημοσιογραφικής μας θέσης και άποψης, ασκήσει κριτική σε όλους τους καλλιτεχνικούς διευθυντές κατά καιρούς. Δεν υπήρξε δικό του «προνόμιο», αν και δικό του προνόμιο υπήρξε η άσκηση κριτικής με το καλημέρα όταν είπε «θέλω να προσδώσω στο Εθνικό έντονη, σημαντική και εκπολιτιστική διάσταση. Να τονίσω έτι περαιτέρω τον εκπαιδευτικό του ρόλο». Η λέξη «εκπολιτιστική», αρκούντως αλαζονική, αδικούσε όλους τους καλλιτεχνικούς διευθυντές που είχαν περάσει ως τότε και το κοινό επίσης. Αυτό μας είχε ενοχλήσει και όχι η «αρχαιόθεμη» σκηνή που έφτιαξε, ούτε το γεγονός ότι επέλεξε να φιλάει στην παράσταση των «Περσών» το ομοίωμα του Παρθενωνα. Οσο για την σκηνή «Ελένη Παπαδάκη» προσωπικά με ενοχλησε στο μέτρο και στο βαθμό της προτεραιοποίησης κι επειδή δεν προϋπήρξε μία σκηνή «Κατίνα Παξινού» π.χ.

Στα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε ήταν κι ότι η κατεύθυνση του Εθνικού επί των ημερών του εξόργισε τους υποστηρικτές του «μεταμοντερνισμού» που εξορίστηκε από το πρώτο θέατρο της χωρας. Όμως μεταμοντερνιστικές παραστάσεις είχε κάνει ουκ ολίγες και ο ίδιος. Ακόμα θυμόμαστε τις κριτικές που είχε δεχτεί για αυτές.

Το γεγονός ότι επιμένει ότι αυτή ήταν μια «σκευωρία» ενάντια στην Υπουργό και στην κυβέρνηση τον ίδιο εκθέτει. Εχουμε ασκήσει πράγματι έντονη κριτική σε πολλές επιλογές της κ. Μενδώνη. Ποτέ δεν την είπαμε «ανόητη» ή ανίκανη να διακρίνει. Αυτό όμως λέει ο Λιγνάδης. Ότι η Υπουργός ανίκανη να διακρίνει τη «σκευωρία» μίας ετερόκλητης «συμμορίας» που βασικά απεργαζόταν το δικό της κακό, επείσθη από αυτούς και χαρακτήρισε τον Λιγνάδη «επικίνδυνο άνθρωπο».

Και κάτι ακόμα που αφορά στην κυρία Κούρκουλα που όταν διασταυρωθήκαμε χθες σ' ένα διαδρομο είπε δυνατά στον διπλανό της «αυτή είναι». Ναι αυτή είμαι. Γνωριζόμαστε μάλιστα από την Ελευθεροτυπία, εκεί που παίρνατε τηλέφωνο συναδέλφους με τους οποίους είχατε καλή σχέση και ζητιανεύατε μία συνέντευξη το εξαμηνο.

Από τα θύματα ή τους μάρτυρες που στέκονται εκεί και ακούν όσα εκστομίζονται, έχω δει αρκετούς να κλαίνε μέσα στην αίθουσα ή στα διαλείμματα. Μερικοί κλαίνε «με χοντρά δάκρυα. Δεν εχω ξαναδεί τόσο χοντρά δάκρυα», μου είπε μία φίλη χθες. Όμως είναι εκεί παρόντες. Όταν αυτό τελειώσει θα επιστρέψουν σε -δύσκολες- καθημερινότητες χωρίς να έχουν κερδίσει άλλο από κάποια ψυχική ηρεμία - εύχομαι τουλάχιστον. Οι υπόλοιποι ούτε λεφτά βγάλαμε όπως υποστηριξε στον κατάλογο των ενδεχόμενων κινήτρων μας ο Λιγνάδης, ούτε την παραπάνω δημοσιότητα και τα like. Ετσι κι αλλιώς η δουλειά του δημοσιογράφου είναι εφήμερη. Το πρώτο μάθημα που μας έδωσε ο φωτισμένος αρχισυντάκτης μας στην Ελευθεροτυπία, Δημήτρης Γκιώνης, ήταν ότι όταν αρρώστησε η θρυλική του Πολιτιστικού Ρεπορτάζ Σούλα Αλεξανδροπούλου του έλεγε «Δημήτρη δεν χτυπάει ποτέ το τηλέφωνο». Εκτοτε δεν διατηρώ μάταιες προσδοκίες. Οταν τα πράγματα καταλαγιάζουν και οι δημοσιογράφοι πάμε σπίτι μας, το τηλέφωνο χτυπάει μόνο απ' τους φίλους μας. Μέχρι εκεί τα «like» είναι εξαιρετικά εφήμερα και λεφτά όπως έχουμε πορευτεί τόσα χρόνια δεν θα βγάλουμε γιατί δεν τα επιδιώξαμε.

Τέλος ούτε influencer είμαι, όπως με είπε ο Λιγνάδης, ούτε «ψευδοαριστερή». Αδημονώ να τελειώσει αυτή η ιστορία και να σταματησω να αναφέρομαι απ τον ίδιο και την υπεράσπισή του. Να κάνω τη δουλειά μου. Και να αποβάλλω την τοξικότητα και την ταξικότητα της υπόθεσής του. Κι όταν γίνει αυτό εύχομαι και πιστευω ότι και η Δικαιοσύνη θα έχει κάνει τη δουλειά της.

Πηγή: Nathalie Hatziantoniou