Στους δρόμους της Αθήνας ζουν -ή μάλλον οριακά επιβιώνουν- χρήστες ψυχοδραστικών ουσιών, εργαζόμενοι στο σεξ, πρόσφυγες αιτούντες άσυλο, μετανάστες, άνθρωποι χωρίς νομιμοποιητικά έγγραφα, αποφυλακισμένοι, άτομα με προβλήματα ψυχικής υγείας.

Κάτω από τον γενικό τίτλο «άστεγοι». Άνθρωποι που μπαινοβγαίνουν σε ιδρύματα και φυλακές. Άνθρωποι που προσπερνάμε με γρήγορο βηματισμό μη μας «μολύνουν» με συμπόνια.   

Με δράσεις τεκμηριωμένης συνηγορίας και δημόσιες παρεμβάσεις, το πρόγραμμα Street Lawyering «Συνηγορία στο Δρόμο», μία συνεργασία της HumanRights360 με τη Steps, έχει καταφέρει να υποστηρίξει και να συνδράμει 700 υποθέσεις αστεγίας στην Αθήνα. Να τους προσφέρει νομική υποστήριξη.

Η Κατερίνα Μανούσου Αλεξίου, μία από τις δικηγόρους του προγράμματος, μας διηγείται ιστορίες για το δικαίωμα στο αυτονόητο.

Παλεύοντας με το «τέρας» της Δημόσιας Υγείας στην Ελλάδα

Η ιστορία

Αρχικά γνωρίσαμε τον Μ., σε κάποιο από τα καθιερωμένα μας street work στην Ομόνοια, μας άκουσε να συζητάμε με μία κοπέλα για την υπόθεση ασύλου της. Εξέφρασε κι εκείνος ενδιαφέρον ρωτώντας μας αν θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε και τον ίδιο. Έφυγε βιαστικός, για να προλάβει το σχολείο, καθώς παρακολουθεί μαθήματα στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών. Σύντομα ο Μ. επανήλθε. Μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να συναντηθούμε από κοντά και πάλι. Έτσι, σταδιακά αναλάβαμε την υπόθεσή του στο άσυλο και τη διευθέτηση κάποιων ιατρικών ραντεβού που ήθελαν οι συγκάτοικοί του. Κάπως έτσι γνωρίσαμε τον Τ. Με τα σπαστά ελληνικά του ζήτησε υποστήριξη για την υπόθεση του ασύλου του. Είχε κάποιο πρόβλημα υγείας το οποίο είχε εντοπίσει ένας γιατρός στην Ελλάδα αλλά δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και δεν ήξερε αν αυτό έπρεπε να το αναφέρει κατά τη συνέντευξή του στην υπηρεσία.

-Τ, η συνέντευξη θα αργήσει, πάμε πρώτα σε έναν γιατρό.

-Εντάξει, αλλά θα πρέπει να έρθεις μαζί να μου εξηγήσεις τι θα πει. Επιπλέον, δεν έχω ΑΜΚΑ.

Το σύστημα

Η παρέα αυτή εμπίπτει στο πλαίσιο εντός του οποίου εργαζόμαστε. Είναι μέσα σε αυτό που ονομάζουμε «φάσμα της αστεγίας». Άνθρωποι γνωστοί ή όχι μεταξύ τους, αναγκασμένοι να ζουν κάτω από την ίδια στέγη σε συνθήκες πλήρους ανέχειας και απουσίας ιδιωτικότητας. Στις μεγάλες μητροπόλεις αλλά και στην επαρχία είναι πολύ συχνό φαινόμενο πρόσφυγες και μετανάστες να ζουν όλοι μαζί σε μικρά και φτηνά σπίτια, ούτως ώστε να μπορούν να αντιμετωπίσουν το κόστος διαβίωσής τους. Η στέγαση αποτελεί για κάθε άνθρωπο θεμελιώδη αλλά όχι επαρκή προϋπόθεση κοινωνικής ένταξης. Η ύπαρξη κατάλληλων στεγαστικών συνθηκών είναι η ελάχιστη βάση της κοινωνικής ενσωμάτωσης. Ωστόσο, η ενσωμάτωση αυτή προϋποθέτει πολύ περισσότερα από την απλή παροχή καταλύματος. Στην πραγματικότητα δε, ακόμη και -ή κυρίως- σήμερα, ο άστεγος μεταναστευτικός πληθυσμός διογκώνεται ολοένα και περισσότερο. Οι τεράστιοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί, τα ανυπέρβλητα διαδικαστικά εμπόδια και κυρίως η απροθυμία του ελληνικού κράτους να αναλάβει ισχυρές πρωτοβουλίες αφενός το εγκλωβίζουν εντός της συμφωνίας Δουβλίνο ΙΙ, καθώς και της συνθήκης που υπεγράφη το 2016 στο πλαίσιο της Συμφωνίας μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας και αφετέρου υπογραμμίζουν την ολιγωρία του στην υπεράσπιση των αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών που κατοικούν εντός της επικράτειάς του.

Στην περίπτωσή μας η εικόνα δεν είναι περίπλοκη: μουσουλμάνοι, άντρες κάτω των τριάντα, αιτούντες άσυλο, που περπάτησαν από το Μπαγκλαντές στην Ελλάδα και δουλεύουν από την πρώτη τους μέρα εδώ, μένουν όλοι μαζί, μιλάνε με τρομερή ευγένεια αλλά και τρομερή ταχύτητα, θέτουν ερωτήσεις επί παντός επιστητού και είναι πρόθυμοι να ακολουθήσουν κάθε συμβουλή, προκειμένου να κερδίσουν λίγο ακόμη νόμιμο χρόνο εδώ. Στην παρούσα συνθήκη και υπό το κράτος της «διαρκούς εξαίρεσης», χωρίς στοιχειώδεις τοπικές, κοινωνικές, εργασιακές και θεσμικές αναφορές, οι άνθρωποι παραπαίουν, οφείλουν συνεχώς να αυτοσχεδιάζουν για να υπάρχουν. Την έκταση και την πολυπλοκότητα του φαινομένου αυτού δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε όσο παραμένουμε μέσα στο πλαίσιο του παραδοσιακού προβληματισμού σχετικά με ζητήματα ένταξης των μεταναστευτικών κοινοτήτων που βιώνουν ζωή περιορισμένη στα απολύτως στοιχειώδη της ανθρώπινης ύπαρξης. 

Η συνέντευξη

Από τη γνωριμία μας και μετά ακολούθησαν αναρίθμητες συνοδείες του Τ. σε υπηρεσίες και νοσοκομεία. Το Σύστημα κάθε φορά επέμενε να κεράσει τον καφέ, το κολατσιό, το νερό εκείνου που τον συνόδευε. Μετά το παρατεταμένο lockdown και τις καθυστερήσεις στη διεκπεραίωση των αιτημάτων απόκτησης ασύλου, τον τελευταίο καιρό οι σχετικές διαδικασίες έχουν και πάλι ξεκινήσει και μάλιστα με αυξημένη ταχύτητα σε σχέση με το παρελθόν. Σχεδόν υποθέτει κανείς ότι οι διαδικασίες επιταχύνθηκαν με σκοπό την έκδοση όσο το δυνατόν περισσότερων απορριπτικών αποφάσεων. Κάπως έτσι προσδιορίζεται και η ημερομηνία της συνέντευξης του Τ.

Υπάρχουν δύο βασικά ζητήματα σχετικά με την προετοιμασία του για τη διαδικασία που πρόκειται να ακολουθήσει. Πρώτον, ερχόμενος πέρασε από την Τουρκία και άρα ως «παράτυπος μετανάστης» θα πρέπει να επιστραφεί εκεί, εκτός αν αποδειχθεί ότι κινδυνεύει κατά την παραμονή του στη γειτονική χώρα. Δεύτερον, το Μπαγκλαντές περιλαμβάνεται στον κατάλογο «ασφαλών χωρών προέλευσης», άρα δεν θεωρείται a priori επικίνδυνο και προκειμένου να αναγνωριστεί πρόσφυγας θα πρέπει να αποδείξει τον κίνδυνο ζωής που αντιμετωπίζει στη χώρα του.

Βρισκόμαστε επανειλημμένως για την προετοιμασία. Η Έλενα κάθεται και γράφει όλες τις σημειώσεις στη γλώσσα του, χωρίς να την γνωρίζει, θέλοντας να του δώσει ένα ραβασάκι για το σπίτι. Θέλουμε να είμαστε σίγουρες ότι θα πει την ιστορία του, χωρίς ψέματα ή περιττές φανφάρες, απλά την ιστορία του, μια ακόμη καθαρά προσφυγική ιστορία. Η μέρα έρχεται και τον συνοδεύω στη συνέντευξη. Είμαι μαζί του καθ’ όλη την διαδικασία αλλά δε μπορώ να μιλήσω, ούτε να διακόψω. Πριν μπούμε ο Τ. γελάει, εγώ όχι. Έχει μαζί του όλα τα χαρτιά που μπορούσε να μαζέψει, ιατρικά, ένσημα, σχολείο. Μετά από πολλή κουβέντα και με λίγο παραπάνω θάρρος γιατί φαίνεται να έχουμε ξεπεράσει τον σκόπελο της Τουρκίας φτάνουμε στο ζουμί:

-Τι θα συμβεί αν επιστρέψεις στη χώρα καταγωγής σου;

-Θα πεθάνω.

-Υπάρχει δυνατότητα μετεγκατάστασης σε άλλη περιοχή πέραν της επαρχίας καταγωγής σου στο Μπαγκλαντές;

-Θα πεθάνω εάν επιστρέψω στο Μπαγκλαντές.

-Υπάρχει η δυνατότητα να λάβεις φαρμακευτική περίθαλψη εάν επιστρέψεις στη χώρα καταγωγής σου;

-Θα πεθάνω εάν επιστρέψω στο Μπαγκλαντές.

-Πόσα χρήματα θα χρειαστεί να έχεις για να εγχειριστείς στο Μπαγκλαντές;

- Στο Μπαγκλαντές θα πεθάνω.

Αυτό που συμβαίνει με το Άσυλο στην Ελλάδα δεν μπορεί να αποτυπωθεί στην ιστορία ενός μόνο ανθρώπου. Μπορούν όμως από κάθε επιμέρους ιστορία να συλλεχθούν τα στοιχεία εκείνα που θα συνθέσουν θέσεις και αντιλήψεις, που θα περιγράφουν το σύστημα μέσα στο οποίο ανεχόμαστε να υπάρχουμε και λειτουργούμε. Η κοινωνική ένταξη, ένα βήμα πιο πέρα από το Άσυλο, είναι κάτι πολύ ευρύτερο από την παροχή καταλύματος ή τη συντήρηση μέσω επιδομάτων. Η μέριμνα του ελληνικού κράτους για τη στέγαση και εν συνεχεία την αποκατάσταση και την ενσωμάτωση των εισερχόμενων στη χώρα μεταναστών είναι ανεπαρκέστατη - αν όχι εντελώς απούσα. Από τη δημιουργία ακριτικών στρατοπέδων «φιλοξενίας», μέχρι την αδιαφορία ή το συνειδητό σαμποτάζ στη διαμονή των ανθρώπων στην πόλη, την κυκλοφορία εντός της χώρας και την πιθανή εργασιακή τους αποκατάσταση, οι συνθήκες ύπαρξης προσφύγων και μεταναστών εντός της ελληνικής επικράτειας είναι εντελώς ακατάλληλες. Στους μετανάστες, ακόμα και σε εκείνους με προσφυγικό προφίλ, επιβάλλεται η εγκαρτέρηση ως όρος ύπαρξης. Η διαβίωσή τους καθίσταται μια εντελώς μετέωρη συνθήκη, κάτω από ένα καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης, που ελάχιστα προσομοιάζει στην ανθρώπινη ζωή.

Ο Τ. κάποιους μήνες μετά τη συνέντευξη έλαβε θετική απόφαση.

Αναγνωρίστηκε από το ελληνικό κράτος ως δικαιούχος επικουρικής προστασίας. 

Το νοσοκομείο

Οι δημόσιες δομές υγείας στην Ελλάδα έχουν λοιδορηθεί επανειλημμένα και από διάφορες πλευρές. Ανεπαρκείς ή επικίνδυνες, αδιάφορες και απρόσιτες, σχεδόν αποθαρρύνει η φήμη τους ακόμη και την επίσκεψη. Πολλώ δε μάλλον για έναν αιτούντα άσυλο χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα υγείας. Παρ’ όλα αυτά, συμφωνήσαμε να προσπαθήσουμε και να προχωρήσουμε. Πρώτο βήμα η επίσημη διάγνωση: η Ελίνα και ο Νίκος συνοδεύουν τον Τ. στον Ευαγγελισμό. Χρειάζεται πολλή υπομονή και πολλή προσπάθεια, για να βγει μια άκρη, καθώς εκτός των συνηθισμένων προβλημάτων διανύουμε και περίοδο lockdown και όλα είναι πολύ πιο δύσκολα. Παίρνουμε την πρώτη διάγνωση:

-Ο μικρός πρέπει να αλλάξει δύο βαλβίδες παιδιά, είναι σοβαρό, μην το καθυστερήσετε.

-Να το κανονίσουμε τώρα γιατρέ; Αμέσως;

-Αδύνατον, η λειτουργία της καρδιολογικής κλινικής του Ευαγγελισμού έχει ανασταλεί λόγω covid-19, θα αργήσουν πολύ να ξαναγίνουν τέτοια χειρουργεία εδώ. Επιπλέον, δεν έχει ΑΜΚΑ, πώς θα γίνει; Όχι, πρέπει αναγκαστικά να ψάξετε κάπου αλλού.

Το πρώτο βήμα έχει γίνει, έχουμε τη διάγνωση. Δεν έχουμε όμως νοσοκομείο. Η Ζωή και ο Τάσος ξεκινάνε τα τηλέφωνα, άλλα νοσοκομεία, γνωστοί γιατροί, ψάχνουν ό,τι υπάρχει. Κανονίζουμε τελικά να πάμε στη Βούλα και η Έλενα με τον Θεράποντα μπαίνουν στο τραμ για το Ασκληπιείο. Ο Τ. μέσα στο τραμ ανεβάζει βιντεάκια στο tiktok και μάλλον νιώθει ασφάλεια που πηγαίνει παντού με συνοδεία. Η ταλαιπωρία είναι αντίστοιχη, όμως και πάλι εξυπηρετούμαστε. Έχουμε πάλι την ίδια διάγνωση, με ακόμη πιο επείγοντα χαρακτήρα αυτή τη φορά.

-Βάλτε τον μικρό στο χειρουργείο, όσο έχει χρόνο, καταλαβαίνετε για πόσο σοβαρό χειρουργείο μιλάμε; Πρέπει να αλλάξει δύο βαλβίδες στην καρδιά.

-Πείτε μας πού και πότε γιατρέ.

- Αυτό, δεν είναι απλό, θέλει πολύ ψάξιμο. Θα πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι μαζί και να το συντονίσουμε.

Τον αμέσως επόμενο καιρό η Ζωή συνεχίζει τα τηλέφωνα, η Ρενάτα συνοδεύει τον Τ. στις επισκέψεις στο νοσοκομείο και όλοι μαζί συνεχίζουμε να ακούμε την ίδια διάγνωση. Έχουμε συμφωνήσει ότι θα το κάνουμε και πράγματι προσπαθούμε. Ωστόσο, το ενδεχόμενο της εγχείρησης όλο και απομακρύνεται. Περνώντας ο καιρός εμείς συνεχίζουμε τις πιέσεις και τελικά μια μέρα έρχεται το μήνυμα στη συνομιλία: «Παιδιά μπαίνει άμεσα για εγχείρηση, το νου μας, θα χρειαστεί να τρέξουμε». Μέσα σε μια βδομάδα έχει κανονιστεί η ημερομηνία, όλα τα τηλέφωνα έχουν λειτουργήσει, όλες οι επικοινωνίες μας έχουν βγάλει σε ένα σημείο και εμείς πρέπει απλώς να εκτελέσουμε. Να είμαστε διαθέσιμοι και να εκτελέσουμε. Λίγες μέρες πριν την κανονισμένη ημερομηνία με παίρνει η Ζωή: «Καλημέρα, με πήρε ο γιατρός, ο Τ. θα πρέπει να μπει αύριο». Λίγο μετά με παίρνει ο Τάσος: «Κατερίνα ο Τ. δε θέλει να μπει στο χειρουργείο, λέει ότι δε μπορεί να χάσει τα μεροκάματα, για να μπει στο νοσοκομείο». Έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιούμε όλοι ότι ο Τ. δεν έχει καταλάβει. Εμείς δεν εξηγήσαμε επαρκώς; Αυτός δεν έδωσε σημασία; Πάντως επιμένει ότι δε μπορεί να χάσει τα μεροκάματα, για να μπει στο χειρουργείο.

-Τ., δεν λέγαμε ψέματα στη συνέντευξη, θα πεθάνεις.

-Ναι αλλά πόσες μέρες θα πάρει; Δε γίνεται να μη δουλεύω.

Αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο τον εργοδότη του, δε γίνεται αλλιώς. Θα είμαι όσο πιο επεμβατική γίνεται. Παίρνω τηλέφωνο, του λέω ότι ο Τ. θα πεθάνει. Ποιος μου λέει, αυτός; Αποκλείεται. Του εξηγώ αναλυτικά και πριν τελειώσω μου έχει ήδη απαντήσει: «Να λείψει όσο χρειαστεί». Τον έχω κυκλώσει από παντού, είτε καταλαβαίνει είτε όχι θα εγχειριστεί.

Τότε συνειδητοποιώ ότι αν κάποιος δεν καταλαβαίνει εδώ είμαι αποκλειστικά και μόνον εγώ. Είναι αδύνατον να χάσει τα μεροκάματα του, ζει από αυτό η οικογένειά του ολόκληρη. Δεν υπάρχει στάθμιση στο μυαλό του και έχει δίκιο, δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι θα πρέπει να απουσιάσει μέρες, προτιμάει να το καθυστερήσει όσο μπορεί και να λείψει όσο λιγότερο γίνεται, με όποιο τίμημα.

Μπαίνει για την εγχείρηση κανονικά, όλα πηγαίνουν όπως ακριβώς πρέπει. Η Ζωή τον συνοδεύει μπαίνοντας και η Τατιάνα τον περιμένει βγαίνοντας, διαλέγει και ποια ανθοδέσμη θα του αρέσει καλύτερα για δώρο. Νοσηλεύεται κανονικά και για πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, για να μην είναι εκτεθειμένος στον covid ή σε άλλες ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις. Οι φίλοι και συγκάτοικοί του είναι κάθε μέρα εκεί σε βάρδιες. Οι φίλοι και συγκάτοικοί του δουλεύουν διπλές βάρδιες για να πληρώνεται κανονικά ο Τ., για να μη χάσει τελικά ούτε ένα μεροκάματο. Ο Τ. έπασχε από βαλβιδοπάθεια και υπεβλήθη σε επέμβαση αντικατάστασης αορτικής και μιτροειδούς βαλβίδας.

Το Χειροκρότημα

Στις 15.03.2020 όλοι οι Έλληνες κλήθηκαν να χειροκροτήσουν μαζί τους «υγειονομικούς τους». Κάποιοι μάλιστα βγήκαν εκείνη την Κυριακή στα μπαλκόνια τους και χειροκρότησαν αποδίδοντας φόρο τιμής στους εργαζόμενους στην υγεία. Εμείς, κάποιοι από τους οποίους δεν βγήκαμε ποτέ στο μπαλκόνι να χειροκροτήσουμε μετά από όλη αυτή την ιστορία νιώθουμε ευγνωμοσύνη. Νιώθουμε τυχεροί και τυχερές που το σύστημα βρίσκει ή δημιουργεί δικλείδες ασφαλείας. Νιώθουμε έτοιμοι και έτοιμες να επαναλάβουμε την ίδια σειρά κινήσεων αμέσως μόλις χρειαστεί. Νιώθουμε σίγουροι και σίγουρες πως όσο δύσκολο και αν είναι, όσα εμπόδια και αν συναντήσουμε την επόμενη φορά θα προσπαθήσουμε πάλι και θα κερδίσουμε. Γιατί η αξία της ανθρώπινης ζωής ακόμη και στον καιρό του απορρυθμισμένου καπιταλισμού και των στρεβλών προτεραιοτήτων ευτυχώς για κάποιους ανθρώπους βρίσκεται στην κορυφή της αξιακής τους πυραμίδας. 

Ένα κάποιο τέλος (με πολλαπλές συνέχειες)

Όσα βαρίδια κι αν κουβαλάνε οι ψυχές και τα σώματά μας η ελπίδα της επόμενης ημέρας μάς επιβεβαιώνει πως οι μελλοντικές νίκες μας θα έρθουν. Ο Τ. δεν είχε ΑΜΚΑ, δεν μιλούσε, ούτε καταλάβαινε την ελληνική γλώσσα. Δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν το πρόβλημα υγείας του, ούτε ανησυχούσε για πόσο θα συνεχίσει να δουλεύει η καρδιά του. Ο Τ. απέχει πολύ από αυτό που θα θέλαμε να λέμε «ενταγμένος στην ελληνική κοινωνία», αποτέλεσμα συγκεκριμένων πολιτικών επιλογών και συγκεκριμένα της απουσίας τους. Κοινωνικές πολιτικές από εκείνες που σχεδιάζονται και εφαρμόζονται για τους αόρατους, παρόμοιες με αυτές που προωθούνται για τους άστεγους, για τους άπορους, για τους ουσιοεξαρτημένους, για τους κοινωνικά αποκλεισμένους. Πολιτικές που δεν επιδιώκουν την κοινωνική ένταξη των ευάλωτων πληθυσμών αλλά εξαντλούνται στην οριακή παροχή συνθηκών αποτροπής του θανάτου τους. Και αυτό, όχι πάντα.

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ και παραμένει πάντοτε άρρηκτα συνδεδεμένη με το σύστημα. Μέσα σε αυτό γεννήθηκε, εξελίχθηκε και θα συνεχίσει. Από αυτό εξαρτάται, τρέφεται και προχωράει. Όπως και η ζωή του Τ., συναρτώμενη με το σύστημα που του επέτρεψε να καταθέσει αίτημα ασύλου, με το χειριστή της υπόθεσής του που κατάλαβε όλους εκείνους τους λόγους που τον κατατάσσουν στους δικαιούντες, το σύστημα που τον χειρούργησε, του άλλαξε τις δύο καρδιακές βαλβίδες και που θα τον συντηρεί, για όσο αποφασίσει το ίδιο ή για όσο του επιτρέπουμε εμείς να αποφασίζει, στη ζωή, στην εργασία και σε κάθε πτυχή της ζωής του. Το στοίχημα για την κοινωνία διαμονής παραμένει: πέρα από χώρα υποδοχής, θα μπορέσει να αποτελέσει και τόπο αποδοχής ή θα παραμείνει έδαφος αποκλεισμού;

Με δράσεις τεκμηριωμένης συνηγορίας και δημόσιες παρεμβάσεις, το πρόγραμμα έχει:

• Το πρόγραμμα Street Lawyering «Συνηγορία στο Δρόμο» είναι μία συνεργασία της HumanRights360 με την Steps. Η HumanRights360 εντοπίζοντας την ανάγκη νομικής υποστήριξης αυτού του πληθυσμού, αποφάσισε να συνεργαστεί στο πεδίο με τη Steps, μία οργάνωση που καθημερινά είναι στο δρόμο και προσφέρει φαγητό. Οι δικηγόροι της HumanRights360, που συμμετέχουν στην ομάδα προσφέρουν νομική συμβουλευτική, να ενημερώσουν τους ανθρώπους που βρίσκονται σε καθεστώς αστεγίας, σε ξενώνες μεταβατικής φιλοξενίας ή σε συνθήκες ακατάλληλης, ανεπαρκούς ή επισφαλούς στέγασης για τα δικαιώματά τους. Καθώς –τι περίεργο!- έχουν και εκείνοι δικαιώματα.

• Την 24-11-2020 η Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Kοινοβουλίου υιοθέτησε ψήφισμα για την αντιμετώπιση της έλλειψης στέγης στην Ευρώπη. Σε αυτό επισημαίνεται μεταξύ άλλων ότι οι άστεγοι και άλλα άτομα που βρίσκονται σε επισφαλείς συνθήκες στέγασης διατρέχουν ιδιαίτερο κίνδυνο λόγω της πανδημίας ενώ τα κράτη μέλη καλούνται να εφαρμόσουν στοχοθετημένα μέτρα για την προστασία τους. Παράλληλα την 23-11-2020 η Κεντρική Ένωση Δήμων Ελλάδας υιοθέτησε την Χάρτα Δικαιωμάτων των Αστέγων της FEANTSA, ανάμεσα στα οποία περιλαμβάνονται το δικαίωμα να βγουν από την αστεγία, το δικαίωμα να έχουν πρόσβαση σε αξιοπρεπή επείγουσα φιλοξενία και το δικαίωμα να χρησιμοποιούν το δημόσιο χώρο και να μετακινούνται ελεύθερα όπως οι άλλοι πολίτες χωρίς να ποινικοποιούνται.

Αρωγή

• Έλεγχος ποινικών εκκρεμοτήτων, προσδιορισμός δικαστηρίων, αλλαγή διεύθυνσης και αστυνομικού τμήματος εμφάνισης για το παρόν, επικοινωνία με πραγματογνώμονες διορισμένους για τη διάγνωση της εξάρτησης, επικοινωνία με εισαγγελικές και δικαστικές αρχές για χειρισμό υποθέσεων, παραπομπή σε νομική βοήθεια.
• Αρωγή για την έκδοση ταυτότητας και λοιπών νομιμοποιητικών εγγράφων.
• Παροχή νομικής συμβουλευτικής σε πρόσφυγες και μετανάστες.
• Νομική συμβουλευτική σε αστικής και διοικητικής φύσης υποθέσεις.
• Εξυπηρέτηση σε συνεργασία με την Υπηρεσία Κοινωνικής Ένταξης της οργάνωσης, αιτημάτων για διοικητική υποστήριξη, παραπομπή σε μεταβατικές δομές φιλοξενίας, θεραπευικά προγράμματα απεξάρτησης και υπηρεσίες υγείας.
• Συνεντεύξεις και καταγραφή περιστατικών για το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας.
  
  

INFO

Το πρόγραμμα συγχρηματοδοτείται από δωρεά του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος και από ιδίους πόρους των οργανώσεων Steps και HumanRights360.

HumanRights360 Links

Website | Facebook