Στον αθλητισμό τα πάντα μπορούν να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή. Μερικά λεπτά αρκούν για να γίνει η ιστορία διαφορετική και οι πρωταγωνιστές της να είναι άλλοι από αυτούς που περιμέναμε. Στον αθλητισμό τίποτα δεν είναι σίγουρο. Εκτός από τους θρύλους. Αυτοί θα είναι εκεί, στην κορυφή, ό,τι και αν γίνει, όσα πράγματα και αν αλλάξουν. Κάθε άθλημα έχει και τον δικό του θρύλο. Το ποδόσφαιρο τον Μέσι, το μπάσκετ τον Τζόρνταν, η Formula 1 τον Σουμάχερ. Στο τένις υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει μόνο ένας. Ο Ρότζερ Φέντερερ.

Ο 41χρονος Ελβετός, μόλις χθες, ανακοίνωσε ότι σταματάει τη σπουδαία καριέρα του. Μια καριέρα που εκτός από τίτλους, νίκες και υπέροχες ιστορίες είχε και κάτι άλλο. Είχε την τιμή να φέρει πιο κοντά στον «απλό κόσμο» ένα ελιτίστικο άθλημα που μέχρι πρότινος το παρακολουθούσαν οι πλούσιοι κυρίως. Ξέρεις, το ίδιο το άθλημα, από τη φύση του, είναι αυτό που λέμε πανάκριβο. Τα γήπεδα είναι λίγα και ιδιωτικά, ο εξοπλισμός κοστίζει πολλά και δεν μπορείς να το παίξεις στην αλάνα με δύο πέτρες για φιλέ. Ο Φέντερερ τα τελευταία 23 χρόνια το έφερε στην πόρτα μας.

Ο βασιλιάς που έφερε το τένις στη ζωή μας

Για να μην παρεξηγηθώ, όχι ο Ελβετός, δεν έκανε τον μέσο Έλληνα να γράψει το παιδί του τένις και να ακυρώνει καφέδες για να δει Ρολάντ Γκαρός. Κατάφερε κάτι άλλο που είναι, ίσως, πιο σημαντικό σε βάθος χρόνου. Κατάφερε να μας κάνει να τον μνημονεύουμε, οι περισσότεροι τουλάχιστον, κάθε φορά που παίζουμε ρακέτες στην παραλία, όταν βλέπουμε κίτρινα μικρά μπαλάκια, αλλά ακόμα και όταν πιάνουμε αυτές τις χαζές μυγοσκοτώστρες με ηλεκτρισμό. Με λίγα λόγια, ο «RF» μας έκανε να τον συνδέσουμε με ένα ολόκληρο σπορ, για το οποίο οι πιο πολλοί από εμάς δεν είχαμε ιδέα. Μετά μας έκανε να αρχίσουμε να παρακολουθούμε τένις και τις τρομερές μάχες του με τον Ναδάλ. Αργότερα μας ανάγκασε να αρχίσουμε να μαθαίνουμε μερικά πράγματα για την αντισφαίριση, τις τακτικές, τα  χτυπήματα, τι είναι ο winner στη διαγώνιο.

Στιλ και ήθος, απαράμιλλα

Όταν λοιπόν αρχίσαμε να έχουμε ιδέα για όλα τα παραπάνω, ο Φέντερερ μας «επέβαλε» να τον λατρέψουμε για το πώς έπαιζε. Για το αέρινο στιλ του, σαν χωρογραφία, που στο τέλος κάθε πόντου σε διέλυε με έναν τρόπο τόσο επιθετικό, αλλά και κυριλάτο ταυτόχρονα. Και όταν ολοκληρώθηκε όλο το πακέτο, ο Ελβετός με κάθε του βήμα -όλα αυτά τα χρόνια- μας έμαθε τι σημαίνει αθλητικό ήθος, αναγνώριση της ήττας, αλλά και αντεπίθεση μετά από κάποιο στραπάτσο.

Ο Φέντερερ ήταν, και είναι, όλα τα παραπάνω. Ο Φέντερερ ήταν, και είναι, θρύλος. Θρύλος ισάξιος του Τζόρνταν και του Σουμάχερ. Ο Φέντερερ ήταν, και είναι, το τένις. Ο Φέντερερ ήταν, είναι και θα είναι ο βασιλιάς αυτού του σπουδαίου αθλήματος. Ο βασιλιάς που αποσύρθηκε. Και που σε αντίθεση με όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν θα υπάρξει διάδοχος. Γιατί δεν θα υπάρξει ξανά Φέντερερ. Σε ευχαριστούμε για όλα, τεράστιε!

ΥΓ. Από κάποιον που όταν ήταν 9, έπιασε ρακέτα επειδή ήθελε να σου μοιάσει.