Θα μου επιτρέψετε τον συναισθηματισμό σήμερα, 13 Ιουλίου του 2022. Στις 13 Ιανουαρίου του 2021 πέθανε η μητέρα μου από κορονοϊό. Στις 6 Φεβρουαρίου του 2021 δημοσιεύτηκε σ’ αυτή την ανεξάρτητη κι αυτοδιαχειριζόμενη «νησίδα» του 2020mag.gr η συνέντευξη του Νίκου Σ.

Είχε προηγηθεί μία πολύωρη διαδικασία αφήγησης με πολλές διακοπές για να πάρουμε και οι δύο ανάσα, να σταματήσουμε να κλαίμε, να σταματήσει ο Νίκος να βαριανασαίνει. Αλλά ακόμα και τότε ήταν πιο γενναίος από εμένα. Κι ας μην υποψιαζόμασταν καν οι δυo μας τι μας περιμένει μετά.

Ότι ακόμα και αυτή η πολύωρη διαδικασία θα συκοφαντηθεί και θα λοιδωρηθεί, μετά από μερικούς μήνες σε μία δικαστική αίθουσα όπου οι συκοφαντίες, οι λοιδωρίες, οι αλλεπάλληλοι λεκτικοί «βιασμοί» δεν θα σταματούσαν. Ούτε εναντίον των θυμάτων (χωρίς το «φερομένων» πια), ούτε εναντίον των δημοσιογράφων, της πολιτικής αγωγής, οποιουδήποτε στήριζε τα παιδιά με τα αρχικά (ο Α., ο Π., ο Σ…).

Η μάχη ήταν σκληρή. Απαίτησε από τα θύματα κουράγιο κι αντοχή. Την είχαν επειδή έλεγαν αλήθεια. Απαίτησε κι από εμάς που το όνομά μας διασυρόταν μέσα στο δικαστήριο κι έξω από αυτό υπομονή και αντοχή. Την είχαμε γιατί πιστεύαμε στην αλήθεια των θυμάτων.

Η σημερινή μέρα, κόντρα ακόμα και στην πρόεδρο της Έδρας, την κ. Παναγιώτα Γούπη, που ψήφισε υπέρ της «αθωότητας» του κατηγορουμένου σε όλες τις περιπτώσεις, είναι μία νίκη αυτών των παιδιών. Των παιδιών που είχαν χάσει τα πάντα ήδη (πατρίδα, ασφάλεια, ταυτότητα, δικαιώματα) για να φοβηθούν σ’ αυτήν την περίπτωση ότι θα χάσουν κάτι. Εγώ σ’ αυτά τα παιδιά χρωστάω αυτή τη μέρα.

Στον κόσμο του θεάτρου το χρωστάω επίσης ή, τουλάχιστον, σε όσους πάρα πολλούς στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και δέχτηκαν το δικό τους μερίδιο στη συκοφαντία.

Στους συναδέλφους μου το χρωστώ, στη Μαρία Λούκα και τη Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου από το Παρατηρητήριο που έκανε πολύτιμη δουλειά και σε δεκάδες άλλους που πήγαν κόντρα σ’ ένα μιντιακό σύστημα που άφηνε να εκτοξεύονται κατά κανόνα ασχολίαστες οι συκοφαντίες στις κάμερες πανελλήνιας εμβέλειας ή σε τοξικά ποστ στα social media.

Στον εισαγγελέα Κωνσταντίνο Κούντρια το χρωστάω, που κόντρα στην τοξική υπεράσπιση έκανε μία επί της ουσίας προοδευτική αγόρευση και στάθηκε συνεπής μέχρι το τέλος.

Στην πολιτική αγωγή το χρωστώ, που διαφύλαξε την αξιοπρέπειά της και την αυτο-εκτίμησή της και έκανε τη δουλειά της σε δύσκολες συνθήκες.

Στον κόσμο μας το χρωστώ, που διεκδίκησε μία βαθιά ηθική και αξιακή δικαίωση. Διότι αυτό είναι το μήνυμα. Όχι η καταδίκη του Λιγνάδη μόνον, αλλά ότι άνθρωποι κοινωνικά αδύναμοι (όχι επειδή το επέλεξαν, αλλά επειδή αυτό έφερε η συγκυρία της ζωής τους) έχουν δικαίωμα να πουν τι τους συνέβη και να εισακουστούν και να δικαιωθούν.

Στον Νίκο το χρωστώ φυσικά. Στον Νίκο. Και λυπάμαι που δε ζει η μάνα μου να τον γνωρίσει και να της πω πώς ό,τι μ’ έμαθε μ’ εκείνη την εισαγγελική της αυστηρότητα και προσκόλληση στο δίκαιο, εκείνος και τα άλλα θύματα το εκπροσώπησαν με πολύ μεγάλο προσωπικό ψυχολογικό κόστος.

Τρείς πρόσφυγες και μερικοί γενναίοι μάρτυρες, μαμά. Κι ο κόσμος ίσως να γίνει κάπως καλύτερος, ακόμα κι αν εσύ δεν ζεις για να δεις πώς καμιά φορά εφαρμόζονται όσα μας έλεγες από παιδιά.

(Στη μνήμη της μάνας μου)