Ιστορίες χωρίς φωνή: Δικαίωμα στην απόδραση

Η στήλη «Ιστορίες Χωρίς Φωνή» του Πέτρου Κατσάκου στην εφημερίδα «Αυγή» δίνει βήμα στα πλάσματα που δεν μπορούν να μιλήσουν. Πρώτη φορά τα ζώα αποκτούν βήμα και ουρλιάζουν για τα δικαιώματά τους. Με τρόπο που μόνο ένας αφηγητής με ενσυναίσθηση μπορεί να κάνει.

Ιστορίες χωρίς φωνή: Δικαίωμα στην απόδραση
ΠΡΟΒΟΛΗ

Του Πέτρου Κατσάκου*

Κάθε φορά που ένα άγριο ζώο δραπετεύει από ζωολογικό κήπο ή ένα λεγόμενο παραγωγικό ζώο δραπετεύει από το προδιαγεγραμμένο τέλος του σφαγείου η ανθρώπινη σκέψη προτάσσει πάντα το λογικοφανές ερώτημα της επιβίωσης. «Και πώς θα επιβιώσουν τα άγρια πουλιά που το έσκασαν από το Αττικό Πάρκο» ρωτούσαν εκατοντάδες χρήστες του διαδικτύου όταν, τον Ιανουάριο του 2022 και λόγω της ισχυρής χιονόπτωσης που κατέστρεψε τα κλουβιά τους, δύο Ευρασιατικοί μπούφοι και 32 Ίβις του Ουάλντραπ κατάφεραν να δραπετεύσουν από την φυλακή τους αναζητώντας την ελευθερία τους στον Αττικό ουρανό. Το ίδιο παραμένει το ερώτημα για όλα τα ζώα που, ζητώντας απεγνωσμένα να ξεφύγουν από τα κλουβιά και την σφαγή, ρισκάρουν ένα αβέβαιο μέλλον σε ένα συχνά αφιλόξενο περιβάλλον κάνοντας πράξη αυτό που στη χώρα μας τουλάχιστον έχουμε μάθει να περιγράφουμε ως «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Όπως ο Μπαζού, ο χιμπαντζής που εκτελέστηκε στο πάρκινγκ του Αττικού Πάρκου ή όπως η Τζένι και ο Σπότι, τα δύο τζάγκουαρ που επίσης πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν όταν δραπέτευσαν από την ίδια φυλακή ζώων θυσιάζοντας μια ζωή εγκλεισμού για έστω και λίγα λεπτά ενστικτώδους αναζήτησης της ελευθερίας.

Θανατική ποινή για τους δραπέτες

Ο θάνατος είναι η ποινή που κατά κανόνα επιβάλλεται στα άγρια ζώα που δραπετεύουν από τους ζωολογικούς κήπους, καθώς συνήθως χαρακτηρίζονται επικίνδυνα για την ανθρώπινη ασφάλεια, σε αντίθεση με τα κατά κανόνα ακίνδυνα παραγωγικά ζώα που δραπετεύουν για να γλιτώσουν την σφαγή και τον θάνατο. Γιατί εκτός από λιοντάρια, χιμπαντζήδες, τζάγκουαρ και αρκούδες καθημερινές είναι οι αποδράσεις αγελάδων, γουρουνιών, προβάτων και άλλων παραγωγικών ζώων που προορίζονται για σφαγή. Ζώα που καταφέρνουν έστω και την τελευταία στιγμή να γλιτώσουν το μαχαίρι και αναζητούν όχι μόνο την ελευθερία τους αλλά και το δικαίωμα στη ζωή. Δικαίωμα που το ανθρώπινο είδος αμφισβητεί, θεωρώντας πως τα ζώα αυτά υπάρχουν πάνω στην γη μόνο και μόνο για να καλύπτουν τις διατροφικές του συνήθειες.

Η ιστορική απόδραση της Έμιλυ

Το 1995, η αγελάδα που έμεινε στην ιστορία με το όνομα Έμιλυ, κατάφερε και δραπέτευσε στο παρά πέντε από ένα σφαγείο στην πόλη Χόπκιντον της Μασαχουσέτης στις ΗΠΑ. Η αγελάδα, αφού κατάφερε για 40 ημέρες να αποφεύγει την σύλληψη περιπλανώμενη στα δάση της περιοχής, βρήκε τελικά την σωτηρία της όταν εντοπίσθηκε από φιλόζωους κατοίκους της περιοχής και μεταφέρθηκε σε ένα καταφύγιο χορτοφάγων οπαδών του Γκάντι σε γειτονική πόλη, όπου και έζησε τα ειρηνικά τα υπόλοιπα δέκα χρόνια της ζωής της. Μετά τον θάνατό της, οι φίλοι και προστάτες της Έμιλυ ζήτησαν από έναν καλλιτέχνη να φιλοτεχνήσει ένα σε φυσικό μέγεθος άγαλμα της αγελάδας που τοποθετήθηκε πάνω από τον τάφο της και είναι σήμερα παγκοσμίως γνωστό ως το «Ιερό Μνημείο για τα Δικαιώματα των Ζώων».

Η αγελάδα της λίμνης

Εδώ και χρόνια, σχεδόν καθημερινά, πολλά είναι τα παραγωγικά ζώα που δραπετεύουν σε μια ενστικτώδη προσπάθεια να επιβιώσουν από την ανθρώπινη συνήθεια της ζωοφαγίας. Όπως η επίσης διάσημη αγελάδα από την Πολωνία που, πηδώντας τον φράχτη της φάρμας από την οποία θα έφευγε με προορισμό ένα γειτονικό σφαγείο, έπεσε στα νερά την λίμνης Λέκυ και αφού κολύμπησε για ώρα, βρήκε καταφύγιο σε μια ερημική νησίδα και της οποίας είναι μέχρι και σήμερα η μοναδική κάτοικος. Η αγελάδα, που αποδείχθηκε σκληρό καρύδι και αντιστάθηκε σθεναρά στις προσπάθειες των τοπικών αρχών να την συλλάβουν, σπάζοντας το χέρι ενός πυροσβέστη, σώθηκε χάρη στην δημοσιοποίηση της ιστορίας από έναν τοπικό βουλευτή, που ξεσήκωσε ένα κύμα συμπαράστασης από πολίτες, που με τις υπογραφές τους έπεισαν τον ιδιοκτήτη της να την αφήσει να ζήσει ελεύθερη και ήσυχη στο ερημικό νησάκι της λίμνης. Σε αντίθεση με τις δύο αυτές αγελάδες, βάναυσο τέλος είχαν τα δεκάδες γουρούνια που απελευθερώθηκαν όταν το φορτηγό που τα μετέφερε στο σφαγείο ανετράπη σε μια επαρχιακή πόλη κάπου στο βόρειο Μεξικό. Μετά το ατύχημα, κάτοικοι της πόλης βγήκαν στους δρόμους με ό,τι εργαλείο βρήκαν πρόχειρο και ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τα γουρούνια, που κατέληξαν μετά από ελάχιστα λεπτά ελευθερίας, σε δωρεάν κρέας για τους διώκτες τους που δεν άφησαν κανένα περιθώριο ελευθερίας και επιβίωσης στα έτσι κι αλλιώς καταδικασμένα σε θάνατο ζώα.

Για λίγες ανάσες ελευθερίας

Είναι η επίγνωση του επικείμενου θανάτου και η συνείδηση της αιχμαλωσίας που οδηγεί τα ζώα στην απόδραση και στην αναζήτηση της ελευθερίας; Είναι ο φόβος του σφαγείου και η απόγνωση του κλουβιού που σπρώχνει τα ζώα ακόμα και στην απέλπιδα προσπάθεια να απαλλαγούν από το μέλλον που το ανθρώπινο είδος έχει επιλέξει για αυτά; Αξίζει τελικά αυτή η προσπάθεια; Αν είχαν φωνή ή αν μπορούσαμε να καταλάβουμε αυτό που τα ζώα μας λένε, η απάντηση θα ήταν πως η απόδραση δεν είναι απλώς δικαίωμα αλλά καθήκον για κάθε πλάσμα που του στερούν την ελευθερία και την ζωή του. Έστω και για λίγες ανάσες ελευθερίας.

*Πηγή: Η Αυγή

Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ